Πασαλάρης και Χαριτόπουλος για τις εξελίξεις στο ΚΚΕ

Δυο κείμενα για τις εξελίξεις στο ΚΚΕ φιλοξενεί η σημερινή εφημερίδα Real news. Τα παραθέτουμε γιατί έχουν την αξία τους. Το πρώτο το υπογράφει ο Χ. Πασαλάρης ο οποίος  πριν καταλήξει ένας δεξιός δημοσιολόγος έχει δώσει μεγάλους αγώνες για το λαϊκό κίνημα. Φυλακίστηκε, εξορίστηκε ενώ υπήρξε διευθυντής του «Ριζοσπάστη». Φυσικά τα "στερνά τιμούν τα πρώτα" και αυτός είναι ο λόγος που το κείμενο του πέρα από ιστορικές ανακρίβειες,  βρίθει και εκτιμήσεων από την σκοπιά της "εκσυγχρονιστικής" δεξιάς.

Το δεύτερο κείμενο είναι του Διονύση Χαριτόπουλου. Είναι ο συγγραφέας που έγραψε την βιογραφία του Άρη Βελουχιώτη με τίτλο: «Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων». και κατά δήλωση του ψηφοφόρος του ΚΚΕ από το 1974. Θα γράψουμε την κακία μας. Περισσότερο σου δημιουργείται η εντύπωση ότι έγραψε αυτό το άρθρο για να αναφερθεί στην προσωπική του πολιτική διαδρομή παρά για να εκφράσει τις απόψεις του σαν ένας ενεργός αριστερός πολίτης.

Ιστορική η ευθύνη του ΚΚΕ για επανένωση της Αριστεράς 

Του Χ. Πασαλάρη

ΟΙ ΑΝΑ την Ελλάδα οπαδοί, ψηφοφόροι και μέλη του ΚΚΕ θα γνωρίζουν σήμερα ποιος θα είναι ο γενικός γραμματέα ς του κόμματος τους. Ενός ιστορικού κόμματος που, εκτός όλων των «υπέρ» και των«κατά», κατέχει δύο πρωτιές: Είναι το μακροβιότερο ελληνικό κόμμα (ιδρύθηκε το 1918) και το πρώτο που ανέδειξε γυναίκα αρχηγό του, την Αλέκα Παπαρήγα. Το διηύθυνε επί 22 χρόνια, άντεξε σε αναρίθμητες δυσκολίες, κέρδισε την εκτίμηση φίλων και αντιπάλων, αλλά και είναι η πρώτη που μίλησε για την ανάγκη «νέου αίματος» στην ηγεσία...

Ο ΓΕΝΙΚΟΣ γραμματέας που θα εκλεγεί σήμερα θα είναι ο 13ος κατά σειράν από την ίδρυση του κόμματος. Κορυφαίοι ηγέτες υπήρξαν ο Γιώργος Σιάντος επί κατοχής ο Νίκος Ζαχαριάδης επί εμφυλίων και αργότερα ο Γκρόζος ο Κολιγιάννης και ο «συμφιλιωτικός» Χαρίλαος Φλωράκης που (όπως και ο Στέλιος Σκλάβαινας το 1936) επέλεξε να συμμαχήσει με τους δεξιούς και κεντρώους ηγέτες της συγκυβερνήσεις του 1989...

Η ΙΣΤΟΡΙΑ δεν απεφάνθη ακόμη, με την ψυχραιμία που την διακρίνει, για τα «υπέρ» και τα «κατά» των εν λόγω ηγετών του ΚΚΕ. Οι φανατισμοί, οι δογματισμοί και οι εμπάθειες δεν έχουν σβήσει από τις ψυχές των Ελλήνων, καθώς οι άνω των 60 έχουν ζήσει από κοντά τα δραματικά γεγονότα των επτά τελευταίων δεκαετιών. Αλλωστε, ακόμη και σήμερα «παίζεται» ένας ακόμη επικίνδυνος εμφύλιος μεταξύ «ακραίων» στοιχείων, με άγνωστη εξέλιξη...

