«Από την στιγμή που αποφεύγεις να οργανωθείς, αρχίζεις κιόλας να προδίνεις τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα.»
Δημήτρης Γληνός.
_____________
Τούτες τις ώρες, που η δωσίλογη κλίκα του Γερμανόφιλου Σαμαρά γράφει στα...παπούτσια της και δεν εφαρμόζει την προσωρινή διαταγή του Προέδρου του ΣτΕ κι όλοι αναμένουν την οριστική απόφαση επί της αίτησης αναστολής των εργαζομένων της ΕΡΤ, δυο φαντάσματα πλανώνται πάνω από το ΣτΕ: Τα φαντάσματα του Ανδρέα Τούση και του Πάυλου Δελαπόρτα.
Ο Αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Ανδρέας Τούσης, ένα λαμπρό παράδειγμα υψηλού ήθους και επιστημονικής αξιοπρέπειας. Ήταν ο άνθρωπος, ο οποίος το Μάρτη του 1958 διέταξε τη σύλληψή του Ναζί εγκληματία και σφαγέα των Ελλήνων Εβραίων της Θεσσαλονίκης, Μαξ Μέρτεν.
Να θυμίσουμε, ότι το εν λόγω χιτλερικό κάθαρμα και μέλος του Ναζιστκού κόμματος, εις βάρος του οποίου εκκρεμούσε ένταλμα σύλληψης από το 1947, επιμελήθηκε της μεταφοράς 45.000 Θεσσαλονικέων Εβραίων στο Άουσβιτς, άρπαξε τις περιουσίες τους, ενώ ήταν κι ο τυμβωρύχος του εβραϊκού νεκροταφείου της Θεσσαλονίκης. Με θράσος χιλίων πιθήκων, μετά τον πόλεμο ήρθε στη Θεσσαλονίκη σαν...τουρίστας, αναγνωρίστηκε από κάποιους πολίτες και καταγγέλθηκε.
Η εντολή του Τούση εκτελέστηκε από τον Εισαγγελέα Εφετών Θεσσαλονίκης, Ταρασουλέα, ο Ναζί εγκληματίας συνελήφθη και μετήχθη στην Αθήνα, όπου και προφυλακίστηκε! Αμέσως αρχίζουν οι έντονες πιέσεις των Γερμανών (καθόσον ο Μέρτεν ήταν σημαίνον στέλεχος στο Υπουργείο Δικαιοσύνης της τότε Ο.Δ.Γ), προς το Γερμανόδουλο και υπόπτου κατοχικού βίου...«Εθνάρχη» Καραμανλή, τον οποίο απειλούν με αποκαλύψεις (Σας θυμίζει κάτι; Τη Siemens είπατε;). Ο Καραμανλής παίρνει τον Τούση στο τηλέφωνο και τον απειλεί σχεδόν βρίζοντάς τον! Ο Α. Τούσης, κρατά ηρωική στάση κι αρνείται να αποφυλακίσει το χιτλερικό κάθαρμα: «Ό,τι λέει ο νόμος κ. Πρόεδρε» (Αυτό σας θυμίζει κάτι; Όχι είπατε;).
Η σύλληψη κι η προφυλάκιση Μέρτεν, φυσικά στέρησε από τον Τούση την προαγωγή του στη θέση του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Η Κυβέρνηση της ΕΡΕ έβαλε στη θέση του τον αυλόδουλο λεκέ, Κων/νο Κόλλια, μετέπειτα πρωθυπουργό της Χούντας.
Ο Κόλλιας αποτελεί το συνδετικό κρίκο μεταξύ του Α. Τούση και της έτερης λαμπρής εξαίρεσης του διαχρονικά υποτακτικού και πρόθυμου Δικαστικού Σώματος: Τον Κεφαλλονίτη Εισαγγελέα Εφετών Θεσσαλονίκης, Παύλο Δελαπόρτα. Ήταν ο Εισαγγελέας στη Δίκη Λαμπράκη το 1966, τον οποίον ο Κόλλιας, ως εγκάθετος Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου πλέον, πίεσε φορτικά για να κλείσει γρήγορα και χωρίς έρευνα την υπόθεση. Ο Δελαπόρτας όμως, μιμούμενος τη γενναιότητα και την αξιοπρέπεια του Τούση, τόλμησε να καθίσει στο σκαμνί (εκτός από τον παρακρατικό) και τον κρατικό υπόκοσμο, όπως τον Κωνσταντίνο Μήτσου, Επιθεωρητή Βόρειας Ελλάδας και τον Ευθύμιο Κουμουτσή, Διευθυντή της Αστυνομίας! Μήπως θυμάστε κάποιον δικαστή, να έχει καθίσει στο σκαμνί σήμερα κάποιο πραιτωριανό κάθαρμα των ΜΑΤ, για την απόπειρα δολοφονίας του διαδηλωτή Γιάννη Καφκά, ή για τη μόνιμη αναπηρία του δημοσ/φου, Μανώλη Κυπραίου, από ρίψη βομβίδας κρότου-λάμψης στο πρόσωπό του; Τί είπατε; Όχι;
Η αγόρευση του Δελαπόρτα έμεινε ιστορική κι αποτελεί μνημείο θάρρους κι εντιμότητας απέναντι στα καθάρματα της εξουσίας.
