Όλως τυχαίως, στο σημερινό ΒΗΜΑ ο Σταύρος Ψυχάρης στο πρωτοσέλιδο άρθρο του, πλέκει το εγκώμιο του δασκάλου του –και, έμμεσα, το δικό του. Ας το διαβάσουμε ‘’παρέα’’.
ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ ΕΓΚΩΜΙΟΝ…
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩΤου Σταύρου Π. Ψυχάρη
Σε έναν παλαιό «Ελεγχο Προόδου του μαθητή…» διαβάζουμε το σχόλιο του δασκάλου για την απόδοση του μαθητή:
«Με οξυτάτην αντίληψιν και ευφυΐαν, εργατικός, επίμονος και λίαν επιμελής, θα ηδύνατο και περισσότερα να προσκτήσει οδηγούμενος καταλλήλως».
(Παρά τον τίτλο, ξεκινάμε με το εγκώμιο του εργατικού και ευφυούς μαθητή…)
Η ιστορία μας διαδραματίζεται πενήντα χρόνια πίσω, στην Αθήνα με τους χωματόδρομους και σχολεία που στεγάζονται ακόμη και σε παράγκες.
Η μεγάλη πλειονότητα των μαθητών πηγαίνει στο σχολείο τρεις ημέρες πρωί και τρεις απόγευμα, διότι οι αίθουσες δεν επαρκούν.
(Σήμερα, στην εποχή του ΔΝΤ φαίνεται ότι υπερεπαρκούν, γι’ αυτό η πολιτική της κυβέρνησης και της τρόικας που ο
Δημοσίευση σχολίου