ΣΤΑ ΜΕΓΑΛΑ «υπέρ» του ΚΚΕ καταγράφεται εκείνη η πρώτη επιστολή του Νίκου Ζαχαριάδη, τον Οκτώβριο του 1940, που καλούσε από τις φυλακές τους Ελληνες κομμουνιστές να αγωνιστούν, στο πλευρό του Μεταξά, εναντίον των Ιταλών εισβολέων. Στα μεγάλα «υπέρ» καταγράφεται επίσης η μνημειώδης αντίσταση της κατοχής με τις οργανώσεις ΕΑΜ, ΕΠΟΝ, ΕΛΑΣ, στις οποίες κατάφερε να εντάξει εκατομμύρια Ελληνες πατριώτες και επί πλέον να συνεργαστεί με αντιπάλουςτου σε κοινές επιχειρήσεις όπως εκείνη του Γοργοποτάμου.

ΣΤΑ «ΥΠΕΡ» καταγράφεται ακόμη και η διαλλακτική συμπεριφορά του Φλωράκη, που όχι μόνο συμφιλιώθηκε με τους αντιπάλους του αλλά πήρε μέρος και στις συγκυβερνήσεις Τζαννετάκη και Ζολώτα του 1989. Αλλωστε, επί των ημερών του το ΚΚΕ κέρδισε 856.000 ψήφους (ήτοι 13 %) και 28 έδρες. Υπερέβη δηλαδή εκείνο το... διαβολεμένο «10%» που είχαν συμφωνήσει μυστικά ο Τσώρτσιλ με τον Στάλιν, κατά τη διανομή των ζωνών επιρροής στη Μόσχα τον Οκτώβριο του 1944, με την Ελλάδα να περιέρχεται στη βρετανική κυριαρχία.

ΤΕΛΟΣ, στα «υπέρ» καταγράφονται και οι πρόσφατοι αντιμνημονιακοί αγώνες του με απεργίες πορείες συλλαλητήρια σε όλη τη χώρα, ενώ ο στρατηγικός στόχος του συμπυκνώνεται στα συνθήματα «Ο λαός στην εξουσία» και «Ο σοσιαλισμός αναγκαίος και επίκαιρος», χωρίς όμως να γίνεται νύξη για «επαναστατική ανατροπή»...

ΣΤΑ «ΚΑΤΑ», το ίδιο το κόμμα έχει περιλάβει στα χοντρά λάθη του τις συμφωνίες Λιβάνου, Καζέρτας και Βάρκιζας. Την αποχή του από τις εκλογές του 1946, με συνέπεια τον εμφύλιο του 1946-49. Τις αναρίθμητες διαγραφές προγραφές καρατομήσεις και εν συνεχεία αποκαταστάσεις ηγετικών στελεχών, όπως ο Σιάντος ο Ζαχαριάδης ο Πλουμπίδης, ο Καραγιώργης, ο Βελουχιώτης, ο Παρτσαλίδης και πολλοί άλλοι. Στα λάθη του η «αυτονόμηση» Μακεδονίας - Θράκης καθώς και οι παραχωρήσεις στους βόρειους γείτονες κατά τον εμφύλιο 1946-49.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ αριστεροί, αυτοί που πήραν μέρος στην αντίσταση του 1941-1944, έζησαν με πικρία τη διάσπαση της Αριστεράς σε «εξωτερική» και «εσωτερική», είδαν με απογοήτευση μεγάλα ονόματα αγωνιστών, όπως ο Θεοδωράκης ο Γλέζος ο Βούλτεψης ο Κύρκος η Δαμανάκη, να σκορπίζουν εδώ και εκεί, και είδαν τον εαυτό τους να ψηφίζει κόμματα που δεν πίστευε, αναρωτιούνται σήμερα αν θα υπάρξει και πάλι μια ενιαία πατριωτική Αριστερά που τόσο έχει ανάγκη ο τόπος, να στρατευθούν κοντά της και να αγωνιστούν ενάντια στη νέα κατοχή, με όση δύναμη τους έχει απομείνει...

Η ΕΥΘΥΝΗ του ΚΚΕ για την επανένωση της ελληνικής Αριστεράς θεωρείται ιστορική. Τόσο μεγάλη όσο άγρια είναι και η απόφαση της ξένης κατοχής να μην ιδεί ποτέ αυτό το μόνο ανήσυχο κομμάτι του λαού ενωμένο και αποφασισμένο για αντίσταση... Για αυτό και κάνει το παν ώστε να «τυλίξει» ένα μέρος της οργανωμένης Αριστεράς και να το έχει του χεριού της σείοντας του το... ορεκτικό της εξουσίας!.. Μας περιμένουν λοιπόν εκπλήξεις...

