Η χιονόμπαλα του Αλέξη Τσίπρα...

του Πάνου Ντούλα,  

καθηγητή Αγγλικών,

 pandou.paron@gmail.com , 

Αχαρνές, 25/05/2012

Στους συναδέλφους, φίλους και συντρόφους μου που με ρωτούν πώς βλέπω τα πράγματα έχω να πω μέχρι στιγμής τα εξής. Κρίνω ΚΥΡΙΩΣ από τον κλάδο μου κι από τον τόπο μου, και γενικά τους ανθρώπους με τους οποίους μιλάω εδώ στο Μενιδάκι που έχει από πολύ πλούσιους μέχρι πολύ φτωχούς και είναι ο 4ος μεγαλύτερος δήμος της Αττικής με 107.500 κόσμο.

Το Σαμαρά, έτσι όπως πάει, δεν είμαι καν σίγουρος αν θα τον ψηφίσουν κι οι «νιόφερτοι» ανακυκλωμένοι μουσαφίρηδες της πολυκατοικίας. Υπάρχουν όμως, σημάδια σκόρπια που δείχνουν ότι ίσως και να καταφέρει μια συντηρητική αντι-συσπείρωση αλλά χωρίς μεγάλη προοπτική και βάθος. Αντίθετα, η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ, αν δε συμβεί κάτι φοβερό μέχρι τότε (που βέβαια είναι πολύ μακριά, έτσι που έχει συμπυκνωθεί ο ιστορικός χρόνος), έχει παγιωθεί και νομίζω ότι ΔΕΝ ανατρέπεται. Το πολύ-πολύ να επιβραδυνθεί (το "Μην εμπιστεύεστε το ΣΥΡΙΖΑ" φαίνεται να πιάνει...) αν τα γαλαζοπράσινα σαΐνια της επικοινωνίας σταματήσουν να βάζουν το Σόιμπλε και άλλους «αγαπητούς» στους Έλληνες Ευρωπαίους αξιωματούχους να βαράνε το ΣΥΡΙΖΑ. Δεν το νομίζω, όμως, γιατί βλέπω για πρώτη φορά στη ζωή μου, από κοντά (μέχρι τώρα το μελετούσα σε άλλους κοινωνικούς σχηματισμούς από μακριά), το bandwagon effect που λένε και οι, σπεσιαλίστες στο αποκλειστικά διπολικό πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα, Αμερικάνοι (σε ελεύθερη μετάφραση η χιονόμπαλα που μαζεύει χιόνι κατρακυλώντας). Δεν ξέρω πόσο μεγάλη θα γίνει η χιονόμπαλα ή πόσος κόσμος θα ανέβει στο κατά πάσα πιθανότητα νικηφόρο Συριζοβάγονο μέχρι τις 17 Ιούνη.

Συμβουλεύω τους συντρόφους μου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και άλλους συναγωνιστές, ιδίως τους πιο νεαρούς, να μην εξαντληθούν ψυχολογικά, οικονομικά και βιολογικά προσπαθώντας να στρέψουν αλλού αυτό το ρεύμα, ωσάν τη Σοβιετική Ένωση που δεν έχασε αυτή καθεαυτή στον Ψυχρό Πόλεμο αλλά άγγιξε τα όριά της στον Πόλεμο των Εξοπλισμών, εξαντλήθηκε και κατέρρευσε. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να ηττηθείς και το έχω βιώσει και προσωπικά στο συνδικαλισμό με την άνοδο της ΠΑΣΚ πριν κάποια χρόνια: στο τέλος καταφέραμε και κρατήσαμε τις δυνάμεις μας αλλά το προσωπικό κόστος ήταν τεράστιο, με αποτέλεσμα να χάσουμε πιο μεσοπρόθεσμα. Αντίθετα, ας κρατήσουν τα νεύρα τους ήρεμα και το μυαλό τους στραμμένο στους εξής στόχους: κοινωνική αναγνωρισιμότητα, ιδεολογική και ψυχολογική προετοιμασία δική τους και στη συνέχεια του λεγόμενου «Λαού της Αριστεράς» για την επόμενη μέρα (όχι στις 18/06 απαραίτητα αλλά όταν πιθανώς πέσει ο ουρανός στο κεφάλι ΟΛΗΣ της Αριστεράς, όπως έγινε στην Ιταλία του Μπερτινότι), συντήρηση και οργάνωση δυνάμεων, απεύθυνση στη κοχλάζουσα βάση άλλων αριστερών δυνάμεων. Και φυσικά να είναι έτοιμοι να γίνουν μπροστάρηδες της Αριστεράς και του Λαού αν τα πράγματα πάνε στραβά, για οποιοδήποτε λόγο. Κι όχι απλά να γίνουν στολεγάκηδες (= «στο ’λεγα εγώ!») της αριστερής γωνίας γκαρίζοντας με σοσιαλιστικό (σουρ)ρεαλισμό μες στη βροχή «Έρχεται θύελλα-έρχεται θύελλα!». Δε θέλω να καταλήξουμε κι εμείς να λέμε το επίκαιρο μεν τραγικό δε για το Λαό «Όχι στο ψευτοδίλημμα Μπάγερν-Τσέλσι. Υπογραφή: %%*», που έγραψε στον τοίχο των Εξαρχείων ο ευφυής ανώνυμος χρονογράφος.

