Αυξάνονται οι ταχύτητες, μικραίνουν οι αποστάσεις. Μια παντοτινή χίμαιρα που αναζητά τη δικαίωση της μέσα στον καθημερινό βίο και την αμείλικτη δαμόκλεια σπάθη του χρόνου. Της ακαθόριστης μέτρησης της ζωής αναμεμειγμένης με το πάθος. Να ζήσεις όσα δεν έζησες, να προλάβεις όσα στον ορίζοντα απομακρύνονται και να έχεις πάντα εμπιστοσύνη στην ταχύτητα. Κι όμως μια πλάνη μέσα στις τόσες της ζωής καταλήγει και αυτή. Όσο αυξάνεται η ταχύτητα μεγαλώνουν οι αποστάσεις.
Παράξενο ε; Έρχονται πιο κοντά γεωγραφικά μήκη και πλάτη αλλά χάνονται οι επαφές. Κι έπειτα βυθισμένοι σε τέτοιες σκέψεις ανακαλύπτουμε πως τελικά ο δήθεν κερδισμένος μας χρόνος δεν έχει νόημα αν δεν γεμίσει με κατανάλωση. Κατανάλωση κάθε είδους μα πάνω απ’ όλα εαυτών και αλλήλων. Σχεδόν χωρίς δεύτερες σκέψεις. Χωρίς αναστολές. Ο προσωπικός χρόνος ένα ελατήριο. Πάντα στη φάση της συμπίεσης αλλά με την προσμονή εκείνης της ανείπωτης ηδονής της εκτίναξης στο απροσδιόριστο μιας ευτυχίας. Μόνο που αυτή η αναμονή συνεχίζεται πάντοτε υπό καθεστώς συμπίεσης τόσο που να αγγίζει τα σημεία της θραύσης. Της πολτοποίησης και της ομογενοποίησης που γεννά τουριστικά καταλύματα στα νησιά της άγονης γραμμής, προωθεί σουβενίρ για αμνήμονες και τη βιομηχανία της διασκέδασης και της τουριστικής χαύνωσης σε πλοία και αυτοκινητόδρομους όπου τα καταπιεσμένα ελατήρια κρέμονται σαν τσαμπιά από σταφύλια. Προσμένοντας άραγε τι; Ακόμη και εκείνη την πολυπόθητη ώρα της εκτίναξης. Τι;
Τα καταφύγια της μνήμης γίνονται έτσι απλά και νομοτελειακά οι μηχανές του χρόνου. Οι προσωπικές μηχανές του χρόνου να απορροφούν τους κραδασμούς και τη βουή του κόσμου τριγύρω. Κάπως έτσι αποκτούν σάρκα και οστά και πλήρες νόημα οι νότες που βγαίνουν από τα βιολιά που παίζει επιδέξια με τα πιο έντεχνα δοξάρια μια κομπανία ολάκερη Μουσικοί αμέτρητοι ,ακούραστοι και αέναοι σφηνωμένοι λες σε αυτοσχέδια εξέδρα καταμεσής μια παραλίας δυο δρασκελιές μακριά από εκεί που σκάει το κύμα. Με τις μελωδίες να ξεχύνονται ακατάπαυστα από βιολιά ουγγαρέζικα ή άλλα φτιαγμένα από τσιγγάνικο, περιπλανώμενο χέρι.
Μα πόση σημασία να έχει αυτό όταν σμίγει το πάθος με της γλυκιά μελαγχολία μιας παράδοσης που μπορεί και έχει τη δύναμη να σε κάνει να βλέπεις την Αφροδίτη να αναδύεται μέσα από το κοχύλι της μπροστά στα έκπληκτα μάτια σου. Μπροστά στα μάτια σου η αποκάλυψη της ζωής, του έρωτα, της απώλειας. Τόσο παράδοξα, ολοφάνερα και ίσως κατά βάθος απλά. Σαν χαθούν όλα τα επίγεια καταφύγια μας κάτω από τα τσιμέντα, την άσφαλτο ή όπως τη λήθη το καταφύγιο το πιο ασφαλές παραμένει εντός μας. Στην προσωπική μηχανή του χρόνου η οποία διατηρεί όσα χρόνια κι αν περάσουν την αρχιτεκτονική και τη μηχανική του σύμπαντος που δυσανασχετεί εγκλωβισμένο στα όρια ενός εγκεφάλου και βραχυκυκλώνει στις συνάψεις των νευρώνων του. Οι σκουληκότρυπες του χρόνου όμως που μπορούν να συνδέσουν δύο μαύρες τρύπες συνδέουν και τα γεγονότα. Τις μνήμες που μπορούν να σε φέρουν από την παραλία της αναδυόμενης Αφροδίτης με την ατέρμον μουσική των ουγγαρέζικων βιολιών στην αντάρα ενός πελάγου την ώρα που το πειρατικό ρεσάλτο φουντώνει. Κι από εκεί στην αγκαλιά μιας γιαγιάς που λέει παραμύθια με δράκους και πριγκίπισσες. Τα αδιάκοπα του μυαλού τα ταξίδια της μνήμης τα πιο ασφαλή τα καταφύγια.
Όταν φτιάχνεις έναν κόσμο χωρίς μέλλον φροντίζεις να τον φτιάξεις χωρίς όνειρα και ένας τέτοιος κόσμος οικοδομείται σήμερα. Σε ένα κόσμο όπου κάθε καταφύγιο θα είναι παράνομο ή απλώς δε θα υπάρχει τα πιο επικίνδυνα καταφύγια είναι οι μνήμες. Οι κόκκινες κλωστές που μας συνδέουν με το παρελθόν και αφήνουν τις αναμονές τους στο μέλλον. Ένας κόσμος δίχως μνήμες κατασκευάζεται σήμερα. Σε πείσμα των καιρών η μάχη θα δοθεί από τα καταφύγια. Από τους τόπους που μπορούμε σαν άνθρωποι να μιλάμε, να σκεφτόμαστε, να γελάμε ή να κλαίμε. Μέσα από τα καταφύγια που έχουν ένα μικρό μέρος για τη φύλαξη των ονείρων και των παραμυθιών για μικρά και μεγάλα παιδιά. Παραμύθια, όνειρα και κάθε ηλικίας παιδιά που θα ετοιμάζονται να πάρουν την εκδίκηση από τους εφιάλτες και το σκοτάδι που τους τρέφει σήμερα τόσο στοργικά…
Μάκης Γεωργιάδης
XXV – VI – 2013
Δημοσίευση σχολίου