Είπε σε κάποιο σημείο της αγόρευσης του: «Οι μηχανισμοί που δολοφόνησαν τον Λαμπράκη, αποτελούνται «από κατάλοιπα υποπροϊόντων του Χίτλερ, από γιγαντοκύτταρα δωσιλογικής λευχαιμίας... από κακοποιούς διαφόρων βαθμών και ειδών, από ιδεολογικούς σκηνίτες και από άλλους φτωχούς διαβόλους... Από τέτοια κοινωνικά βυθοκορήματα αναμενόταν βοήθεια και σ' αυτά θα ανατίθετο σε ώρα κρίσης, η ενίσχυση των Σωμάτων Ασφαλείας και η μεγάλη και άγια υπόθεση «της υπερασπίσεως της Πατρίδος και του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού παντού, πάντοτε και δι’ όλων των μέσων», κατά τους σκοπούς της οργάνωσης του Γιοσμά που αναγράφονται πίσω από την ταυτότητα του Γκοτζαμάνη... Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δωσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται (προς εθνοκαπηλία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς) ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;». Ο Δελαπόρτας πρότεινε την καταδίκη των περισσοτέρων, αλλά η πρότασή του δεν έγινε δεκτή (!) από τους ενόρκους και το δικαστήριο.
Αλήθεια, ποιος δικαστής σήμερα τολμά να πει τέτοια λόγια, έχοντας απέναντί του καθάρματα του κράτους και του παρακράτους; Αρκεί να θυμηθούμε τα τραγικά εκείνα ανθρωπάκια, μέλη της έδρας του 3μελούς Εφτείου Κακ/των Αθήνας, πουποντάροντας σε μελλοντική τους προαγωγή σε Αρεοπαγίτες, αθώωσαν τον Κασιδιάρη για άμεση συνέργεια σε ληστεία, παρά την κατάθεση αυτόπτη μάρτυρα, τον οποίο έβγαλαν λίγο-πολύ τρελλό! Η Χούντα το 1968, μετά τον Τούση, εκδίωξε και το Δελαπόρτα, ο οποίος συνέγραψε δύο βιβλία: «Το σημειωματάριο ενός Πιλάτου» (1978, εκδόσεις Θεμέλιο) ένα κξαιρετικό αυτοβιογραφικό πόνημα, και το Λιθάρι του Σισύφου (1981, εκδόσεις Θεμέλιο).
Το σίγουρο είναι, πως όσο και να ψάξετε σήμερα, πιο εύκολα θα βρείτε...άσπρη μύγα, παρά γενναίους και αξιοπρεπής δικαστές, σαν κι αυτούς τους δυο.
ΥΓ. Και μην ξεχνάμε: Να κρατήσουμε ψηλά, το πνεύμα του Μετώπου!
askordoulakos
Δημήτρης Γληνός.
_____________
Ο Αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Ανδρέας Τούσης, ένα λαμπρό παράδειγμα υψηλού ήθους και επιστημονικής αξιοπρέπειας. Ήταν ο άνθρωπος, ο οποίος το Μάρτη του 1958 διέταξε τη σύλληψή του Ναζί εγκληματία και σφαγέα των Ελλήνων Εβραίων της Θεσσαλονίκης, Μαξ Μέρτεν.
Να θυμίσουμε, ότι το εν λόγω χιτλερικό κάθαρμα και μέλος του Ναζιστκού κόμματος, εις βάρος του οποίου εκκρεμούσε ένταλμα σύλληψης από το 1947, επιμελήθηκε της μεταφοράς 45.000 Θεσσαλονικέων Εβραίων στο Άουσβιτς, άρπαξε τις περιουσίες τους, ενώ ήταν κι ο τυμβωρύχος του εβραϊκού νεκροταφείου της Θεσσαλονίκης. Με θράσος χιλίων πιθήκων, μετά τον πόλεμο ήρθε στη Θεσσαλονίκη σαν...τουρίστας, αναγνωρίστηκε από κάποιους πολίτες και καταγγέλθηκε.
Η εντολή του Τούση εκτελέστηκε από τον Εισαγγελέα Εφετών Θεσσαλονίκης, Ταρασουλέα, ο Ναζί εγκληματίας συνελήφθη και μετήχθη στην Αθήνα, όπου και προφυλακίστηκε! Αμέσως αρχίζουν οι έντονες πιέσεις των Γερμανών (καθόσον ο Μέρτεν ήταν σημαίνον στέλεχος στο Υπουργείο Δικαιοσύνης της τότε Ο.Δ.Γ), προς το Γερμανόδουλο και υπόπτου κατοχικού βίου...«Εθνάρχη» Καραμανλή, τον οποίο απειλούν με αποκαλύψεις (Σας θυμίζει κάτι; Τη Siemens είπατε;). Ο Καραμανλής παίρνει τον Τούση στο τηλέφωνο και τον απειλεί σχεδόν βρίζοντάς τον! Ο Α. Τούσης, κρατά ηρωική στάση κι αρνείται να αποφυλακίσει το χιτλερικό κάθαρμα: «Ό,τι λέει ο νόμος κ. Πρόεδρε» (Αυτό σας θυμίζει κάτι; Όχι είπατε;).