Είμαστε σε μαραθώνιο κι όχι σε κούρσα 100 μέτρων. Η ελληνική κοινωνία, μέσα στην παραζάλη της, φαίνεται να ξεχνά ότι τίποτε δεν κερδίζεται χωρίς οργανωμένη ταξική πάλη. Νομίζει ότι θα πατήσει ένα κουμπί και θα πει "άμπρα-κατάμπρα Τσίπρας-Καμμένος!!!" και θα γυρίσουμε στο 2008 ή στο '81. Προσωπικά, εξακολουθώ ειλικρινά να αμφιβάλλω για το πώς γίνεται ένα Κόμμα που δεν μπορεί να στελεχώσει ούτε καν 5 τραπεζάκια σε εκλογικά κέντρα και που δεν ξέρει αν χορεύει τσάμικο ή techno, να μπορεί να κυβερνήσει την Ελλάδα. Πώς γίνεται να υπάρξει "Αριστερή Κυβέρνηση" χωρίς σαφές Πρόγραμμα (πράγμα που άλλωστε αποτυπώνεται και στις αλλοπρόσαλλες δηλώσεις των στελεχών του… ας πούμε, αφήνοντας στην άκρη τα άλλα πολύ πιο σοβαρά ζητήματα, τι πάει να πει «υγιής επιχειρηματικότητα";;;). Χωρίς ουσιαστικά διεθνή στηρίγματα, χωρίς απεργίες, χωρίς δίκτυα αλληλεγγύης από τα κάτω, χωρίς 50.000 «σκυλιά του πολέμου» έτοιμα να πάνε στο καφενείο, στη δουλειά, στο σόι τους και να ουρλιάξουν για την Αριστερή Κυβέρνηση;;;

