Χίλιες και μία υπογραφές στην ...αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ;

Γιώργος Κρεασίδης

Πολιτική κίνηση προσανατολισμένη στην προοπτικής μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ συγκρότησαν οργανώσεις που βρίκονται στο χώρο του (Ξεκίνημα, Παρέμβαση-διαγραμμένοι της ΚΟΕ), αλλά και η Κομμουνιστική Ανανέωση, μαζί με ένα μικρό τμήμα μελών της ΑΡΑΝ. Η «Πρωτοβουλία των 1000 για ένα πλατύ πολιτικό και κοινωνικό Μέτωπο Διεξόδου, για την συμπαράταξη και την ενότητα της Αριστεράς» εμφανίστηκε την περασμένη βδομάδα με ένα κείμενο χιλίων περίπου υπογραφών.
Από το κείμενο απουσιάζει μια τοποθέτηση για το εργατικό και λαϊκό κίνημα, αν και κυκλοφόρησε παραμονές της 48ωρης πανελλαδικής απεργίας που σφραγίστηκε από τις μαχητικές διαδηλώσεις μεγάλης μαζικότητας της Τετάρτης, αλλά και από το ερώτημα πώς θα απεγκλωβιστεί αυτή η δυναμική από την καταστροφική για τους εργαζόμενους γραμμή εκτόνωσης των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.

Τι είδους μέτωπο όμως μπορεί να οικοδομηθεί έξω από τη συζήτηση για τους αγώνες της περιόδου των Μνημονίων και τα ερωτήματα που σήμερα απασχολούν κάθε αγωνιστή. Η συζήτηση για τη διέξοδο από την κρίση θα μένει μετέωρη στο βαθμό που δεν απαντά πώς θα ξεπεραστεί το θεσμικό μονοπώλιο στην απεργία από τη γραφειοκρατία, το πλαίσιο του εργατικού και κοινωνικού αγώνα και τους πολιτικούς στόχους απέναντι στο χρέος, την ευρωζώνη και την ίδια την ΕΕ και φυσικά τις μορφές πάλης που θα το στηρίξουν.

Εξίσου εντυπωσιακό είναι ότι το κείμενο δεν προτείνει άλλη διέξοδο από μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μετά τις επόμενες εκλογές. Πέρα από τη λογική της εκλογικής αναμονής, μια τέτοια στάση έχει δυο σοβαρές συνέπειες που αφορούν το περιεχόμενο παρέμβασης και τη στάση απέναντι στο θέμα εξουσίας και της κοινωνικής ανατροπής.

Σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο προτείνεται μια παραλλαγή των σημείων αντικαπιταλιστικής πρότασης διεξόδου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ από την οποία λείπει ολοκληρωτικά η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ. Σήμερα έχουν καταρρεύσει για τις πλατιές μάζες κάθε είδους αυταπάτες για την ΕΕ και είναι πιο εύκολο από ποτέ να καταδειχτεί ότι είναι η επιθετική συμμαχία του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και του ελληνικού, υπό την ηγεμονία του γερμανικού.
Εξάλλου εθνικοποίηση των τραπεζών και φορολόγηση του κεφαλαίου δε νοείται εντός ΕΕ που υπάρχει για να εγγυάται την ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου και τον ιδιωτικό χαρακτήρα του τραπεζικού συστήματος.

Το σύνθημα «καμιά θυσία για το ευρώ» σε μια κοινωνία όπου έχουν θυσιαστεί σχεδόν τα πάντα για αυτό είναι τουλάχιστον υπεκφυγή. Δεν προετοιμάζεται ο λαός για να συγκρουστεί με αυτή την πραγματικότητα από μια αριστερά που διακηρύσει ότι σήμερα δεν είναι κρίσιμο θέμα η αντιΕΕ τοποθέτηση.

