Μέχρι και την εργατική Πρωτομαγιά θέλει να καταργήσει η άθλια τρικομματική κυβέρνηση με τη φόρα που έχει πάρει. Έτσι, κατ' απαίτηση των μεγαλεμπόρων και των πολυεθνικών του εμπορίου, μετέθεσε την αργία της Πρωτομαγιάς για τις 7 Μάη. Τα σχέδια της πρέπει να πέσουν στο κενό, με τη μαζική συμμετοχή και την επιτυχία της πανεργατικής απεργίας που έχουν κηρύξει τα συνδικάτα την Τετάρτη 1η του Μάη.
Οι βαθιές και συνολικές τομές που πραγματοποιεί η κυβέρνηση Σαμαρά για την ανασυγκρότηση του ελληνικού καπιταλισμού, ως αντιδραστική απάντηση στην καπιταλιστική κρίση, απαιτεί την ανατροπή όλων των κατακτήσεων που επέβαλλε με σκληρούς αγώνες το εργατικό κίνημα από την εποχή της εξέγερσης του Σικάγου ακόμα.
Κυβέρνηση, ΕΕ, ΔΝΤ και κεφάλαιο, επιβάλλουν έναν σύγχρονο κοινωνικό μεσαίωνα και έναν πολιτικό απολυταρχισμό για την εργαζόμενη πλειοψηφία. Οι αυταπάτες για κάποια , ανάπτυξη που ψελλίζουν στα κανάλια υπουργοί και οι υποσχέσεις Σαμαρά για θέσεις εργασίας, είναι ένα φτηνό επικοινωνιακό τρικ που στοχεύει στον κατευνασμό της οργής και των διαθέσεων του λαού, ο οποίος εξαθλιώνεται καθημερινά.
Η αλήθεια είναι πως παίρνουν κι άλλα μέτρα, σκληρά και με συνέχειες, όπως το πολυνομοσχέδιο ¬λαιμητόμος που ψηφίζεται σήμερα στη Βουλή! Συνεχίζουν στον καταστροφικό δρόμο των μνημονίων και της βάρβαρης πολιτικής που χρειάζεται το κεφάλαιο για να διασφαλίσει τα κέρδη και την εξουσία του. Ακριβώς γι' αυτό είναι εποχή των μεγάλων απαντήσεων και λύσεων: Ή θα ανατραπεί η πολιτική τους, οι κυβερνήσεις και το σύστημα τους ή θα ζήσουμε την καπιταλιστική βαρβαρότητα, με φτώχεια, ανεργία, πολέμους. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει, όσο και αν οι κυβερνητικές αυταπάτες για μια ανάσα και μια πρόσκαιρη «αναστολή» της βάρβαρης επίθεσης ακούγονται πιο εύκολη λύση.
Πέρασαν 127 χρόνια από την αιματηρή εξέγερση των εργατών στο Σικάγο, που απαίτησαν και άνοιξαν το δρόμο για την κατάκτηση της 8ωρης εργασίας και την καλυτέρευση των συνθηκών εργασίας. Κι όμως, οι εργαζόμενοι δουλεύουν ακόμα 8 ώρες (στην καλύτερη περίπτωση) με πολλαπλάσια όμως παραγωγικότητα, αποδίδοντας στο κεφάλαιο ακόμα περισσότερα κέρδη.
Οι συνθήκες και όροι εργασίας μοιάζουν να γυρίζουν στην προ Σικάγου εποχή, ενώ οι 1,5 εκατομμύρια άνεργοι και η νέα γενιά που μεταναστεύει μαζικά, δείχνουν ανάγλυφα την εφιαλτική πραγματικότητα για την εργατική τάξη.
Αν σε αυτά προσθέσει κανείς τις σκηνές από τους επιστάτες των αφεντικών να πυροβολούν εργάτες γης επειδή ζητούν τα μεροκάματα τους (Μανωλάδα), την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας (θεσμοθετήθηκε το 1909) που ψηφίζει τώρα η κυβέρνηση για να σώσει τα κέρδη των μεγάλων αλυσίδων, κάνοντας λάστιχο με 6 και 7 μέρες εργασίας την εβδομάδα εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, τότε σίγουρα ήρθε η ώρα για ένα νέο Σικάγο. Ένα Σικάγο των σύγχρονων εργατικών αναγκών που θα απαιτήσει σήμερα κιόλας: Αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, μείωση του χρόνου δουλειάς για να δουλέψουν οι άνεργοι, για να πάρουμε πίσω από τον κλεμμένο χρόνο και πλούτο μας. Συλλογικές συμβάσεις και όχι ατομική σφαγή. Ελεύθερο συνδικαλισμό και όχι ποινικοποίηση και διώξεις αγωνιστών και αγώνων. Δημόσια αγαθά ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, για ποιοτική δωρεάν υγεία, παιδεία, συγκοινωνίες, ρεύμα, νερό και πολιτισμό. Τα αυτονόητα δηλαδή στην αρχή του 21ου αιώνα για να ζήσει η κοινωνική πλειοψηφία με αξιοπρέπεια.