Ποιος ξέρει, όμως;;; Μπορεί τα διδάγματα μιας ζωής να είναι λάθος. Μπορεί η τηλεοπτική δημοκρατία να έχει πλέον άλλους κανόνες. Μπορεί και να βιώνουμε τη μετα-τηλεοπτική δημοκρατία, όπως λέει κι ένας φίλος μου: να μη χρειάζεται καν να σε υποστηρίζουν τα κανάλια (εκτός φυσικά από τους κλασικούς μιντιακούς Ταλλεϋράνδους…) αλλά αντίθετα να αρκεί να σε βρίζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ. Μακάρι να βγω ψεύτης, γιατί έτσι θα σωθεί τουλάχιστον ο μισθός μου. Win-win situation, που λένε... Αλλά οι ανυπόμονοι και, κυρίως, απελπισμένοι Έλληνες έχουνε φορτώσει τόσες πολλές ελπίδες στον Τσίπρα όσες και στον Ντέταρι οι Γαύροι προ αμνημονεύτων, Κοσκωτικών εποχών...Πώς το έλεγε ο φοβερός εκείνος προπονηταράς, ο Γιάτσεκ Γκμοχ, όταν πήγαινε σε μια καινούργια ομάδα;;; «Ήρτα από το πόρτα αλλά ντεν ξέρω από πού τα φύγκω!»…Κλασικοί Έλληνες...Δεν πρέπει ακόμη να ξεχνάμε ότι ο νεοφιλελευθερισμός πήγε στην Αργεντινή το 1982 κι έφυγε (αν έφυγε) το 2001. Με ελικόπτερο. Στη Χιλή ουσιαστικά είναι ακόμη εκεί από το 1973, αφού πέταξε χιλιάδες ντόπιους αντιπάλους του (δηλ όλη την οργανωμένη Αριστερά) κυριολεκτικά μες στη θάλασσα από τα στρατιωτικά ελικόπτερα να τους φάνε οι καρχαρίες. Κι όλα αυτά γιατί ο αρχηγός μας εκεί κάτω ήταν ένας φοβερά έντιμος και μορφωμένος Μαρξιστής, που είχε εκλεγεί με 36% και νόμιζε ότι θα φάμε τους Αμερικανούς και την ντόπια αντίδραση με τα ψηφοδέλτια και με το (κόκκινο μεν, στομωμένο δε) σφυροδρέπανο στο χέρι. Κάποιες αλλαγές δε γίνονται ούτε με εκλογές ούτε με δημοψηφίσματα. Ας μην αιθεροβατούν κάποιοι ότι οι λεφτάδες θα μας στρώσουν κόκκινο χαλί. Ο Πινοσέτ ίσως απέχει πολύ (ίσως και όχι…) αλλά ένα πιο εύκολο και ελεγχόμενο bank run (ο τρόμος των μικρομεσαίων) μπορεί να είναι ante portas. Όπως λένε και στο χωριό μου, στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό, για αυτό ας κρατάμε μικρό καλάθι από τις «Αριστερές Κυβερνήσεις»…Καμιά κυβέρνηση δεν πρόκειται να εμποδίσει τις αυτοκτονίες στις πλατείες, ακόμη κι αν μπορούσε σήμερα να υπάρξει νεοκεϋνσιανή κυβέρνηση στην Ευρώπη. Ο ίδιος ο εργαζόμενος λαός πρέπει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, οικοδομώντας εκείνες τις συλλογικές μορφές αλληλεγγύης ανά γειτονιά και εργασιακό χώρο, που θα αποτρέψουν την απελπισία, θα αντιστρέψουν τους μοναχικούς δρόμους, θα ξαναγεννήσουν την ελπίδα. Η συλλογική αλληλεγγύη και ο αγώνας να ξαναχτιστεί το κράτος πρόνοιας που έχουν διαλύσει οι κύριοι «φεύγω με το κεφάλι ψηλά» είναι οι βασικοί τρόποι για να μη θρηνήσουμε κι άλλα θύματα.

ΥΓ: Ας είμαστε, όμως, ανοιχτοί. Ας κρατάμε και μια πολιτικοϊδεολογική καβάτζα σε περίπτωση που κάνουμε λάθος σε αυτά που λέμε εμείς οι «δογματικοί» για πτωτικές τάσεις κέρδους κτλ που δεν αντιστρέφονται παρά με καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων κτλ. Μπορεί οι οικονομικοί σύμβουλοι του Τσίπρα, πέρα και κόντρα από κάθε μαρξιστική οικονομική και πολιτική λογική, να έχουν δίκιο. Ίσως η Γερμανία να ΜΗ θέλει να μας διώξει από το ευρώ, υπόθεση που αποτελεί θεμέλιο λίθο της τακτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Ίσως οι χειρισμοί και το πολιτικό πόκερ του Τσίπρα να δουλέψουν, ακόμη κι αν πάει να παίξει τώρα στo Champions League κόντρα στην Μπάγερν κι όχι με το συμπαθή Μεσσηνιακό του Αντώνη. Βέβαια, η Μπάγερν έχει φροντίσει να υπαχθεί στο άρθρο 44 (PSI) κι έτσι να έχουν γλιτώσει τη χοντρή ζημιά οι ιδιοκτήτες της. Επίσης, η μισητή μας Μπάγερν κάνει πολιτική και ξέρει ότι άμα τραβήξει ισοπαλία με τον ΣΥΡΙΖΑ-ϊκό, θα θέλουνε μετά και τα άλλα γουρουνάκια (PIIGS) φαϊ και μάλιστα περισσότερο. Μην έχετε αυταπάτες: οι Γερμανοί κι οι ντόπιοι συνεργάτες τους μπορεί να φτάσουν πολύ μακριά οικονομικά και πολιτικά για να προστατέψουν τα συμφέροντά τους. Και παίζουν κι άλλες, βέβαια, ομάδες, ακόμη πιο δυνατές από την Μπάγερν (γιατί υπάρχει και το Διηπειρωτικό, ας μην ξεχνάμε…). Αλλά και πάλι: η Ιστορία δουλεύει με περίεργους τρόπους. Κι εμείς θα είμαστε ΚΑΙ αύριο εδώ, μετά τον Τσίπρα, το Σαμαρέλο και τον Τζήμερο (που παρεπιμπτόντως, θέλει, λέει, να καταργήσει τις διακοπές των εκπαιδευτικών για να βελτιώσει την εκπαίδευση-άσχετο αλλά τι ακούμε τούτες τις μέρες…). Υπάρχει ο δικός μας δικαιωθείς μακαρίτης Γράψας με κείνο το περήφανο «Φυσικά και ΔΕΝ θα υπακούσω», υπάρχει όμως κι ο (αρκετά δικός μας, πιστεύω) κεντρώος-τότε- Ούγο Τσάβες του '98 με το εκπληκτικό εκλογικό 60% (που, όμως, 6 χρόνια πριν από αυτό, είχε πάρει τα όπλα παραμάσχαλα κι όχι τους πρώην –με λένε Ρίζο κι όπως θέλω το γυρίζω- αυλικούς του Τσάρου πασών των Σοσιαλιστών...)...

