Ποιος και γιατί προστατεύει τον υμνητή του Χίτλερ;

Από την "Αυγή" 

Υμνητής του Χίτλερ, άνθρωπος του στενού περιβάλλοντος του πρωθυπουργού, "φυτεμένος" στη νευραλγική θέση του συμβούλου του υπ. Εσωτερικών για θέματα μετανάστευσης. Δεν χρειάζεται να κοπιάσει κανείς για να μαντέψει τι θα συμβούλευε ένας σύμβουλος, ο οποίος τεχνηέντως αθωώνει τον ναζισμό για τα φυλετικά εγκλήματα. Η "Αυγή" αποκάλυψε το ποιόν τού εν λόγω συμβούλου, προκαλώντας το οργισμένο "τιτίβισμα" του Γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού. Η ναζιστική θηριωδία όμως δεν προσφέρεται για παιχνίδια συγκάλυψης. Ο αρμόδιος υπουργός κ. Αθανασίου σιωπά ακόμη, διαμηνύοντας ότι μελετά το βιβλίο. Περιμένουμε να περάσει τις εξετάσεις!

Είναι τόσο μεγάλη και εξόφθαλμη η πρόκληση, ώστε να είναι δικαιολογημένες οι αντιδράσεις του Ισραηλιτικού Συμβουλίου, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και, έστω βραδυφλεγώς, της ΔΗΜ.ΑΡ. Όλοι ζητούν την αποπομπή του συμβούλου.

Δεν πρόκειται για μεμονωμένο γεγονός. Προ ημερών αποκαλύφθηκε ότι στενός συνεργάτης του γραμματέα της Ν.Δ. Κεφαλογιάννη είναι πατεντάτος χουντικός. Χθες ο Κεφαλογιάννης δεν ψήφισε στη Βουλή υπέρ της άρσης της βουλευτικής ασυλίας του βουλευτή της Χ.Α. Κασιδιάρη. Εκλεκτικές συγγένειες...

Ο Δένδιας καλύπτει κατ' εξακολούθηση τους αστυνομικούς βασανιστές και ρίχνει ομπρέλα προστασίας στους χρυσαυγίτικους πυρήνες στην ΕΛ.ΑΣ., χωρίς να ενοχλείται αν με τη συμπεριφορά του διαπομπεύεται διεθνώς η χώρα.

Αυτή η πολιτική συμπεριφορά επιβεβαιώνει την αγωνία του Σαμαρά να παραμείνει στην εξουσία, όσο μπορεί και με όποιον τρόπο, ακόμη και σε ιδιόμορφη συμμαχία με την Ακροδεξιά. Εκτεθειμένος για την κωλοτούμπα του στο θέμα του Μνημονίου, επιχειρεί να αναχαιτίσει τις διαρροές από την εκλογική βάση του στοχοποιώντας την Αριστερά και ειδικότερα τον ΣΥΡΙΖΑ. Η ρητορική του κατά των δύο άκρων είναι υποκριτική. Στην ουσία χτυπάει μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι φοβάται το λαϊκό ρεύμα ανατροπής που αυτός εκπροσωπεί. Με τη χθεσινή δήλωσή του ο πρωθυπουργός για "την Άκρα Δεξιά και την Άκρα Αριστερά που δηλητηριάζουν την κοινωνία" επιχειρεί να εξομοιώσει την Ακροδεξιά με μια δημοκρατική δύναμη, να ξεπλύνει την Ακροδεξιά και να ενοχοποιήσει την Αριστερά. Μετά τον Βορίδη και τον Γεωργιάδη, ο Σαμαράς προχωρεί στο σχέδιο ανασύστασης της Δεξιάς σε προδικτατορικά πλαίσια, να καταργήσει τη διαχωριστική γραμμή φασισμός - δικτατορία, ανεχόμενος ακόμη και το παρακράτος.

Με την επιλογή του υμνητή του Χίτλερ ως συμβούλου, ο πρωθυπουργός ξεπληρώνει προσωπικά πολιτικά γραμμάτια και δίνει δείγμα γραφής πώς εννοεί την περιβόητη διεύρυνση του κόμματός του: με ευαγγέλιο το Μνημόνιο και με περγαμηνές την αναθεωρητική απολογητική περί ναζισμού.

Και καλά ο Σαμαράς! Οι άλλοι δύο κυβερνητικοί συνεταίροι πώς ανέχονται μια τέτοια κλίση στο κυβερνητικό σχήμα; Είναι, άραγε, δευτερεύον θέμα η υπεράσπιση της δημοκρατικής πορείας; Μήπως η κοινωνική σταθερότητα κινδυνεύει από μια τέτοια "κυβερνητική σταθερότητα";