Σπάρτακος

Την ιστορία του Σπάρτακου λίγο πολύ την ξέρουμε όλοι. Ένας πραγματικά σπουδαίος άνθρωπος, που δίδαξε, ότι  για την Ελευθερία, τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, αξίζει κάθε Αγώνας και κάθε Τίμημα.

Θα προσπαθήσω σήμερα να τον καλέσω με τη φαντασία μου, να μας πει κάποια πράγματα για τις συνθήκες τότε και τώρα...

"- Χαιρετίζω όλους τους φτωχούς, όλους τους σκλάβους. Εύχομαι καλούς Αγώνες για Ισότητα κι Ελευθερία."

-Σήμερα δεν έχουμε ευτυχώς δούλους. Είναι μεγάλη μας τιμή, που μας παραχωρείτε αυτή την συνέντευξη. Σας ευχαριστώ.  

"- Παρακαλώ. Είπες δεν έχετε δούλους. Πόσο χαίρομαι! Επιτέλους Όλοι οι Άνθρωποι είναι Ίσοι, έχει εκλείψει η φτώχεια, οι πόλεμοι..."

- Εμ, δεν είναι ακριβώς έτσι. Φτώχεια υπάρχει και μάλιστα πολύ. Και δυστυχώς υπάρχουν πάμπολλες πολεμικές συγκρούσεις...  

"- Με δουλεύετε; Τότε τι λέτε, ότι δεν υπάρχουν δούλοι; Αφού η φτώχεια, η απελπισία, η ανάγκη, η εκμετάλλευση, οι πόλεμοι, γεννούν τη δουλεία."

- Απαγορεύεται να πουλάν ανθρώπους, να δουλευτούν και να μην πληρώνονται... τώρα που το σκέφτομαι όμως...

"- Χμ, καπιταλισμό έχετε έτσι;"

- Ε... Ναι. Ακόμα δυστυχώς.

"- Κατάλαβα... πείτε κι εσείς «Καλή Λευτεριά» στους σκλάβους..."

- Έχετε δίκιο. Πείτε μας για το δικό σας αγώνα. Για τις συνθήκες ζωής...

"-Κοιτάξτε. Κατ αρχήν υπήρχαν οι πλούσιοι Ρωμαίοι που ήταν βουτηγμένοι στη διαφθορά. Ένα μάτσο υπερφίαλων χαραμοφάηδων, οι συγκλητικοί, κυβερνούσαν τον κόσμο. Να υποθέσω ότι έχετε κι εσείς συγκλητικούς ή είστε μοναρχία;" 

-Έχουμε 300 κηφήνες που μας τα τρώνε...

"-300; Είστε αυτοκρατορία μεγάλη..."

-Μπα μόνο η Ελλάδα. 11 εκατομμύρια.

"-Μόνο!; Και τρέφετε τόσους πλούσιους τεμπέληδες; Μα το Δία, θα σας χρεοκοπήσουν!"

 -Το έκαναν ήδη. Αρκετές φορές...

"-Τώρα κατάλαβα! Θέλετε να δώσω συμβουλές στους επαναστάτες..."

-Δεν έχουμε επαναστατήσει ακόμα.

"- Πως; Και τι κάνετε; ... Ακούστε. Με ρωτήσατε για τις συνθήκες. Υπήρχαν ομοιότητες και διαφορές. Οι πλούσιοι πάντα σε όλες τις εποχές έτρωγαν με 10 μασέλες, οι φτωχοί... έτρωγαν άλλοι τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι, κι άλλοι μόνο φάπες. Έτσι ήταν και φαντάζομαι είναι ακόμα, το σύστημα. Ο άνθρωπος είχε καταντήσει res, πράγμα. Η γυναίκα ήταν υποχείριο του άνδρα, τα πάντα ήταν υποταγμένα. Υποταγή του δούλου στον αφέτη, υποταγή της γυναίκας και του παιδιού στον άνδρα – patter familia και όλων σε μια δράκα πολιτικών, ή σε ένα παρανοϊκό συνήθως αυτοκράτορα.

Αυτή η κατάσταση διαιωνίζονταν με 2 τρόπους: Πρώτος: η βία των λεγεώνων, του στρατού, ή όποια αντίστοιχη ονομασία έχει η καταστολή σε κάθε εποχή. Δεύτερος: Το ψέμα, το σόφισμα. Η αντίληψη ότι ήταν τάχα φυσικό να υπάρχουν δούλοι κι ελεύθεροι, η βλακεία ότι οι άνθρωποι δεν είμαστε ίσοι, αλλά υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι, τα κηρύγματα περί τάξης και όλα αυτά που σκαρφίζονται οι απατεώνες για να ζουν σε βάρος των άλλων. Όπως ήταν φυσικό, εμείς που υποφέραμε, είπαμε όχι κι αγωνιστήκαμε γι’ αυτό."

-Είστε ένας ήρωας, ένα σύμβολο...

"-Αλήθεια; Δεν επιδίωξα ποτέ να γίνω κάτι τέτοιο. Μάλιστα, κατά τη διάρκεια της Επανάστασης συκοφαντήθηκα, από τους τηρητές της τάξης, τους υπηρέτες του κατεστημένου. Έλεγαν παίρνω την περιούσια των πλουσίων, όπου περιουσία εννοούσαν και τους δούλους, ότι καταστρέφω τον κοινωνικό ιστό, ότι εμποδίζω την παραγωγή, και άλλα τέτοια απίθανα.