Εμείς οι απέξω

Γράφει ο Διονύσης Χαριτόπουλος

Δεν ανέμισα ποτέ κομματική σημαία. Γι' αυτό δεν διαθέτω επίσημα εύσημα πολιτικήςδράσης. Αλλά δεν τα έκαναν όλα οι οργανωμένοι- ούτε ποτέ ήταν μόνοι. Υπήρχαμε κι εμείς οι απέξω. Ανήκω στη μάζα, στο πλήθος στο πόπολο, σε αυτήν την επαναστατική πυρίτιδα που εκρήγνυται μόνο όταν την πλησιάσει η φλόγα της αδήριτης ανάγκης και όχι από κομματικό καθήκον ή κάποια άνωθεν εντολή.
Αυτό δεν σημαίνει ότι υποτιμώ την οργανωμένη πολιτική δράση. Απλώς έτσι εννοούσα εγώ την όποια συμμετοχή μου στα γεγονότα κι έτσι την εννοώ ακόμη. Πάντα είχα δυσανεξία στην ομαδική δουλειά και στις συμμορφώσεις που επιβάλλει• ήθελα όλα να τα κάνω με τον δικό μου τρόπο και αυτό έκανα.

Στο σχολείο και στην παρέα άλλοι ήταν γραμμένοι στην ΕΣΔΗ Ν της Ενωσης Κέντρου και άλλοι στους Λαμπράκηδες της ΕΔΑ. Εγώ πάλι στους απέξω, αλλά, από ένα προσωπικό αίσθημα δικαιοσύνης και θυμού για όσα συνέβαιναν, πήγαινα στις συγκεντρώσεις και στα συλλαλητήρια και των δύο οργανώσεων διπλό ήταν και το ξύλο από την Αστυνομία.

Στα μαθητικά συλλαλητήρια (Κυπριακά,15%, 1 -1 -4) μπορώ να πω ότι ήμουν από τους υποκινητές. Εκεί έκανα και την πρώτη μου αθέλητη «δημόσια εμφάνιση». Σε μια πορεία των σχολείων του Πειραιά προς τα Προπύλαια της Αθήνας μπήκε στην «Αυγή» η φωτογραφία μου, σκαρφαλωμένου πάνω στο άγαλμα του Δαβάκη στην Καλλιθέα να κρατάω ένα πανό. Την είδε ένας καθηγητής και μου είπε θλιμμένα: Καταστράφηκες!

Αυτά δεν καταγράφηκαν πουθενά- τα κιτάπια καμιάς νεολαίας ή κόμματος δεν είχαν το όνομα μου. Ετσι, όταν πήγα στον στρατό επί χούντας δεν ήμουν γραμμένος πουθενά, όπως και πολλοί άλλοι, δεν είχα φάκελο και βρέθηκα ανθυπολοχαγός στον Εβρο. Εκεί ήταν ο κάλαθος των αχρήστων, όπου πέταγε η χούντα όσους είχαν αντίθετα φρονήματα ή δεν ήξερε τι φρονούσαν.

Και εκεί έγιναν πολλά που δεν καταγράφηκαν. Από όσα δικαιούμαι να αναφέρω, θα πω μόνο για το τελευταίο δεκαπενθήμερο πριν από το δημοψήφισμα του 1968. Με εντολή διοικητή έβγαινα με τον επίσης ανθυπολοχαγό Ν.Σ. κάθε νύχτα περιπολία με ένα τζιπ στην Αλεξανδρούπολη για να προλάβουμε τυχόν εκδηλώσεις ή δολιοφθορές «αναρχικών στοιχείων» λόγω του επικείμενου δημοψηφίσματος. Η πόλη φωτιζόταν με τεράστια «Ναι» από αναμμένους γλόμπους φωτεινές επιγραφές «Ναι στο Σύνταγμα», το πουλί της χούντας και άλλα τέτοια.

