ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ!!
Το μεσημέρι της Πέμπτης 21/6, ο απεργοσπαστικός μηχανισμός του Μάνεση, ιδιοκτήτη της Ελληνικής Χαλυβουργίας, με διευθυντές, προϊσταμένους, μπράβους και πληρωμένους απεργοσπάστες, προσπάθησε να σπάσει την απεργία του σωματείου και επιτέθηκε στους απεργούς τραυματίζοντας τρεις εργάτες.
Η εργοδοσία εδώ και καιρό προσπαθεί με μηνύσεις, δικαστήρια, τραμπουκισμούς και απολύσεις να κάμψει τη μεγαλειώδη απεργία των χαλυβουργών, που συμπληρώνει 236 μέρες. Θέλει να τους τσακίσει και να τους υποχρεώσει να γυρίσουν πίσω στη φωτιά και το ατσάλι με σκυμμένο το κεφάλι, για να δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, εγκαταλείποντας παράλληλα τους 121 απολυμένους συναδέλφους τους. Και επιλέγει την ημέρα σχηματισμού της νέας μνημονιακής κυβέρνησης για να σκληρύνει τη στάση της, γνωρίζοντας καλά ότι και αυτή η κυβέρνηση είναι δικιά της, εκφραστής της ίδιας βάρβαρης πολιτικής.
Καταγγέλλουμε αυτή τη στάση της εργοδοσίας και δηλώνουμε την αμέριστη συμπαράστασή μας στους χαλυβουργούς εργάτες, που για 8 μήνες τώρα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Εκφραστές και πρωτοπόροι της τάξης τους, αποτελούν την αιχμή της ταξικής αντιπαράθεσης και εισπράττουν την οργή του συστήματος αλλά και την πλατειά και έμπρακτη ταξική αλληλεγγύη λαού, εργατών και νεολαίας.
Ο αγώνας των χαλυβουργών είναι αγώνας όλων μας. Η νίκη τους θα ανοίξει το δρόμο σε όλο το λαό, που στενάζει κάτω από το βάρος των μνημονίων και των εντολών της τρόικας. Όμως οι εργάτες τις χαλυβουργίας έχουν ήδη χαράξει αυτό το δρόμο, το δρόμο της αντίστασης, της αλληλεγγύης και της ανατροπής. Αυτόν που πρέπει να βαδίσουμε με πιο γοργά βήματα, γιατί η εξαθλίωση, η φτώχια και η ανεργία σκεπάζουν πλέον πλατειά λαϊκά στρώματα.
Νίκη στον αγώνα των χαλυβουργών. Αντίσταση-αυτοοργάνωση-αλληλεγγύη.
Πρωτοβουλία Αντίστασης Ξάνθης
22-6-2012
+ σχόλια + 1 σχόλια
Ναι ο αγώνας των χαλυβουργών δεν τρομοκρατείται. Αλλά όπως και κάθε άλλος αγώνας, συκοφαντείται. Συστηματικά. Όπως και όλοι οι αγώνες της Αριστεράς, της ριζοσπαστικής-κομμουνιστικής Αριστεράς. Δυο χρόνια τώρα, αυτό κάνουν και τα σε διατεταγμένη υπηρεσία Edito της Athens Voice του κυρίου Φώτη Γεωργελέ, του γνωστού από το ΚΛΙΚ αρχιερέα του καταναλωτισμού και του life-style. Αλλά στο τελευταίο τεύχος (397) η πρόκληση ξεπέρασε κάθε όριο.