Έγινα ακόμη «ο δολοφόνος, ο επικίνδυνος». Για μένα όμως, που με φώναζαν πριν «δούλο» ήταν επιτυχία. Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής. Ναι σκότωσα, όσα πλούσια τομάρια έπεσαν στα χέρια μου. Μαζί με τα τσιράκια τους. Όμως γιατί; Γιατί αυτοί μας είχαν σκλάβους. Αυτοί ήταν οι αληθινοί εγκληματίες. Όταν σκοτώναν έναν «Ρωμαίο πολίτη» πήγαιναν στο δικαστήριο. Οι δούλοι όμως κι οι φτωχοί, πως θα δικαιώνονταν; Δεν ήταν εκδίκηση η τιμωρία τους, ήταν Δικαιοσύνη. Μια Δικαιοσύνη πολύ πιο επιεικής από τη δική τους, πολύ πιο σωστή. Σκεφτείτε, έκαναν δούλους, αφού έμπαιναν σε άλλες χώρες, αφού λεηλατούσαν, κατέστρεφαν, έκαιγαν, βίαζαν, βασάνιζαν και εξόντωναν πάρα πολλούς. Ζούσαν για να καταστρέφουν άλλους ανθρώπους.

Πώς να κρατήσεις την οργή του σκλάβου που βιάστηκε, ταπεινώθηκε, βασανίστηκε, αιχμαλωτίστηκε; Αυτού που είδε τα παιδιά του να τους φέρονται ως υποζύγια; Όσους έχασαν φίλους, αγαπημένους συγγενείς από φρικτό θάνατο; Το θυμό αυτού, που κόπιασε όλη μέρα για να φάει καλά ο πλούσιος; Αυτών που σκοτώνονται για ευχαριστούνται λίγοι; Και λίγα κάναμε μπροστά σ ότι έκαναν αυτοί σ εμάς...  

Οι φτωχοί Ρωμαίοι, αυτοί που σκοτώνονταν και σκότωναν στις μάχες, οι μικροί αγρότες, ήταν μαζί μας. Αλλιώς ποτέ δε θα νικούσαμε τόσες φορές τις λεγεώνες. Παραλίγο μάλιστα να νικήσουμε και τον πόλεμο... αν με άκουγαν και δεν δίναμε ανοικτή μάχη με τακτικό στρατό, πολυάριθμο και καλύτερα οπλισμένο..."

- Γιατί δεν επιμείνατε;

"- Πως τολμάς να μου λες κάτι τέτοιο; Αν επέβαλλα την άποψη μου, θα είχαν χαθεί ΟΛΑ. Θα ήμουν ένας αρχηγός, μια άλλη διαχείριση του παλιού. Ήξερα ότι θα πεθαίναμε, θα μας σταύρωναν, όμως αν επιβαλλόμουν, δεν θα ήμασταν πια Ελεύθεροι αλλά στρατός. Τίποτα δεν θα είχε πια αξία από τον αγώνα μας. Μια βελτίωση της δικής μας ζωής και μόνο. Ακόμα και μια αυθεντία, δεν πρέπει να επιβάλλει, πρέπει να συμβουλεύει.    

Αλίμονο σε ένα λαό που εκβιάζεται και παίρνει αποφάσεις επειδή τους τις επέβαλλε κάποια γραμμή κόμματος! Παύουν να είναι άνθρωποι και γίνονται κοπάδι προβάτων. Η Επανάσταση δεν ήταν μόνο κατά της δουλείας, ήταν εναντίον της νοοτροπίας που γεννάει κάθε μορφή δουλείας. Δεν έφυγα επίσης με εκείνους που με υποστήριζαν, να αφήσω τους συντρόφους μου, που έκαναν λάθος επιλογή. Όχι, έμεινα και πολέμησα γενναία. Το αντίθετο, να πω «ότι εγώ μόνο έχω δίκιο και δεν ακούω κανένα» αλλά προχωρώ μόνος με τους οπαδούς μου, θα ήταν αλαζονικό κι αταίριαστο σε Επαναστάτη για την Ισότητα. Ελπίζω να ακούνε κάποιοι...

Πέθανα, πράγματι, αλλά πέθανα ελεύθερος. Όρθιος όχι σκυφτός! Πριν πεθάνω, έδειξα στους Ρωμαίους ότι δούλος γίνεσαι, μόνο αν αφήσεις να σε κάνουν οι άλλοι. Τους γελοιοποιήσαμε, τους κατατροπώσαμε πολλές φορές. Δεν θα άλλαζα την υπέροχη στιγμή μιας ελεύθερης ανάσας ούτε με χίλιες ζωές!

Νικήσαμε τότε. Μας σταύρωσαν, αλλά μήπως και κάποιον άλλον που σταύρωσαν επίσης, τώρα δεν προσκυνούν την Εικόνα Του;  Ειρωνικό πως αλλάζουν κάποια πράγματα με τα χρόνια..."

-Μας είπατε πάρα πολλά σήμερα. Σας ευχαριστώ και πάλι.

"- Θα σας πω ένα τελευταίο. Η Ελευθερία δεν είναι δώρο για να στο δώσει κάποιος. Κάθε δικαίωμα μας γεννιέται και τρέφεται με την προσπάθεια. Μην θεωρείτε τίποτα δεδομένο, όσο σκύβετε τα κεφάλια. Αν αποφασίσετε να πολεμήσετε κάντε το και μη λογαριάζετε συνθήκες, εξοπλισμό, αριθμούς κλπ. Να ρωτήσετε μέσα σας, αν είστε έτοιμοι να ρισκάρετε, να τα παίξετε όλα για όλα. Αν είστε, προχωρήστε. Αν όχι, κρατήστε στις αλυσίδες που κάθε χρόνο θα προσθέτουν νέους κρίκους πίκρας, βασάνων κι υποτίμησης. Καλή τύχη."