Η πετυχημένη απεργία της 26ης Σεπτέμβρη, στην οποία συμμετείχαν εκατοντάδες χιλιάδες εργατοϋπάλληλοι σε όλη τη χώρα, απέδειξε ότι η εργατική τάξη εξακολουθεί να αγωνίζεται και δεν παρέδωσε τα όπλα. Αν οι συγκεντρώσεις που έγιναν ήταν ενωτικές, θα αποτύπωναν με πιο σαφή τρόπο την μαζικότητα των απεργιακών συγκεντρώσεων και τη θέληση της εργατικής τάξης για ανατροπή των μνημονίων και της ασκούμενης πολιτικής. Θα έδιναν μεγαλύτερη ώθηση στους εργατικούς αγώνες.
Η επιτυχία της απεργίας και η αισιοδοξία που εξέπεμψε, μπορεί και πρέπει να αποτελέσει αφετηρία κλιμάκωσης του αγώνα για την ανατροπή των νέων μέτρων και της κυβέρνησης που θέλει να τα υλοποιήσει.
Η τρικομματική κυβέρνηση συγκροτήθηκε ακριβώς για να υλοποιήσει την πολιτική του μνημονίου, να περάσει τα αντίστοιχα μέτρα χωρίς κανένα περιθώριο παρέκκλισης από αυτή της την αποστολή. Ο μόνος τρόπος για να μην περάσουν τα μέτρα είναι η ανατροπή της.
Η Απεργία Διαρκείας αποτελεί το όπλο για την επίτευξη αυτού του άμεσου στόχου.
Ο χαρακτήρας της απεργίας διαρκείας θα είναι πολιτικός, όπως πολιτικός ήταν και στην απεργία της 26 Σεπτέμβρη, πράγμα που προκύπτει από το γεγονός ότι απευθύνεται στην κυβέρνηση, διεκδικεί από αυτή συνολικά εργατικά αιτήματα και στο βαθμό που η κυβέρνηση δεν τα ικανοποιεί, το κίνημα την αμφισβητεί, ή την ανατρέπει.
Την αναγκαιότητα της ανατροπής της κυβέρνησης την κατανοούν σήμερα αρκετοί εργαζόμενοι, ακόμα και από αυτούς που ψήφισαν τα κόμματα που την αποτελούν.
Το αμέσως επόμενο βήμα του κινήματος πρέπει να είναι η κλιμάκωση της πάλης, το γκρέμισμα της εσωτερικής, της μικρής τρόικας ως προϋπόθεση για την εκδίωξη και της εξωτερικής, της μεγάλης Τρόικας και η ανάδειξη, η εγκαθίδρυση μιας κυβέρνησης η οποία θα στηρίζεται και θα εκφράζει πρωτίστως τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, του εργαζόμενου και εκμεταλλευόμενου λαού. Μια τέτοια κυβέρνηση είναι η εργατική κυβέρνηση.
Η κατανόηση, η εμπέδωση και η πραγματοποίηση αυτού του στόχου από το κίνημα, αποτελεί άμεσο καθήκον.
Την ίδια στιγμή, η κατάσταση που διαμορφώνεται στην αριστερά, στις δυνάμεις δηλαδή οι οποίες έχουν αναφορά στην εργατική τάξη και θα μπορούσαν να συγκροτήσουν μια εργατική κυβέρνηση, δεν είναι ανάλογη με την περίσταση και δεν ανταποκρίνεται στις εργατικές και λαϊκές προσδοκίες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, η μεγαλύτερη δύναμη, αυτή τη στιγμή, στην αριστερά, γίνεται αντικείμενο επεξεργασίας από το σύστημα, ο γωνίες του λειαίνονται και μετατρέπεται πολύ γρήγορα από αριστερό, σε μεταρρυθμιστικό κόμμα του συστήματος.
Η ηγεσία του υπέβαλε τα σέβη της στον Πέρες, στον επικεφαλής της task force της ΕΕ στην Αθήνα, κ. Χορστ Ράιχενμπαχ και σε άλλους αξιωματούχους της ΕΕ, υιοθέτησε αστικά ιδεολογήματα, ότι τα δάνεια που παίρνει η χώρα προέρχονται από τους ευρωπαίους φορολογούμενους αποκρύπτοντας το γεγονός ότι τα κράτη-τοκογλύφοι έχουν κερδίσει και κερδίζουν ακόμα δις. ευρώ ως προϊόν τοκογλυφίας, περιόρισε την πάλη στην αίθουσα του κοινοβουλίου, κουτσούρεψε το ήδη κουτσουρεμένο και ανεπαρκές πρόγραμμα του.