Επίσης τα προγραμματικά σημεία ξεκόβονται και από τον οργανωμένο λαό που μπορεί να τα επιβάλλει και από την αντικαπιταλιστική προοπτική που μπορεί να διασφαλίσει ότι αυτά τα σημεία θα εφαρμοστούν σε όφελος του λαού και χωρίς τον κίνδυνο οπισθοδρόμησης.
Σοβαρό πρόβλημα όμως αποτελεί και η ταύτιση της κυβέρνησης σε συνθήκες αστικού κοινοβουλευτισμού με την εξουσία. Αγνοούνται οι πυλώνες του κρατικού μηχανισμού και της εξουσίας του κεφαλαίου στην παραγωγή, αλλά και το πλέγμα εξαρτήσεων μέσα από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τους διεθνείς οικονομικούς και άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
Παρά τις αναφορές στο σοσιαλισμό δεν υπάρχει καμιά ιδέα για τον τρόπο που θα περάσει η κοινωνία σε αυτόν. Καθώς λείπει η επαναστατική τομή της αντικαπιταλιστικής ανατροπής, αυτό που καταλαβαίνει κανείς είναι ότι ο σοσιαλισμός θα έρθει με πρωτοβουλίες της κυβέρνησης που θα στηρίξει το μαζικό κίνημα.

Το κείμενο ουσιαστικά κινείται μέσα στα στενά όρια της αναζήτησης κοινοβουλευτικών λύσεων. Παρά τις επικλήσεις στην ανάγκη για μέτωπο όλης της Αριστεράς, δεν καταγράφεται ο δρόμος υλοποίησης και ουσιαστικά προτείνεται η στήριξη της εκλογικής προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ.

Η υπόθεση μιας άλλης κοινωνικής πορείας πέρα από Μνημόνια και ευρώ, μιας εργατικής διεξόδου από την κρίση, περιορίζεται σε μια συζήτηση με στόχο ο ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει ή να μην περάσει οριστικά στα χέρια διαχειριστικών δυνάμεων, πασοκογενών, «ανανεωτικών» κ.ο.κ.

Μια τέτοια τοποθέτηση δείχνει να μη διδάσκεται από την ιστορία του ΠΑΣΟΚ από το 1974 στην πορεία του προς την εξουσία, παρόλο που κάποιοι όπως το Ξεκίνημα την έζησαν από μέσα, όταν οι δυνάμεις με σοσιαλιστική αναφορά που έδιναν μάχη για τους εσωτερικούς συσχετισμούς ηττήθηκαν κατά κράτος γιατί ο χαρακτήρας του ΠΑΣΟΚ κρίθηκε στην κοινωνία όπου επικράτησε η διαχειριστική σοσιαλδημοκρατική αντίληψη. Αντίστοιχα σήμερα το ασαφές και αδύναμο πολιτικά πρόγραμμα που προτάσσει η πρωτοβουλία προτείνεται για ζύμωση στο οργανωμένο δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ και όχι στο μαζικό κίνημα.
Η Πρωτοβουλία εμφανίζεται σαν μια πρόταση για ένα βελτιωμένο ΣΥΡΙΖΑ, πιο αντιμνημονιακό. Περιορίζει την αντικαπιταλιστική Αριστερά σε αντίβαρο στη γραμμή της «δημοκρατικής παράταξης της Αριστεράς» που προωθεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρώντας εκλογικά κέρδη από τη διαλυτική κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ.
Πέρα από δηλώσεις ή προθέσεις, η Πρωτοβουλία λειτουργεί ανταγωνιστικά με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην οποία εμμέσως πλην σαφώς χρεώνει «απόπειρες ιδεολογικής και μόνο καταγραφής» και εξισώνει την μετωπική της πολιτική τη στάση του ΚΚΕ.

Την ίδια ώρα εξωραΐζει το πολιτικό περιεχόμενο της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ με εκτιμήσεις πως οι θέσεις του «ανοίγουν την πόρτα για τη σύγκρουση με την Ευρωζώνη», όταν στις κρίσιμες εκλογές του Ιούνη ήταν ακριβώς η τοποθέτηση υπέρ της ευρωζώνης που «φύτευε» στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ την αποδοχή της λεγόμενης δημοσιονομικής προσαρμογής που οδηγεί στα μνημόνια και την επαναδιαπράγματευση της δανειακής σύμβασης.


ΠΡΙΝ, 11.11.12