Δεν αφήσαμε τίποτα όρθιο. Κάθε νύχτα και κάτι διαλύαμε με ένα τεράστιο καδρόνι που φυλάγαμε σε μια οικοδομή. Δεν χρειάζεται να περιγράψω την αναταραχή που είχε δημιουργηθεί στον στρατό και στην πόλη με αυτούς τους βανδαλισμούς των «αναρχικών». Τα είχαμε κάνει λαμπόγυαλο. Τελικά, την υποτιθέμενη ανικανότητα μας να αποτρέψουμε τις καταστροφές την πληρώσαμε με σαράντα μέρες φυλακή ο καθένας.

Εννοείται πως αυτό ήταν χάδι μπροστά σε όσα θα παθαίναμε αν μας είχαν τσακώσει. Ούτε αυτό καταγράφηκε πουθενά ούτε κάποια άλλα που τα διηγείται ακόμα ο Ν.Σ. στους Ελληνες της Γερμανίας και τον θεωρούν μεγάλο παραμυθά. Ενώ αν είχε μια καταδίκη, θα ήταν αλλιώς. Μπορεί να ήταν στην Ελλάδα βουλευτής κι όχι σε ξένο τόπο μετανάστης.

Οταν ξεκίνησε η υπόθεση του Πολυτεχνείου και μέρα τη μέρα φούσκωνε, αν και ήμουν πολύ μπλεγμένος στη δουλειά μου, όπως ήταν φυσικό, τράβηξε την προσοχή μου. Κάτι φίλοι μάζευαν λεφτά και φάρμακα να τα πάνε στα παιδιά. Εστειλα κι εγώ λεφτά να δοθούν και ξανάστειλα. Δεν το είχα πάρει και πολύ σοβαρά, μόνο σαν συμπαράσταση σε αυτούς που είχαν κλειστεί στο κτίριο. Την τελευταία μέρα της εξέγερσης με τον φίλο μου Γ.Π. είχαμε νωρίς το απόγεμα μια επαγγελματική συνάντηση στην Πατησίων, όπου δεν πήγαμε ποτέ. Περνώντας έξω από το Πολυτεχνείο, είδαμε τον χαλασμό που γινόταν, εγώ μπήκα για λίγο μέσα, μπούχτισα γρήγορα με την αφόρητη λογοδιάρροια που επικρατούσε, βγήκα και ενωθήκαμε με τους απέξω στις μάχες με την Αστυνομία επί ώρες στους γύρω δρόμους ώσπου περασμένα μεσάνυχτα αναγκάστηκα να μαζέψω τον χτυπημένο άσχημα Γ.Π. από το οδόστρωμα και να τον κουβαλήσω σέρνοντας τον ώς το Παγκράτι.

Από το 1974 ψηφίζω συνεχώς ΚΚΕ. Διατηρώ το δικαίωμα στην ουτοπία για μια κοινωνία δικαιοσύνης και ισότητας. Πριν από λίγα χρόνια ένα ευφυές και πολύ σημαντικό πρόσωπο του ΚΚΕ μου είπε: «Διονύση, εσύ έπρεπε να είσαι μέλος του Κόμματος». «Αν με γράψεις σήμερα, αύριο εσύ θα με διαγράψεις», απάντησα. Χαμογέλασε και δεν σχολίασε.

Τώρα, με αφορμή το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, ας ακούσουν οι σύνεδροι τι πιστεύει και κάποιος απέξω, που δεν είναι μέλος δεν τον γνωρίζουν, δεν έχει καμία πρόσβαση στις διεργασίες και ίσως δεν τον θεωρούν καν «σύντροφο».

Αν και το Κόμμα δεν είναι κοστούμι να το παραγγέλνεις στα μέτρα σου, θα ήθελα το ΚΚΕ στις κοινωνικές διεκδικήσεις και στα συλλαλητήρια να κατεβαίνει μαζί και όχι χώρια από τους άλλους πολίτες• θα ήθελα το ΚΚΕ στα πατριωτικά ζητήματα να είναι κέρβερος• και, ιδίως θα ήθελα το ΚΚΕ να σέβεται τον άνθρωπο, την ιερότητα της κάθε ύπαρξης χωριστά, χωρίς παρεκκλίσεις εν ονόματι του συνόλου ή κάποιας σκοπιμότητας.

Κι αν αυτά δεν γίνουν τώρα, ονειρεύομαι ότι κάποτε θα γίνουν. Τι άλλο να ονειρευτώ;