Να ενώσουμε τα ρεύματα της ανυπότακτης δράσης στις όχθες της συνολικής ανατροπής.

Μικροί αλλά καθοριστικής σημασίας αγώνες ξεσπούν καθημερινά στους χώρους δουλειάς, αντιπαλεύοντας την πολιτική βαρβαρότητα που επιβάλλεται στον κόσμο της εργασίας με νομοθετήματα και κατασταλτικά μέτρα, από το καθεστώς της εκμετάλλευσης και του πολιτικούς του υπηρέτες.

Χρόνια  οι πουλημένες ηγεσίες  του εργοδοτικού- κρατικού συνδικαλισμού, συμβάλανε -με το αζημίωτο βέβαια-  στον εκφυλισμό  της συνδικαλιστικής και συλλογικής δράσης, πράγμα που κάνουν και τώρα ,εξοφλώντας τα τελευταία γραμμάτια της ταξικής προδοσίας προς τα αφεντικά τους  και τους πολιτικούς τους πάτρωνες , προσπαθώντας να παραδώσουν δέσμια και ανήμπορη  την εργατική τάξη στα εφιαλτικά σχεδία του  κολασμένου μέλλοντος που σχεδίασαν και υλοποιούν.

Μπορεί η σκληρή και αδυσώπητη πραγματικότητα  να μας δείχνει την αποφασιστικότητα και την δυναμική από την μια μεριά των επικυρίαρχων  που φαντάζουν ανίκητοι στην αποδυναμωμένη από τα τόσα κτυπήματα εργατική τάξη και εκμεταλλευόμενη κοινωνία, αλλά το νόμισμα  της ταξικής πάλης και των κοινωνικών διεργασιών έχει και την άλλη όψη που θα πρέπει να την αναδεικνύουμε χωρίς βέβαια στρογγυλεύσεις και ωραιοποιήσεις.

Είναι γεγονός ότι στο σώμα της πληττόμενης  κοινωνίας έχει επέλθει ένα τεράστιο σόκ και έχει διαρρηχτεί η  απολυτότητα στην   συνείδηση της πως ο καπιταλισμός είναι το αέναο  σύστημα της ανθρώπινης ύπαρξης το οποίο θα μπορεί να οδηγεί σε μια συνεχή διαδικασία καλυτέρευσης της ζωής. Ακόμη  η προσπάθεια  των μηχανισμών του συστήματος για να δημιουργήσουν  κλίμα  συνυπευθυνότητας για τον μονόδρομο της εξαθλίωσης και της καταστροφής δεν έχει τα ανάλογα με το μέγεθος της αποτελέσματα. 

Είναι επίσης  αλήθεια  πως μετά την «αναποτελεσματικότητα» των «μεγάλων γεγονότων» της οργής και της αγανάκτησης- απεργίες, διαδηλώσεις, πλατείες, συγκρούσεις -ένα μεγάλο μέρος του κόσμου έχει στραφεί στην δημιουργία νέων μορφών συλλογικής οργάνωσης  και αλληλέγγυας δράσης. Οι συνεργατικές  κολεχτίβες, οι εργατικές επιτροπές και λέσχες, οι επιτροπές ανέργων , οι συνέλευση των ΜΚΟ, τα κινήματα πόλης και οικολογίας, οι συνελεύσεις γειτονίας, τα μέτωπα παιδείας  ενάντια στις συγχωνεύσεις και καταργήσεις σχολείων,  οι διάθεση προϊόντων απευθείας από τους παραγωγούς στους πολίτες, οι αντιφασιστικές πρωτοβουλίες και  δράσεις  είναι  δείγματα για την αναγκαιότητα και την θέληση για ζωή κόντρα στην  ολοκληρωτική καπιταλιστική μέγγενη.

Αυτό όμως που έχει σημασία να τονίσουμε είναι οι αγώνες που ξεσπούν στους χώρους δουλειάς, στον κεντρικό πυρήνα της καπιταλιστικής λεηλασίας. Μια σειρά χώροι ξεπερνώντας τις συμβιβασμένες ηγεσίες  αρνούνται να δεχθούν τη δουλεία ως προοπτική και τον μεσαίωνα ως κοινωνική κατάσταση  και μπαίνουν στο δικό μας  μονόδρομο, της σύγκρουσης και του αγώνα. Οι εργαζόμενοι στο ΙΚΕΑ, στη Vodafon,  στη  Fornet, στη Fhon Marketing, στους ΟΤΑ  και αλλού, αρνούμενοι να γίνουν δούλοι των αφεντικών και του κράτους  διαλέγουν να συγκρουστούν για να μην υλοποιηθούν τα εφιαλτικά τους σχέδια. Και μαζί με όλα αυτά  όλες οι μικρές καθημερινές αντιστάσεις  της ανθρώπινης αξιοπρέπειας που μπορούν να  δημιουργήσουν προϋποθέσεις νίκης στον ούτως ή άλλως μακρύ δρόμο της επαναστατικής μας προοπτικής , αρκεί βεβαία να τις ενώσουμε χωρίς δισταγμούς και ταλαντεύσεις για  συνολική αντιπαράθεση με το σύστημα  .