Ως πότε θα μείνει η αδίστακτη Τρόικα των πολιτικών απατεώνων;

 Το ότι οι εξαγγελίες και οι περί διαπραγμάτευσης του Μνημονίου όρκοι  από τους τρείς εκλεκτούς  των ξένων δανειστών και του ντόπιου κατεστημένου ήταν κούφιοι δημαγωγικοί λόγοι που στόχο είχαν να δημιουργήσουν φρούδες ελπίδες στην κοινωνία με σκοπό να υφαρπάξουν την ψήφο του εκλογικού σώματος και να  εφαρμόσουν απαρέγκλιτα τις πολιτικές  των μνημονίων, το λέγαμε και το γράφαμε από την πρώτη κιόλας στιγμή.

Το ότι οι εκβιασμοί και η τρομοκρατία που έσπειραν στην κοινωνία όλοι οι μηχανισμοί του κράτους με προεξέχοντα  τα καθεστωτικά ΜΜΕ για  την δήθεν μεγάλη απειλή που περιμένει την χώρα αν βρεθεί εκτός ευρώ, ΕΕ και γενικά απαλλαγμένη από την θανατηφόρα μέγγενη  των δανειστών, ήταν ένα σχέδιο συνολικής υποταγής της κοινωνίας το ξέραμε, το διατυμπανίζαμε και δεν είμαστε οι μόνοι.

Το ότι τα πολιτικά ανδρείκελα Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης αφού με απανωτές δηλώσεις υποτέλειας  και καθημερινά πολιτικά  ξεβρακώματα από τους ξένους και ντόπιους προστάτες τους και ύστερα από τις εξαγγελίες για πλήρη εφαρμογή των δεσμεύσεων  του μνημονίου με νέα αδίσταχτα μέτρα και ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, συνεχίζουν να κυβερνούν ανενόχλητοι σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας -οι περιορισμένες αντιδράσεις είναι ένα παράδοξο φαινόμενο που καμιά  θερινή ραστώνη και   προσωρινή  αναβολή δεν μπορεί να δικαιολογήσει - θα πρέπει ανεπιφύλακτα να το ομολογήσουμε.

Ενώ λοιπόν η καταιγίδα των αβάσταχτων μέτρων συνεχίζεται και εντείνεται με καινούρια χαράτσια, φοροεπιδρομές, περικοπές των συντάξεων και όσων κοινωνικών επιδομάτων και κοινωνικών δαπανών έχουν απομείνει .Ενώ ο πρωθυπουργός της  χώρας και οι υπουργοί της κοινωνικής λεηλασίας εξαγγέλλουν με περίσσιο θράσος και αναλγησία  τα ξεπουλήματα των κοινωνικών αγαθών  στα βάρβαρα επιχειρηματικά συμφέροντα, μια περίεργη αναβλητικότητα και παθητικότητα επικρατεί στο κοινωνικό σώμα γενικότερα. 

Κατά την άποψη μας το εκλογικό αποτέλεσμα της 17^ης Ιουνίου είχε μια διττή αρνητική  επιρροή στην συνείδηση του κινηματικού κόσμου  και της αγωνιζόμενης  κοινωνίας συνολικότερα. Από την μια η επανεκλογή και ο σχηματισμός κυβέρνησης από τις πολιτικές δυνάμεις του συστήματος δημιούργησε απογοήτευση για την αναποτελεσματικότητα των αγώνων με την αντίληψη ότι «οι εκλογές είναι τελικά που καθορίζουν το παιχνίδι» και ότι το σύστημα μπορεί μέσω αυτών να καθορίζει τα πάντα. Άποψη εν μέρη σωστή αν αποδεχτούμε την εκλογική διαδικασία ως κορύφωση της ταξικής και κοινωνικής αντιπαράθεσης  πράγμα που δεν ισχύει.

