Εδώ όχι απλώς αγανακτείς αλλά οργίζεται που εξακολουθούμε να παριστάνουμε τα πιόνια σε μια σκακιέρα που παίζουν οι πλουτοκράτες. Μέχρι πότε θα παρακολουθούμε μια χούφτα καπιταλιστικά παράσιτα, ντόπια και ξένα, που να εξακολουθούν να θησαυρίζουν λεηλατώντας τον τόπο και τους ανθρώπους της δουλειάς; Μέχρι πότε θα δεχόμαστε μοιρολατρικά εμείς να βρισκόμαστε σε μια άθλια επιβίωση και αυτοί να ζουν μέσα στην χλιδή και την σπατάλη; Μέχρι πότε θα περιμένουμε να ρθει εκείνη η ευλογημένη –απ’ τον Μαρξ και τον Λένιν- ώρα που θα σταθούμε δυναμικά στο μετερίζι της ταξικής πάλης;
Πότε, τελικά, θα ρθει η στιγμή που θα αναδείξουμε ξεκάθαρα την κόκκινη γραμμή που χωρίζει τους εκμεταλλευτές από τη μια και τους εκμεταλλευόμενους από την άλλη; Την κεφαλαιοκρατία από τη μια και τα εργαζόμενα στρώματα από την άλλη;
Οχι φυσικά απλώς για να μείνουμε στις διαπιστώσεις αλλά για να αλλάξουμε τον κόσμο φτιάχνοντας μια κοινωνία χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, χωρίς καταπιεστές και καταπιεζόμενους.
Δημοσίευση σχολίου