Δεδομένα και απαιτήσεις

 Του Γ.Γ

Η ληστρική συμμορία που μας κυβερνά, είναι αδίστακτη. Είναι αποφασισμένη να μην παρουσιάσει τον παραμικρό ενδοιασμό και να τσακίσει κάθε εργατική αντίσταση που θα προκύψει και θα βάλει εμπόδιο στους σχεδιασμούς της.
Και εδώ μπαίνει ένα ερώτημα. Η κοινοβουλευτική αριστερά, μπορεί να συντονίσει τον βηματισμό της για να ορθώσει ένα μέτωπο αντίστασης στην αντιλαϊκή λαίλαπα της συγκυβέρνησης του μαύρου μετώπου;

Πριν επιχειρήσουμε να απαντήσουμε σ’ αυτό το ερώτημα, ας δούμε πρώτα τα δεδομένα. Αν σήμερα η κυβέρνηση έχει να αντιμετωπίσει μόνο τους Χαλυβουργούς, σύντομα θα βρει απέναντι της πολύ μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας. Εχει στο πλάνο της να ξεπουλήσει ότι δημόσια περιουσία απέμεινε και ταυτόχρονα να εφαρμόσει ένα τσουνάμι δυσβάσταχτο για τον λαό νέων μέτρων που έρχονται για την κάλυψη των 3,5 δισ. ευρώ μέσα στο 2012 και των 11,7 δισ. ευρώ για την περίοδο 2013-2014. 

Με την ύφεση να ξεπερνάει το 7% και τους ανέργους να πλησιάζουν το 1,5 εκατ., με το μεγαλύτερο μέρος των λαϊκών στρωμάτων να βιώνουν κάτω από το όριο της φτώχιας, είναι φανερό ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα της κοινωνικής έκρηξης. Με μια προϋπόθεση όμως.
Ιστορικά, αλλά και από τους θεωρητικούς μας γνωρίζουμε ότι όταν εξαθλιώνεται ένας λαός δεν αποκτά ταυτόχρονα και ταξική συνείδηση. Μπορεί να συμβεί και το εντελώς αντίθετο. Να συντηρητικοποιηθεί παραπέρα δηλαδή και να υπομείνει μοιρολατρικά μια κατάσταση που του επιβάλλετε. Να βλέπουμε δηλαδή ανθρώπους να ψάχνουν την τροφή τους στα σκουπίδια, να παρακολουθούμε παιδάκια να λιποθυμούν απ’ την πείνα, πολίτες να καταφεύγουν κατά χιλιάδες στα «φιλανθρωπικά» συσσίτια και να μην κουνιέται φύλλο.

 Για να εξεγερθεί ένας λαός και να έχει νικηφόρα σε ταξική κατεύθυνση αποτελέσματα είναι απαραίτητο να έχει όραμα, να υπάρχει πολιτική πρωτοπορία με σχέδιο και αποφασιστικότητα που θα μπορέσει να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει πλατιές λαϊκές μάζες ενάντια στους δυνάστες του.

Θα ήταν παρακινδυνευμένο, αν όχι αφελές, να ισχυριστεί κανείς ότι σήμερα οι συνθήκες είναι ώριμες για μια προλεταριακή επανάσταση. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι στρατηγικός στόχος ενός επαναστατικού – κομμουνιστικού κόμματος παύει να είναι η προετοιμασία της εργατικής τάξης, με την πολιτική του δράση, ώστε στις κατάλληλες συνθήκες η δράση των μαζών να ανέβει ως το επίπεδο της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού. Και αυτό δεν γίνεται όταν εγκλωβίζεις τον κόσμος σου στον κοινοβουλευτικό κρετινισμό, όταν περιορίζεις την σύγκρουση του με το αστικό καθεστώς,  στα «καθώς πρέπει πλαίσια».
Οταν δεν διαπαιδαγωγήσεις τα οργανωμένα μέλη και τους οπαδούς σου ότι με τις «πολιτισμένες» λαϊκές κινητοποιήσεις και τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες μόνο πρόσκαιρες νίκες μπορείς να κατακτήσεις που κι αυτές το καπιταλιστικό σύστημα θα στις αφαιρέσεις όταν οι συσχετισμοί της ταξικής πάλης το ευνοούν, τότε καλλιεργείς αυταπάτες.

Όταν καταδικάζεις κάθε μορφή λαϊκής αντιβίας, όταν έχεις σαν ευαγγέλιο την αστική νομιμότητα, δεν βοηθάς ώστε να δημιουργηθούν οι προοπτικές για .. έφοδο στον ουρανό της αταξικής κοινωνίας.   