Ένα δεύτερο στοιχείο που κατά την γνώμη μας έχει επηρεάσει αρνητικά τις διαθέσεις  και μάλιστα ενός από τα σημαντικότερα τμήματα του κινήματος δηλαδή της αριστεράς, έχει να κάνει με το πως ο κόσμος της Αριστεράς αντιλαμβάνεται γενικότερα τις εκλογές και την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Η σημαντική άνοδος  των δυνάμεων της αριστεράς, η μαζική μετατόπιση ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ προς τον ΣΥΡΙΖΑ, οι ρητορικές και όχι μόνο αναφορές στελεχών του για συνεπή αντιπολίτευση κλπ, δημιούργησαν  αυταπάτες πως φτάνει μια ισχυρή κοινοβουλευτική εκπροσώπηση για να  ξαναγεννηθεί ένα κίνημα προοπτικής και νίκης. Η σημαντική μείωση κατα 50% της δύναμης του ΚΚΕ βάζει επίσης σε δοκιμασία πολιτικές και πρακτικές που αδήριτα  χρεοκοπούν κάτω από το βάρος και τις απαιτήσεις της σημερινής συγκυρίας.   Για το πώς η κοινοβουλευτική αριστερά αντιλαμβάνεται τη σχέση κινήματος και κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης, το είδαμε και με τις κινήσεις εντυπωσιασμού των δύο κόμματων(ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ ) με την κατάθεση των σχεδίων νόμου σχετικά με την καταψήφιση των νόμων του μνημονίου. 

Ακόμη θα πρέπει να κάνουμε μια σημαντική αναφορά και στα καινούρια κινήματα που δημιούργησαν οι αγώνες του προηγούμενου διαστήματος (λαϊκές συνελεύσεις, κινήματα άμεσης δημοκρατίας , δεν πληρώνω, αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα, καταλήψεις κοινωνικών χώρων, κινήματα κοινωνικής αλληλεγγύης ). Τα κινήματα αυτά παρόλα το καινούριο πνεύμα αναζήτησης και δράσης που προσκόμισαν στην υπόθεση του αγώνα, δεν καταφέρανε να αγκαλιάσουν μεγάλα τμήματα της κοινωνίας και να μπουν από τις παρυφές της κοινωνικής αφάνειας στο επίκεντρο της αντισιστημικής δράσης,  επειδή το μεγαλύτερο τμήμα που τα απαρτίζει και δεν έχει τον προσανατολισμό στην δουλειά στους εργασιακούς χώρους και αρνείται την παρέμβαση και την παράλληλη συμπόρευση με τον κόσμο της παραδοσιακής κοινωνικής δράσης, καταλήγοντας στην περιχαράκωση και τη απομόνωση.Εδώ επίσης θα πρέπει να σημειώσουμε και την απαξιωτική έως εχθρική πολλές φορές στάση ορισμένων δυνάμεων του οργανωμένου αριστερού πολιτικού χώρου προς τα κινήματα αυτά.

Όπως και να έχουν τα πράγματα  όποια και να είναι  η κατάσταση από πλευράς κινήματος, αναβλητικότητα και παθητικότητα δεν χωράει. Οι δυνάμεις του κεφαλαίου με τα διεθνή τους στηρίγματα και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους θα συνεχίσουν να επιτίθενται και να καταστρέφουν τις ζωές εκατομμυρίων εργαζομένων και ανέργων στη χώρα. 

Η τρόικα Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη  που ηγείται  της συμμαχίας των πολιτικών απατεώνων και  που εφαρμόζουν τις πιο επαίσχυντες πολιτικές που έχουν σχεδιαστεί στα ντόπια και ξένα επιτελικά κέντρα του κεφαλαίου, πρέπει να ξεκουμπιστεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα κάτω από το βάρος των λαϊκών αγώνων που πρέπει άμεσα να ενταθούν  από τα κάτω, μακριά από τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες στην προοπτική της  χειραφέτησης και της κοινωνικής απελευθέρωσης.    

β.ariαditis