Γίνανε αρκετά σχόλια ιδιαίτερα απ’ τους πολιτικούς αναλυτές που συνηθίζουν να αντιμετωπίζουν με ένα παγιωμένο οπτικό πεδίο τις πολιτικές εξελίξεις μιλώντας για «άνοδος της αριστεράς» και «ήττα της δεξιάς».
Υστερα από 17 χρόνια μία απ’ τις δύο μεγάλες δυνάμεις της ΕΕ η Γαλλία, έχει πρόεδρο τον Φρασουά Ολάντ που κάτι που έκανε τα ΜΜΕ να κάνουν λόγο ότι «οι αριστεροί νίκησαν τους δεξιούς».
Ενώ το μήνυμα που έστειλαν οι ψηφοφόροι στις πρόσφατες εκλογές στην Ελλάδα ήταν σαφέστατο: «Όχι στο Μνημόνιο! Όχι στα συντηρητικά κόμματα –ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.- που το στηρίζουν και το εφαρμόζουν!».
ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, τα δύο κατεξοχήν μνημονιακά κόμματα, έπαθαν πανωλεθρία. Από 77,4% που είχαν πάρει στις εκλογές πριν από μόλις δυόμισι χρόνια, τώρα καταποντίστηκαν στο… 32,1%! Τα κόμματα που ήταν αντίθετα στην εφαρμοζόμενη μέχρι τώρα πολιτική άλλα είχαν σημαντική άνοδο -ο ΣΥΡΙΖΑ που θεωρείται «ριζοσπαστική αριστερά», τετραπλασίασε την εκλογική του δύναμη, το ΚΚΕ είχε διακριτή άνοδο ενώ τα κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς τριπλασίασαν τις δυνάμεις τους. Για πρώτη φορά επίσης έκαναν την παρουσία τους στην βουλή κόμματα δεξιά και ακροδεξιά που κατέβηκαν στις εκλογές με θέσεις ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στο ΔΝΤ. Αναμφισβήτητα οι εκλογές στην Ελλάδα έδειξαν την αντίθεση και αντίρρηση των μαζών ενάντια στην πολιτική της ΕΕ, ΔΝΤ και μονοπωλιακών εταιριών.
Με την πρώτη ματιά φαίνεται ότι αυτοί που λένε «άνοδο της αριστεράς» δεν λένε τίποτα περίεργο. Όμως έτσι είναι τα πράγματα; Εδώ και σχεδόν έναν αιώνα η αστική τάξη νομιμοποιείται μία με την άνοδο της αριστεράς και την ήττα της δεξιάς, μία με άνοδο της δεξιάς και την ήττα της αριστεράς. Δηλ. δημοκρατία της τραμπάλας.
Είναι φανερό ότι τα αστικά συστήματα πολλές φορές χρησιμοποίησαν αυτόπροσδιοριζόμενα αριστερά κόμματα για να εφαρμόσουν σκληρές αντιλαϊκές πολιτικές. Παραδείγματα τέτοια υπάρχουν πάρα πολλά. Στην Αγγλία, το εργατικό κόμμα, στη Γερμανία το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και στην Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ, εφάρμοσαν πολιτικές του κεφαλαίου που τα δεξιά κόμματα δεν μπορούσαν να τολμήσουν.
Η σημερινή κατάσταση δεν μπορεί να αναλυθεί με το παιχνίδι της τραμπάλας μεταξύ των παραδοσιακά δεξιών και αριστερών κομμάτων του συστήματος. Οι αναλύσεις που είχε κάνει ο ανταποκριτής της Evrensel της Γαλλίας δείχνουν σαφέστατα πώς ψήφισαν οι ψηφοφόροι της Γαλλίας. Καταρχήν οι εκλογές δείχνουν απ’ τη μία ότι το κόμμα του Ολάντ συσπείρωσε λαϊκά-εργατικά στρώματα σε βαθμό που ούτε το ίδιο κόμμα ανέμενε και το δεύτερο ότι το 55% των ψηφοφόρων δεν ψήφισαν το πρόγραμμα του Ολάντ αλλά από αντίδραση επέλεξαν το κόμμα του σαν αντίδραση ενάντια στον Σαρκοζί και στην πολιτική που εκπροσωπεύει. Σε τελευταία ανάλυση ο Ολάντ είναι η αριστερή εικόνα του Σαρκοζί. Αυτό σημαίνει ότι οι Γάλλοι εργαζόμενοι είναι ενάντια στην πολιτική που θα συνεχίσει να εφαρμόζει ο Ολάντ.
Ωστόσο η κρίση της ΕΕ δεν έχει ξεπεραστεί, οι αντιφάσεις συνεχίζονται και οι ρωγμές βγαίνουν στη φόρα. Οι εκλογές έγιναν σ’ αυτές τις συνθήκες. Στην Γερμανία οι εργάτες του μετάλλου ετοιμάζονται προς γενική απεργία και 350.000 εργαζόμενοι κάνουν προειδοποιητικές απεργίες. Στην Αγγλία 400.000 δημόσιοι υπάλληλοι και στην Ισπανία οι εργαζόμενοι της Παιδείας βρίσκονται στην παραμονή της απεργίας. Στην Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία οι οικονομίες όλο και περισσότερο δείχνουν τις αδυναμίες τους. Το επόμενο βήμα στην ΕΕ είναι η πολιτική αστάθεια.
Απ’ την άλλη μεριά οι εκλογές στην Ελλάδα δεν επιτρέπουν μία σταθερή αστική κυβέρνηση. Όλες αυτές οι εξελίξεις δείχνουν ότι:
1) Οι πολιτικές ρωγμές στην ΕΕ έχουν μεγαλώσει και τα κόμματα του μονοπωλιακού κεφαλαίου «σοσιαλδημοκρατικά και συντηρητικά» χάνουν συνεχώς δύναμη και αυτή η περίοδος θα συνεχιστεί ακόμα.
2) Τα τελευταία χρόνια έχουν μεγαλώσει οι δυνατότητες των εργατών και εργαζομένων για την εξουσία τους. Η αστάθεια του συστήματος θα συνοδευτεί με το δυνάμωμα των αγώνων των εργατών και εργαζομένων. Γι’ αυτό τα παρατράγουδα περί «ανέβασμα της αριστεράς», «σύντριψη της δεξιάς», οδηγούν στον εγκλωβισμό του συστήματος. Το καθήκον είναι να δοθεί μεγαλύτερη και αναγκαία βάση για την επιλογή των εργαζομένων προς την εξουσία των εργατών και εργαζομένων. Ενότητα των εργαζομένων και εργαζομένων γύρω απ’ τις απαιτήσεις τους και με αυτή τη δύναμη να ανοιχτεί πόλεμος ενάντια στο κεφάλαιο.
Πιστεύουμε πως τα αποτελέσματα των εκλογών αυτά μας δείχνουν.
Το άρθρο αυτό ανήκει στον Ιχσάν Τσάραλαν, αρχισυντάκτη της ημερήσιας εφημερίδας Evrensel που δημοσιεύτηκε στις 13/5/2012
Δημοσίευση σχολίου