Την ώρα που στα νοσοκομεία δεν υπάρχουν γάζες, συνταξιούχοι και άνεργοι ψάχνουν στα σκουπίδια ο κύριος Φώτης Γεωργελές γράφει: «Απλώς, όταν 16 κοινοβούλια ψηφίζουν 2 φορές να δώσουν τα δικά τους λεφτά στην Ελλάδα, όταν 27 ευρωπαϊκές χώρες, όταν το ΔΝΤ των 150 χωρών, ο Ομπάμα, ο Πούτιν, οι Κινέζοι, λένε ότι οι αλλαγές που πρέπει να κάνει η χώρα μας είναι επιτακτικές, τότε κάθε λογικός άνθρωπος πρέπει να ξέρει ότι είναι πιο πιθανόν να έχουν αυτοί δίκιο παρά οι απίθανοι των ελληνικών τηλεοπτικών παραθύρων. » Και θέτει το ρητορικό ερώτημα: «Αν τώρα δεν είναι η ώρα της εθνικής ενότητας, τότε πότε είναι;»
Θέτει το ρητορικό ερώτημα την ώρα που οι χαλυβουργοί, απολυμένοι και εργαζόμενοι δίνουν έναν αγώνα ζωής ή θανάτου για όλη την εργατική τάξη. Την ώρα, που επαναλαμβάνω, άνθρωποι ψάχνουν την τροφή τους, μαζί με τα ποντίκια, στα σκουπίδια. Και την ίδια ακριβώς ώρα, στην ίδια εφημερίδα (AV τ.397), στην στήλη taste police, υπάρχει η εξής προκλητική δημοσίευση της κυρίας Νενέλας Γεωργελέ: «Αν είναι κάτι που πολύ μου αρέσει στο Α. δεν είναι μόνο η γαλλική του κουζίνα, παρότι είναι εξαιρετική. Είναι και η ατμόσφαιρα, αυτός ο ονειρικός κήπος, με τις παχιές μουριές· είναι η art de la table και τα μαχαιροπίρουνα με το λογότυπο (το αλογάκι και η ποτίστρα του – abreuvoir γαλλικά)· το προσωπικό που με γαλατική ευγένεια ρωτάει «όλα καλά;». Μια ατμόσφαιρα που συμπληρώνεται από τις χαμηλόφωνες συζητήσεις γνωστών προσωπικοτήτων της πόλης – ε, να χορτάσει και το μάτι...
Προφανώς το δείπνο μας ήταν πριγκιπικό. Ταρτάρ σολομού με σπαράγγια και μια σταλιά τρούφα, φουά γκρα, σουφλέ με καπνιστό χέλι, μπουτάκια κοτόπουλου με σάλτσα πορτοκάλι, σατομπριάν. Προφανώς, συνοδεύσαμε και με τα άπαντα του γαλλικού αμπελώνα. Πολλές από τις πρώτες ύλες –χαβιάρια, σολομό, φουά γκρα– τις προμηθεύονται από την πολύ σοβαρή εταιρεία εισαγωγής προϊόντων γαστρονομίας, τη γνωστή «De Gustibus», ενώ τα κρασιά και τις σαμπάνιες (το 80% είναι γαλλικά, τα υπόλοιπα ελληνικές καλές ετικέτες) τα εισάγει απευθείας ο ιδιοκτήτης που σε συζήτηση μαζί του κατάλαβα ότι την έχει την… τρέλα του με τους Γάλλους παραγωγούς. Δεν είναι φτηνό το Abreuvoir, είναι όμως η περίπτωση εκείνη που συνδέει αρμονικότατα και τίμια την ποιότητα με το κόστος. Κι από την άλλη είναι θέμα γούστου, αλλά και τσέπης. Μπορεί πάντα κάποιος να ανοίξει ένα κρασί-διαμάντι της τάδε χρονιάς και να πληρώσει κάτι (πολύ) παραπάνω, αλλά μπορεί και να δοκιμάσει ένα ωραίο Champlis με 45 ευρώ, όσα δηλαδή και ένα καλό ελληνικό. Μαθαίνω επίσης πως τα μεσημέρια ο δροσερός αυτός κήπος είναι ανοιχτός με εξαιρετικό μενού, μόνο με € 30. »
Να ποιοί καλούν σε εθνική ενότητα. Αυτοί που έχουν τα πάντα, αυτούς που δεν έχουν τίποτα. Αυτοί που απολαμβάνουν χαβιάρι, αυτούς που τρώνε σκατά! Και τους εγκαλούν να συμμορφωθούν με τις επιταγές της ΕΕ και του ΔΝΤ!
Σημειωτέον ότι η δημοκρατική και φιλελεύθερη AV λογοκρίνει κάθε σχετικ;o σχ;oλιο και κάθε διαμαρτυρία παρ' όλον ότι ουδόλως παραβιάζει τον κανόνα της ότι «Σχόλια με υβριστικό, ρατσιστικό, σεξιστικό ή διαφημιστικό περιεχόμενο, καθώς και σχόλια άσχετα με το θέμα του άρθρου δεν επιτρέπονται και θα σβήνονται.».
Δημοσίευση σχολίου