Στη «μυλόπετρα» των νεοφιλελεύθερων - μνημονιακών πολιτικών «αλέθονται» καθημερινά ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Το ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε κοινωνικά και εκλογικά και μέσω του Συνεδρίου του ο Ευάγγελος Βενιζέλος αγωνίζεται για την προσωπική του επιβίωση και για τη διατήρηση του ΠΑΣΟΚ στην κυβερνητική - εξουσιαστική δομή. Η ΔΗΜΑΡ, από την πλευρά της, διαπερνάται εσωτερικά από μείζονες αντιθέσεις που αφορούν στην ταυτότητα της αλλά και στο ρόλο της στο πολιτικό σύστημα.
Δύσκολοι καιροί για τους «μνημονιακούς» πρίγκιπες... Γιατί στην πράξη και τα δύο αυτά κόμματα ετεροκαθορίζονται, αφού «δορυφοροποιούνται» και ενσωματώνονται στην αυταρχική στρατηγική η οποία μετασχηματίζει με γοργούς ρυθμούς την κυρίαρχη μνημονιακή συνιστώσα, τη Νέα Δημοκρατία, και τη μετατρέπει σ' ένα ακροδεξιό σχηματισμό, το ιδεολογικό «οπλοστάσιο» του οποίου παραπέμπει ευθέως στην πρώτη μετεμφυλιακή περίοδο.
Ποια, άραγε, Κεντροαριστερά επιδιώκουν να ανασυστήσουν ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ; Δεν γνωρίζουν ότι ο μνημονιακός οδοστρωτήρας διέλυσε τις βασικές κοινωνικοοικονομικές και ιδεολογικές διακρίσεις μεταξύ Κεντροαριστεράς και Κεντροδεξιάς; Ήδη τα μικρομεσαία στρώματα, αλλά και μεγάλο τμήμα της παραδοσιακής μεσαίας τάξης, καταρρέουν... Η αρχή της μεσότητας, του «ορθού μέτρου» («juste milliru»), που πρεσβεύουν τα δημοκρατικά φιλελεύθερα συστήματα έχει ως εγγύηση της κεντρώας - ισόρροπης αυτής θεμελίωσης τη μεσαία τάξη... Την κοινωνικο-οικονομική και πολιτικο-ιδεολογική βάση της Κεντροαριστεράς τη διέλυσαν το ΠΑΣΟΚ και η ηγετική ομάδα του Μνημονίου, ενώ η ΔΗΜΑΡ επικύρωσε και νομιμοποίησε στην πράξη τη διάλυση αυτή.
Το αποτέλεσμα των εκλογών της 17ης Ιουνίου του 2012 και η πολιτικο-ιδεολογική δομή της κυβέρνησης που συγκροτήθηκε επαναπροσδιόρισαν, στον έναν ή στον άλλο βαθμό, τις βασικές επιλογές των κομμάτων.
Με τη συγκρότηση της τριμερούς συγκυβέρνησης τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΔΗΜΑΡ ΠΡΟΧΩΡΗΣΑΝ ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΕ ΜΙΑΤΑΚΤΙΚΗΣ ΜΟΡΦΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗ, όπως επικαλούνται ως «άλλοθι». Το ΠΑΣΟΚ, βεβαίως, είχε «χρεωθεί» εξ ολοκλήρου την πρώτη μνημονιακή περίοδο διακυβέρνησης. Η συμμετοχή του στην κυβέρνηση της ΝΔ συνιστούσε όρο επιβίωσης του αλλά ταυτόχρονα σηματοδότησε την οριστική του κατάρρευση.
Η ΔΗΜΑΡ, από την πλευρά της, θεώρησε ότι η πολιτική συμμετοχή της στο «κεντρικό σκηνικό» θα διασφαλιζόταν μόνο από την παρουσία της στην κυβέρνηση. Ως κεντρικό αντίπαλο της, άλλωστε, προσδιόρισε τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι τη νεοφιλελεύθερη - αυταρχική στρατηγική. Οι «αστερίσκοι» και οι «επιφυλάξεις» που διατυπώνουν η ηγεσία και τα στελέχη της κατά καιρούς δεν αποτελούν παρά ψευδεπίγραφες εκφράσεις παρηγοριάς προς το εναπομείναν αριστερό τους ακροατήριο... Ίσως κάποιοι από τη ΔΗΜΑΡ να θέλουν να κρατήσουν ανοιχτή μια δίοδο συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ στο μέλλον... Ίσως, ακόμα, η Προεδρία της Δημοκρατίας να αποτελεί μια προσδοκία του προέδρου της ΔΗΜΑΡ - η πικρή εμπειρία δείχνει όμως ότι, αντί για Πρόεδρος Δημοκρατίας, μπορεί να καταλήξει κάποιος στην ηγεσία μιας ΠΑΕ...
Μέσα από τον επιχειρούμενο «διάλογο» περί Κεντροαριστεράς οι δύο συνιστώσες της νεοφιλελεύθερης αυταρχικής κυβερνητικής συμμαχίας επιδιώκουν να ενώσουν -εξ ανάγκης- τις όποιες εναπομείνασες δυνάμεις τους πριν απορροφηθούν εντελώς από τη «μαύρη οπή» του Μνημονίου. Η προμετωπίδα της Κεντροαριστεράς δεν αποτελεί παρά ένα «άδειο πουκάμισο», ένα πολιτικό πρόσχημα χωρίς κοινωνική βάση, χωρίς αρχές και ταυτότητα, ανίκανο να καλύψει τις ιστορικές επιπτώσεις της ενσωμάτωσης του ΠΑΣΟΚ αλλά και της ΔΗΜΑΡ σε επιλογές που ακύρωσαν την ιδεολογική τους ταυτότητα και μετέτρεψαν τα κόμματα αυτά σε πολιτικά υποχείρια μιας νεοφιλελεύθερης, καταστροφικής στρατηγικής.
Η «κυβερνώσα Κεντροαριστερά» παραμένει θεμελιώδης όρος επιβίωσης τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΔΗΜΑΡ σε ενδεχόμενη σύμπραξη τους. Γι' αυτό και το έντονο ενδιαφέρον των ηγετικών τους ομάδων για την αλλαγή του εκλογικού νόμου στην κατεύθυνση της απλής αναλογικής.
Σε μια τέτοια περίπτωση η πολιτική τους «αξία» δεν θα αποτιμάται με τις θέσεις, τις αρχές και τις ιδέες τους, αλλά με τον αριθμό των βουλευτών τους. Αυτός ο αριθμός θα είναι το «όχημα» που μπορεί να τους οδηγήσει τόσο σε μια νέα κυβερνητική σύμπραξη με τη ΝΔ ή ακόμα -στη χειρότερη γι'αυτούς περίπτωση- στη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ...
Μικροκομματικές επιδιώξεις, πολιτικός κυνισμός, λυκοφιλίες που συνάπτονται πάνω στο «έδαφος» των Μνημονίων... Με τη «φούσκα» της Κεντροαριστεράς ως «μπερντέ» που καλύπτει το «παιχνίδι» πολιτικών «σκιών».
Πηγή: Μ. Γκίβαλος - "Επίκαιρα"
Δημοσίευση σχολίου