Και όμως, για αυτά τα αυτονόητα της εποχής μας, χρειάζεται σκληρός αγώνας, μάχη σε όλα τα επίπεδα. Απαιτείται να ανατραπούν τα μνημόνια και όλη αυτή η πολιτική, μαζί με τους εκφραστές της. Απαιτείται η μονομερής διαγραφή του χρέους και η εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, με εργατικό έλεγχο. Απαιτείται η έξοδος, όχι μόνο από το ευρώ, αλλά και η αποδέσμευση από το σφαγείο του πολυεθνικού κεφαλαίου, τη διεθνή συμμορία των αφεντικών, την Ευρωπαϊκή Ένωση. Για τα αυτονόητα της εργαζόμενης πλειοψηφίας, για να δουλέψουν οι άνεργοι, να πληρώνονται οι εργαζόμενοι, να ζούμε με αξιοπρέπεια και μέλλον, πρέπει να χάσει πλούτο, ιδιοκτησία και εξουσία το κεφάλαιο.
Αυτό το Σικάγο της εποχής μας, μπορεί να το πραγματώσει μόνο ένα νέο εργατικό κίνημα. Ένα εργατικό κίνημα ταξικά ανασυγκροτημένο, που θα βάζει στους στόχους του (ξανά και με νέους όρους) την «κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς, την εκ-μετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο», όπως έγραφαν τα καταστατικά και οι προκηρύξεις των συνδικάτων στην αρχή του προηγούμενου αιώνα.
Ας μην ξεχνάμε ότι με αυτούς τους στόχους το εργατικό κίνημα κέρδισε όλες τις μικρές και μεγάλες κατακτήσεις του, από το Σικάγο και τον Οκτώβρη, μέχρι τις συλλογικές συμβάσεις και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες. Σίγουρα σε αυτή τη μάχη δεν θα είναι μαζί μας, αλλά απέναντι μας, οι υποταγμένες ηγεσίες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και ο συνδικαλισμός της συνδιαλλαγής, των «εξαιρέσεων», του εκφυλισμού, των «κοινωνικών εταίρων». Η μάχη αυτή δεν μπορεί να γίνει με ανάθεση, ούτε σε κάποιους αγωνιστές, ούτε σε μια καλύτερη ή «αριστερή» κυβέρνηση...
Το Σικάγο της εποχής μας, προϋποθέτει μια άλλη Αριστερά, μετωπική και επαναστατική, αντικαπιταλιστική και σύγχρονα κομμουνιστική. Που θα παλεύει να αλλάζει πραγματικά - υλικά η ζωή του εργαζόμενου κάθε μέρα και όχι κυρίως οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί. Ο κόσμος της δουλειάς δεν χρειάζεται «κυβερνήσεις εθνικής σωτηρίας» και σχέδια «αναστολής» αυτής της πολιτικής, ούτε κάποιες ηττοπαθείς «λαϊκές συμμαχίες», αλλά την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης για την προσέγγιση της επανάστασης και της κομμουνιστικής χειραφέτησης. Έχει επείγουσα ανάγκη την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, ένα ισχυρό αντικαπιταλιστικό πολιτικό μέτωπο και ένα κόμμα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης στη νέα εποχή, για να επιβιώσει σήμερα, να αλλάξει ριζικά η κατάσταση, για να υπάρχει ελπίδα.
Γι' αυτό, την Τετάρτη απεργούμε όλοι. Η απεργία την Πρωτομαγιά πρέπει να αποτελέσει ένα πανίσχυρο μήνυμα ότι τα νέα μέτρα που προωθούν και αυτά που ετοιμάζουν δεν θα περάσουν! Ας τους το δείξουμε...
Δημοσίευση σχολίου