Η χρεομηχανή δουλεύει ρολόι…

Του Παναγιώτη Μαυροειδή

Στα 303 δισ. ευρώ αυξήθηκε και πάλι το Δημόσιο χρέος στις 30 Ιουνίου 2012, σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το υπουργείο Οικονομικών και στα οποία αποτυπώνεται ο “εφιάλτης της υπερχρέωσης”. Αυτά μας πληροφορεί το e-vima στις 17/8/2912.

Συγκεκριμένα το χρέος του κράτους έφτασε τα 303,527 δισ. ευρώ έναντι 280,29 δισ. ευρώ τρεις μήνες νωρίτερα κι ενώ είχε μεσολαβήσει το “κούρεμα” καθώς το δημόσιο για να καλύψει τρέχουσες ανάγκες προσέφυγε σε νέο δανεισμό μέσω εντόκων.

Αναλυτικότερα το 76,7% των 303 δισ. ευρώ αφορά σε δάνεια του EFSF, το 3,4% χρηματοδότηση από το ΔΝΤ και το 19,9% εκδόσεις εντόκων γραμματίων.

Ένας  καλός  φίλος στις 14/8/12,  μας πληροφορούσε:

‘’Δανειστήκαμε σήμερα 4 δις περίπου, με το εγκληματικό επιτόκιο 4,43% για τρίμηνα έντοκα..(απολογείστε ότι σε παρόμοιες δημοπρασίες βραχυχρόνιας διάρκειας η Γερμανία έχει αρνητικό επιτόκιο!!)

Προσπαθούν να ‘’εξοικονομήσουν’’ 11 δις για τα επόμενα χρόνια, γονατίζοντας ακόμα περισσότερο το λαό και την ίδια στιγμή δανείζονται με απεχθείς όρους σχεδόν το μισό ποσό για να πληρώσουν ένα ομόλογο που λήγει την άλλη εβδομάδα στην ονομαστική τιμή.

Ο  κάτοχος του ομολόγου  είναι η ΕΚΤ(το κρησφύγετο των ληστών δηλαδή!!),  η οποία το αγόρασε από την διατραπεζική, στα 2/3 (πιθανόν και χαμηλότερα) της ονομαστικής και αφού εξασφάλισαν την εξαίρεση από το "κούρεμα" απαιτούν τώρα να το πληρωθούν στην ονομαστική τιμή.’’

Δεν αρκούν οι κατάρες. Δε φτάνει να πιάνουμε τις ουρές, αλλά να αναζητούμε το κεφάλι.

Έχει αρχή και τέλος το στήσιμο αυτής της χρεομηχανής που αλέθει εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, ληστεύει δημόσιο και ιδιωτικό πλούτο της εργαζόμενης πλειονότητας, ρίχνει στον καιάδα λαούς και χώρες. 

Βλέπουμε το κύμα που σκάει στην ακτή, αλλά πρέπει να δούμε και την απαρχή του.

Το βύθισμα του καπιταλισμού σε μια παρατεταμένη βαθειά  κρίση από τις αρχές του 70,  γέννησε ως ‘’ αναγκαία'' αντιδραστική ‘’απάντηση’’ μεταξύ των άλλων, την μείωση του κοινωνικού πλούτου που καταλήγει προς τον κόσμο της εργασίας, αλλά και την δραστική μείωση της φορολόγησης του κεφαλαίου.

Αυτό είχε και τις συνέπειες του: Εργαζόμενοι όλο και φτωχότεροι, μα και κράτη με λιγότερα έσοδα,  όλο και πιο αδύναμα να εξυπηρετήσουν δημόσιες δαπάνες, καλπάζουν προς το δανεισμό, ιδιωτικό και δημόσιο. Ο δανεισμός και τα χρέη, δεν πρόκυψαν λόγω ''αποκοτιάς ανοικοκύρευτων ανθρώπων και κρατών'', αλλά ήταν στόχος και επιδίωξη για την οικονομική και πολιτική ολιγαρχία, εγχώρια και διεθνή.

Με ένα σμπάρο, πολλά τρυγόνια για τον κόσμο του κεφαλαίου.

Από τη μια, αύξηση της δυνατότητας αποθησαυρισμού, μέσω μείωσης φορολόγησης

Από την άλλη, αξιοποίηση πλεοναζόντων κεφαλαίων/κερδών τους, σε συνθήκες πτώσης του ποσοστού κέρδους, στον χρηματοπιστωτικό τομέα με ανάπτυξη του δανεισμού, φυσικά με ..όρους.

Μέσω του δανεισμού το διεθνές κεφάλαιο  θέτει υπό τον έλεγχό του το σύνολο σχεδόν του δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου σε μια πρωτοφανή κλίμακα.

Επιβάλλει την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας, των δημόσιων αγαθών και των υποδομών.

Μέσω του δανεισμού των κρατών και τους σχετικούς όρους των Δανειακών Συνθηκών,  επιβάλλει το σύνολο των πολιτικών που το ευνοούν στη διαδικασία μεταφοράς των περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου στο χαρτοφυλάκιό του, αλλά και στην αλλαγή των όρων εργασίας με στόχο τη λεηλασία και ομηρία των εργαζομένων.

Στον ιδιωτικό τομέα,  μέσω των ενυπόθηκων δανείων  βρίσκονται υπό την άτυπη κατοχή του ένα σημαντικότατο μέρος τόσο των ιδιοκτησιών, κυρίως σπιτιών, των εργαζόμενων αλλά και ένα μεγάλο σύνολο χρεωμένων επιχειρήσεων και γεωργικών εκμεταλλεύσεων, μέσω και των εξελίξεων στο τραπεζικό σύστημα (βλέπε και ξεπούλημα/χάρισμα Αγροτικής Τράπεζας).  

Σε αυτές τις συνθήκες, κάθε προσμονή για ‘’διαπραγμάτευση’’ με τους δανειστές, αυταπάτη για ‘’έντιμο λογιστικό έλεγχο και διακανονισμό’’, ειδικά μέσα στο πλαίσιο και τους όρους της ευρωζώνης και της ΕΕ,  καταλήγουν  να είναι ίσως και πιο επικίνδυνες από αυτούς τους  ίδιους τους δανειστές.