«Επανάσταση είναι η πιο έντονη, λυσσαλέα, απεγνωσμένη ταξική πάλη και εμφύλιος πόλεμος. Καμιά μεγάλη επανάσταση στην Ιστορία δεν έγινε χωρίς εμφύλιο πόλεμο. Και μόνο άνθρωποι κλεισμένοι στο καβούκι τους μπορούν να πιστέψουν πως ο εμφύλιος πόλεμος είναι νοητός χωρίς μια "εξαιρετικά περίπλοκη κατάσταση". Αν δεν υπήρχε μια εξαιρετικά περίπλοκη κατάσταση, δεν θα υπήρχε και επανάσταση. Οποιος φοβάται τους λύκους, ας μην πηγαίνει στο δάσος».

 Λένιν -Απαντα

Τα παραπάνω πιθανόν μόνο θεωρητική αξία να έχουν.
Επανερχόμαστε στο αρχικό ερώτημα. Είναι εφικτό σήμερα ΚΚΕ και Σύριζα να συμπράξουν σε ένα κοινό μέτωπο για την απόκρουση της βάρβαρης καπιταλιστικής επέλασης;

Μονοδιάστατη απάντηση δεν μπορεί να δοθεί. Είναι τέτοια η καχυποψία ανάμεσα στα δυο αυτά κόμματα, είναι τόσο βαθιά τα τραύματα που ανοίχτηκαν στην πρόσφατη προεκλογική περίοδο, που κάνουν προβληματική την όποια κοινή δράση τους.

Μπορεί να είναι ενθαρρυντικό ότι στις κινητοποιήσεις των Χαλυβουργών βρέθηκαν στο ίδιο μετερίζι αγωνιστές του ΚΚΕ και του Σύριζα, μπορεί να είναι αισιόδοξο ότι στη Γ.Σ της ΑΔΕΔΥ συμπαρατάχτηκαν συνδικαλιστές της Αυτόνομης Παρέμβασης (Σύριζα)-Παρεμβάσεις-Συσπειρώσεις (εξωκοινοβουλευτική αριστερά) μαζί με το ΠΑΜΕ υπερψηφίζοντας την πρόταση νόμου που κατέθεσε το ΚΚΕ για την κατάργηση των Μνημονίων, αυτό όμως δεν μας δίνει την δυνατότητα να πιστεύουμε ότι ανοίγει διάπλατα ο δρόμος συνεργασίας ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ για την απόκρουση της μνημονικής πολιτικής.

Και ενισχύεται αυτή η άποψη μας από την απάντηση που έδωσε ο Α. Τσίπρας, χτες, στην εφημερίδα του Χατζηνικολάου στην ερώτηση αν ο Σύριζα θα ψηφίσει στην βουλή την πρόταση του ΚΚΕ.
Μας έδωσε την αίσθηση ότι ποιο πολύ αυτό γίνεται για να κρατηθούν οι εσωκομματικές ισορροπίες στο εσωτερικό του Σύριζα – το Αριστερό Ρεύμα, έχει δηλώσει από την πρώτη στιγμή ότι πρέπει να ψηφιστεί η πρόταση του ΚΚΕ- παρά ότι ανοίγει ένα παράθυρο για μελλοντικές συνεργασίες ανάμεσα σ’ αυτά τα δυο κόμματα.

Δεν ξέρουμε πόση βαρύτητα έχει η ρήση του Χαρίλαου Φλωράκη ότι πρέπει «να συμμαχήσεις με τον διάολο για να χτυπήσεις τον αρχιδιάολο». Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι έχει συγκροτηθεί μια κυβέρνηση «ειδικού σκοπού» με αποστολή να ισοπεδώσει την κοινωνία μας, να φτωχοποιήσει τον λαό μας, να ξεπουλήσει όποια δημόσια περιουσία έχει απομείνει, να προσφέρει «γη και ύδωρ» στα αφεντικά της ντόπια και ξένα.
Και ένα τέτοιο μαύρο μέτωπο μόνο με πλατιά λαϊκή συμμαχία αντιμετωπίζεται η οποία θα χρησιμοποιήσει μορφές πάλης που πραγματικά θα πονέσουν τους εντολοδόχους των καπιταλιστών. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να μεγεθύνουμε αυτά που μας χωρίζουν και να υποβαθμίζουμε αυτά που μας ενώνουν.