ΥΓ2: Επειδή κάποιοι μου είπανε ότι το κείμενο είναι λίγο απαισιόδοξο, ας κλείσω αλλιώς. 40 χρόνια μετά, τα παιδιά των σφαγμένων στο Γήπεδο του Σαντιάγο της Χιλής έχουν βγει εδώ και πολλούς μήνες στο δρόμο για να διώξουν το ΔΝΤ από την Παιδεία τους κι από την Πατρίδα τους. Κι έχουν αρχηγό όχι πλέον τον Νέστορα και τραγικό αυτόχειρα(;) Σαλβαντόρ (= Σωτήρας, στα ισπανικά) αλλά την υπέροχη κομμουνίστρια Καμίλα Βαγιέχο, μόλις 24. Παρακάτω, πάρτε και μερικές φωτογραφίες για να δείτε ότι ακόμη και μες στο απόλυτο Σκότος μπορεί να ανθίσει η ομορφιά. Ακόμη κι αν το Σκότος αυτό ξαναφάνηκε μαζικά στη χώρα μας ετούτη που λησμόνησε τη θυσία των Καλαβρύτων, του Κομμένου, του Διστόμου, δίνοντάς του ένα εντυπωσιακό πανελλαδικό 6,97% στις κάλπες της 6ης Μάη. Σε απλά ελληνικά αυτό που προσπαθώ να πω είναι να μην ξεχνάμε και το κλασικό αριστερό τσιτάτο (που έχει κι ένα λόγο που έγινε κλασικό) ότι «η ομορφιά βρίσκεται στους δρόμους» κι όχι (μόνο) στην κάλπη.

   Ο Πρόεδρος της Χιλής Σαλβαντόρ Αλιέντε (1970-1973)    Ο Δικτάτορας της Χιλής Αουγκούστο Πινοσέτ (1973-1990)

         (…ο καλός)                                                                              (…ο κακός)

                               

  

        Και η Καμίλα Βαγιέχο, μία από τις νέες ηγετικές μορφές της σημερινής Χιλιανής νεολαίας

(…η όμορφη)

             

«…Τριαντάφυλλα ’ναι θεϊκά στην κόλαση πεσμένα.

Κι άνθιζε μέσα μου η ζωή μ’ όλα τα πλούτια πώχει,

Συχνά τα στήθια εκούρασα, ποτέ την καλοσύνη,

Πάντ’ ανοιχτά, πάντ’ άγρυπνα, τα μάτια της ψυχής μου.

Πάλι μου ξίπασε τ’ αυτί γλυκειάς φωνής αγέρας,

κι έπλασε τ’ άστρο της νυχτός και τ’ άστρο της ημέρας,

Ολίγο φως και μακρινό σε μέγα σκότος κ’ έρμο,

Η δύναμη σου πέλαγο, κ’ η θέληση μου βράχος…»

Από τους Ελεύθερους Πολιορκημένους

 του Διονύσιου Σολωμού

Με λογισμό και μ’ όνειρο, λοιπόν,

ας έχει κάθε Δημοκράτης σε αυτόν τον ελεύθερο πολιορκημένο τόπο

 πάντ’ ανοιχτά, πάντ’ άγρυπνα τα μάτια της ψυχής του.