Η σύλληψη κι η προφυλάκιση Μέρτεν, φυσικά στέρησε από τον Τούση την προαγωγή του στη θέση του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Η Κυβέρνηση της ΕΡΕ έβαλε στη θέση του τον αυλόδουλο λεκέ, Κων/νο Κόλλια, μετέπειτα πρωθυπουργό της Χούντας.
Ο Κόλλιας αποτελεί το συνδετικό κρίκο μεταξύ του Α. Τούση και της έτερης λαμπρής εξαίρεσης του διαχρονικά υποτακτικού και πρόθυμου Δικαστικού Σώματος: Τον Κεφαλλονίτη Εισαγγελέα Εφετών Θεσσαλονίκης, Παύλο Δελαπόρτα. Ήταν ο Εισαγγελέας στη Δίκη Λαμπράκη το 1966, τον οποίον ο Κόλλιας, ως εγκάθετος Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου πλέον, πίεσε φορτικά για να κλείσει γρήγορα και χωρίς έρευνα την υπόθεση. Ο Δελαπόρτας όμως, μιμούμενος τη γενναιότητα και την αξιοπρέπεια του Τούση, τόλμησε να καθίσει στο σκαμνί (εκτός από τον παρακρατικό) και τον κρατικό υπόκοσμο, όπως τον Κωνσταντίνο Μήτσου, Επιθεωρητή Βόρειας Ελλάδας και τον Ευθύμιο Κουμουτσή, Διευθυντή της Αστυνομίας! Μήπως θυμάστε κάποιον δικαστή, να έχει καθίσει στο σκαμνί σήμερα κάποιο πραιτωριανό κάθαρμα των ΜΑΤ, για την απόπειρα δολοφονίας του διαδηλωτή Γιάννη Καφκά, ή για τη μόνιμη αναπηρία του δημοσ/φου, Μανώλη Κυπραίου, από ρίψη βομβίδας κρότου-λάμψης στο πρόσωπό του; Τί είπατε; Όχι;
Είπε σε κάποιο σημείο της αγόρευσης του: «Οι μηχανισμοί που δολοφόνησαν τον Λαμπράκη, αποτελούνται «από κατάλοιπα υποπροϊόντων του Χίτλερ, από γιγαντοκύτταρα δωσιλογικής λευχαιμίας... από κακοποιούς διαφόρων βαθμών και ειδών, από ιδεολογικούς σκηνίτες και από άλλους φτωχούς διαβόλους... Από τέτοια κοινωνικά βυθοκορήματα αναμενόταν βοήθεια και σ' αυτά θα ανατίθετο σε ώρα κρίσης, η ενίσχυση των Σωμάτων Ασφαλείας και η μεγάλη και άγια υπόθεση «της υπερασπίσεως της Πατρίδος και του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού παντού, πάντοτε και δι’ όλων των μέσων», κατά τους σκοπούς της οργάνωσης του Γιοσμά που αναγράφονται πίσω από την ταυτότητα του Γκοτζαμάνη... Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δωσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται (προς εθνοκαπηλία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς) ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;». Ο Δελαπόρτας πρότεινε την καταδίκη των περισσοτέρων, αλλά η πρότασή του δεν έγινε δεκτή (!) από τους ενόρκους και το δικαστήριο.
Αλήθεια, ποιος δικαστής σήμερα τολμά να πει τέτοια λόγια, έχοντας απέναντί του καθάρματα του κράτους και του παρακράτους; Αρκεί να θυμηθούμε τα τραγικά εκείνα ανθρωπάκια, μέλη της έδρας του 3μελούς Εφτείου Κακ/των Αθήνας, πουποντάροντας σε μελλοντική τους προαγωγή σε Αρεοπαγίτες, αθώωσαν τον Κασιδιάρη για άμεση συνέργεια σε ληστεία, παρά την κατάθεση αυτόπτη μάρτυρα, τον οποίο έβγαλαν λίγο-πολύ τρελλό! Η Χούντα το 1968, μετά τον Τούση, εκδίωξε και το Δελαπόρτα, ο οποίος συνέγραψε δύο βιβλία: «Το σημειωματάριο ενός Πιλάτου» (1978, εκδόσεις Θεμέλιο) ένα κξαιρετικό αυτοβιογραφικό πόνημα, και το Λιθάρι του Σισύφου (1981, εκδόσεις Θεμέλιο).
Το σίγουρο είναι, πως όσο και να ψάξετε σήμερα, πιο εύκολα θα βρείτε...άσπρη μύγα, παρά γενναίους και αξιοπρεπής δικαστές, σαν κι αυτούς τους δυο.
ΥΓ. Και μην ξεχνάμε: Να κρατήσουμε ψηλά, το πνεύμα του Μετώπου!
askordoulakos
Δημοσίευση σχολίου