Όχι κούφιες κουβέντες κι υποσχέσεις. Να γίνουμε η φωνή του άνεργου που πνίγεται στην κατάθλιψη της ανέχειας, εκείνου του απλήρωτου για μήνες εργαζόμενου που συνεχίζει καρτερικά να δουλεύει, του υπάλληλου που χρονομετρούν το κατούρημά του, του νεολαίου των 280 ευρώ που δουλεύει 12ωρα αλλά πληρώνεται για 4ωρο... Του αναπληρωτή που χάνει τη δουλειά του για πάντα, κι εκείνου του εκπαιδευτικού που θα διαταχθεί να μετακομίσει γιατί δε χωράει στα νούμερά τους... Κι έπειτα να φωνάξει/φωνάξουμε μαζί ΩΣ ΕΔΩ! Να δράσει/δράσουμε μαζί!
Είναι κάποιες περίοδοι στην ιστορία που πρέπει να ψηλώσουμε απότομα και ξαφνικά, να ωριμάσουμε, να μάθουμε να κάνουμε ότι δεν κάναμε ποτέ ως τότε, να δράσουμε αλλιώτικα, πέρα από τα συνηθισμένα. Είναι τότε που δεν υπολογίζεις κόστη και ζημιές, που δε μετράς τη ζωή σου «τσιγγούνικα και μίζερα», που αποφασίζεις να βγεις στο προσκήνιο, να δηλώσεις ότι είσαι εδώ και πρέπει να σε υπολογίσουν…
Σ' αυτή την κομβική στιγμή βρισκόμαστε. Ο καθένας με τη στάση του διαλέγει στρατόπεδο!
Πηγή: Ντίνα Ρέππα - f/b
Δημοσίευση σχολίου