Οι δηλώσεις Τσίπρα στην ΔΕΘ και στους Ευρωπαίους αξιωματούχους, σχετικά με το μοντέλο της ανάπτυξης που προκρίνει και το οποίο καθόλου δεν ξεφεύγει από την καπιταλιστική διαχείριση, δεν επιτρέπουν καμιά αισιοδοξία σχετικά με τον ρόλο που καλείται να παίξει ο ΣΥΡΙΖΑ. Προορίζεται, από το σύστημα, για εναλλακτική, για διάδοχη λύση.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να αποδέχεται αυτό τον ρόλο. Η διαδοχή πρέπει να γίνει με την ταχτική του ώριμου φρούτου
.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ενώ αναδεικνύεται εκ των πραγμάτων η αναγκαιότητα της πάλης για την ανατροπή της κυβέρνησης, για να μην περάσουν τα μέτρα, με το όπλο της απεργίας διαρκείας, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βάζει τέτοιο στόχο και δεν καλεί την εργατική τάξη και το λαό στην πάλη με άμεσο στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης και την ανάδειξη, έστω, αριστερής κυβέρνησης!
Αντίθετα, καλεί σε μια γενική αντίσταση και αλληλεγγύη, χωρίς άμεσο στόχο και προοπτική. Με τον τρόπο αυτό δίνει τον απαραίτητο χρόνο, αντικειμενικά, στην κυβέρνηση και στο σύστημα να υλοποιήσουν τα σχέδιά τους τα οποία οδηγούν την εργατική τάξη και το λαό στην εξαθλίωση, στην πείνα, στην λιμοκτονία.
Αποτέλεσμα αυτής του της στάσης είναι το γεγονός ότι, οι θέσεις και η πολιτική πραχτική του δεν συγκινούν την εργατική τάξη, παρόλο που τον ψήφισε μαζικά στις τελευταίες εκλογές. Απόδειξη γι αυτό είναι τα πενιχρά οφέλη της καμπάνιας του για την εγγραφή νέων μελών, στην πορεία του για ένα ενιαίο κόμμα και οι φυγόκεντρες τάσεις που δημιουργούνται στο εσωτερικό του από αριστερές-κομμουνιστογενείς δυνάμεις.
Η προοπτική του, αν συνεχίσει έτσι, πράγμα που φαίνεται το πιθανότερο, είναι να αναλάβει ρόλο διαχειριστικό σχετικά σύντομα, μετά από μια πτώχευση, αποπομπή από το ευρώ, επιβολή διπλού νομίσματος, ή την παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα.
Αν αυτό δεν συμβεί σχετικά γρήγορα, τότε ο ρόλος του και η ύπαρξή του τίθενται υπό αμφισβήτηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ΄80, από την άποψη των οργανωμένων του δυνάμεων και των μεταρρυθμιστικών του δυνατοτήτων, ούτε πρόκειται να γίνει. Η οξύτητα της καπιταλιστικής κρίσης δεν αφήνει περιθώρια για μακροχρόνιους σχεδιασμούς, ούτε για παροχές. Οι οργανωμένες δυνάμεις του είναι ελάχιστες και ήταν ανεπαρκείς για να διαχειριστούν το 4,5%. Πόσο μάλλον το 27%. Ο ρόλος του είναι αντικειμενικά περιορισμένος.
Το ΚΚΕ επιμένει να καλεί επίσης σε μια γενικόλογη αντίσταση. Επιμένει να βάζει απέναντί του σαν βασικό εχθρό τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έκανε απολύτως καμιά προσπάθεια να παρέμβει στην διαμόρφωση των εξελίξεων, να αποτρέψει ή να καθυστερήσει την γρήγορη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε αστικό –μεταρρυθμιστικό κόμμα ή, στο βαθμό που αυτό ήταν αναπότρεπτο, να αποτελέσει το επόμενο βήμα του κινήματος. Το ΚΚΕ θα μπορούσε να επιδράσει στις εξελίξεις και στον ΣΥΡΙΖΑ βάζοντας όρους για να δώσει ψήφο ανοχής σε μια αριστερή κυβέρνηση. Αν αυτό συνέβαινε ανάμεσα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις που προηγήθηκαν, θα δημιουργούσε άλλες εξελίξεις και θα έφερνε τον ΣΥΡΙΖΑ αντιμέτωπο με άμεσες ευθύνες.
Η ηγεσία του ΚΚΕ περιμένει υπομονετικά να εισπράξει από την φθορά του ΣΥΡΙΖΑ, ποντάρει στην απογοήτευση του κόσμου της αριστεράς και της εργατικής τάξης. Δεν προτείνει καμιά άμεση διέξοδο, δεν προβάλει καν την αναγκαιότητα της άμεσης κλιμάκωσης της πάλης με Γενική Πολιτική Απεργία διαρκείας για να μην ψηφιστούν τα μέτρα με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης.
