Του Ν. Κολοβού
Η φιλανθρωπία, η χυδαία εξύψωση κάποιων σε κάτι ανώτερο που μέσα σ' άλλα "αγαπάνε" και τους ανθρώπους, είναι το μόνιμο "ιστορικό" κόλπο της κυρίαρχης τάξης, του Κεφαλαίου να ελέγχει τους φτωχούς, τους πεινασμένους, την πλέμπα της ταξικής κοινωνίας. Ιδιαίτερα σε μια περίοδο καπιταλιστικής επίθεσης που η ανεργία και οι εξουθενωτικές εργασιακές σχέσεις δημιουργούν ζητήματα ακόμη και για την επιβίωση των κατώτερων και προλεταριακών στρωμάτων φιλανθρωπία και η ελεημοσύνη έρχονται να "ρυθμίσουν" τους τρόπους με τους οποίους οι καταπιεσμένοι θα διεκδικήσουν την κάλυψη των αναγκών τους, την ίδιο τους τη ζωή.
Τα σύγχρονα οικονομικά και πολιτικά αφεντικά βρίσκονται σε θέση μάχης.
Για να διαχειριστούν τις εκρηκτικές συνθήκες μιας κοινωνικής εξαθλίωσης
πρωτόγνωρης. Που αφού την προκάλεσαν προκείμενου να διατηρήσουν τα δικά τους συμφέροντα, τώρα οφείλουν
να την διαχειριστούν, τα προλάβουν τα
άγρια ξεσπάσματα της. Αυτό που πρέπει να εμπεδωθεί περισσότερο από κάθε άλλη φορά είναι ότι το καπιταλιστικό σύστημα
αποτελεί το μοναδικό τρόπο οργάνωσης της
κοινωνίας.
Ακόμα και σήμερα, ιδιαίτερα σήμερα, που η βαρβαρότητα του
δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από καμιά δημοκρατική επίφαση, καμιά καταναλωτική ψευδαίσθηση.
Είναι ο φόβος της ανατροπής του υπάρχοντος συστήματος και η εγκαθίδρυση μιας καινούργιας
ελεύθερης ζωής που υπαγορεύει παράλληλα
με την άγρια καταστολή και την κρατική τρομοκρατία, το «ανθρώπινο» πρόσωπο
του καπιταλισμού. Οι ίδιοι που κάθε πρωί μας στήνουν στον τοίχο της φτώχειας
και της ανέχειας, μας παραχωρούν τα μεσημέρια τη "φροντίδα"
των συσσιτίων τους, των κοινωνικών τους παντοπωλείων. Είναι οι ληστές του
μόχθου μας που στήνουν όλων των ειδών τα "κοινωνικά" σόου- και
ενεργοποιούν δήθεν την κοινωνική "αλληλεγγύη", η "ευαίσθητη"
μπουρζουαζία με τα "ευαίσθητα" τσιράκια της.
.
Όμως η μνήμη είναι
ταξική.
Δεν γίνεται αυτός που σε σκοτώνει να επιθυμεί ταυτόχρονα να
σου σώσει τη ζωή, θέλουν να μας στριμώξουν, να μας απομονώσουν, να μας
εξευτελίσουν, να μας ταπεινώσουν. Οι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές,
οι καναλάρχες, η εκκλησία- με την καθόλου επουράνια - περιουσία της, οι
ιδιοκτήτες των σούπερ μάρκετ που εγκαλούν τους "συνανθρώπους" να
ανεβάσουν τα κέρδη τους ψωνίζοντας έξτρα προϊόντα για τους καημένους τους
φτωχούς που πεινάνε και κρυώνουν. Συναυλίες "αλληλεγγύης",
"φιλανθρωπικά" καλάθια και συσσίτια, φιλόπτωχα ταμεία, εθελοντές
"αγάπης", τηλεοπτικές καμπάνιες υπέρ "αδυνάτων-άνεργων- ανάπηρων"...
Από ποιους και γιατί; Όμως η μνήμη είναι ταξική. Τα πλούτη τους είναι το αίμα
μας.
Η επαναοικειοποίηση του κλεμμένου πλούτου και οι
αυτοοργανωμένες προλεταριακές δομές αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης είναι η
μοναδική απάντηση στο χυδαίο εκβιασμό που τα "φιλάνθρωπα" αφεντικά
προσπαθούν να μας επιβάλλουν στήνοντας σε ουρές την αγωνία για την ίδια μας την
επιβίωση. Η επιβολή του αισθήματος του φόβου, της αδυναμίας και της εξάρτησης
του καταπιεσμένου μπρός στο δυνάστη του,
είναι το μοναδικό στήριγμα ενός συστήματος που
από καιρό έχει πάψει να υπόσχεται όχι μόνο την ευδαιμονία, αλλά και την ελπίδα.
ΓΊ' αυτό η απαγόρευση των «μη οργανωμένων»
των ελεγχόμενων δηλαδή από το κράτος, την εκκλησία ή το δήμο συσσίτια, γι' αυτό
η άμεση εκκένωση του παλιού καφενείου στο πνευματικού κέντρου στην Ακαδημίας όταν αυτό κατοικήθηκε
από αστέγους, γι' αυτό η καθιέρωση
αστυνομικών δυνάμεων σε λαϊκές αγορές μετά από επανειλημμένες απαλλοτριώσεις
από κοντινά σούπερ μάρκετ και τη διανομή των προϊόντων σε αυτές.
Η έξοδος από τη
φτώχεια, την πείνα, την ανέχεια δε βρίσκεται στα χέρια κανενός Αλαφούζου,
καμιάς αρχιεπισκοπής, κανενός Σκλαβενίτη, Βασιλόπουλου, Καμίνη... Ας απλώσουμε
τα δικά μας χέρια όχι για να ζητιανέψουμε τα ψίχουλα που αυτοί οι κρετίνοι μας
πετάνε για να μας ταπεινώσουν και να μας ελέγξουν, αλλά για να τους επιτεθούμε,
να πάρουμε πίσω όσα βίαια μας έχουνε κλέψει και να τα διαχειριστούμε από
κοινού, ισότιμα, αλληλέγγυα, ελεύθερα- γκρεμίζοντας τον σάπιο κόσμο τους.
Το παραπάνω άρθρο είναι από το ΧΙΙΙ τεύχος του περιοδικού «Βίδα»
Δημοσίευση σχολίου