Με την επιμονή του στις ξεχωριστές συγκεντρώσεις διασπά την αναγκαία ενότητα δράσης της εργατικής τάξης, δημιουργεί εσφαλμένη εικόνα για την μαζικότητα των συγκεντρώσεων πράγμα που λειτουργεί απογοητευτικά. Παραπέμπει την λύση των προβλημάτων σε ένα απροσδιόριστα μακρινό μέλλον. Δεν προβάλει καμιά άμεση προοπτική, παρόλο που το ζήτημα αυτό αποκτά επείγοντα χαρακτήρα λόγω της σφοδρότητας της επίθεσης που έχουν εξαπολύσει οι δυνάμεις του κεφαλαίου και με τον τρόπο αυτό διευκολύνει την κυβέρνηση και το ίδιο το σύστημα στο πέρασμα και την υλοποίηση των μέτρων. Δυστυχώς και μεγάλο κομμάτι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς δεν τοποθετείται με σαφήνεια απέναντι στην άμεση απάντηση που πρέπει να δοθεί. Δεν δίνει καμιά άμεση διέξοδο από την καπιταλιστική κρίση και δεν παίρνει καμιά πρωτοβουλία στην κατεύθυνση οικοδόμησης ενιαίου μετώπου πάλης και εξουσίας. Βάζοντας διάφορους όρους και προϋποθέσεις, παραπέμπει την μάχη σε άλλο χρόνο. Τα μέτρα όμως τώρα, άμεσα θα κατατεθούν για ψήφιση. Τώρα είναι η ώρα της μάχης. Τώρα πρέπει να συσπειρωθούν δυνάμεις, να μπουν μπροστά για να δώσουν την μάχη για την ανατροπή της κυβέρνησης που οδηγεί το λαό στην καταστροφή.
Την κατάσταση που επικρατεί στην Αριστερά, την βλέπει, την αντιλαμβάνεται η εργατική τάξη και ο εργαζόμενος λαός. Προσπαθούν να βρουν κάπου να ακουμπήσουν και δεν βρίσκουν. Απογοητεύονται διαρκώς και μόνο η δική τους παρέμβαση είναι αυτή που ξεκουνάει κάπως την Αριστερά και τροποποιεί τις δρομολογημένες εξελίξεις.
Η δράση του λαϊκού παράγοντα στο αμέσως επόμενο διάστημα είναι αυτή που μπορεί να αποτελέσει τον καταλυτικό παράγοντα των εξελίξεων.
Η εργατική τάξη πρέπει να κινηθεί αποφασιστικά για την οργάνωση Γενικής Πολιτικής Απεργίας διαρκείας, με άμεσο στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης, την καταγγελία των μνημονίων και την διαγραφή του δημόσιου χρέους, την ικανοποίηση των αιτημάτων του κινήματος.
Στην κατεύθυνση αυτή η εργατική τάξη πρέπει να μαζικοποιήσει τα σωματεία, να επιβάλει Γενικές Συνελεύσεις και αποφάσεις για Γενική απεργία διαρκείας, για το γκρέμισμα της κυβέρνησης και την ανατροπή των μέτρων.
Ήδη πολλοί εργαζόμενοι κατανοούν την οξύτητα της επίθεσης και μια σειρά σωματεία και Ομοσπονδίες παίρνουν αγωνιστικές αποφάσεις ή μιλάνε για την αναγκαιότητα κλιμάκωσης της πάλης και τον απαραίτητο εργατικό συντονισμό. Αυτό πρέπει να γενικευτεί και να εξαναγκαστεί η συνδικαλιστική γραφειοκρατία να πάρει ανάλογη απόφαση.
Μέσα σε αυτή την πάλη η οποία καθίσταται επιβεβλημένη από τα ίδια τα πράγματα, η εργατική τάξη και ο εργαζόμενος λαός πρέπει να κρίνουν με αυστηρότητα ανάλογη της κρισιμότητας της κατάστασης, τις πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις που έχουν εργατική αναφορά. Στο βαθμό που οι δυνάμεις αυτές δεν ανταποκρίνονται και δεν παίρνουν πρωτοβουλίες για την άμεση απάντηση στην καπιταλιστική κρίση και στο βαθμό που παραπέμπουν την απάντηση στο απώτερο μέλλον, πρέπει να τις εγκαταλείψουν και να συναντηθούν ή να αναδείξουν νέες δυνάμεις που απαντάνε με άμεσο τρόπο από την πλευρά των εργατικών συμφερόντων.
Δημοσίευση σχολίου