Γράφει ο Κώστας Λάμπος{2}
«Δεν έχει σημασία που ο πατριωτισμός είναι τόσο συχνά καταφύγιο
για αχρείους. Η διαφωνία, η εξέγερση και ένας γενικός χαλασμός του
κόσμου παραμένουν τα πραγματικά καθήκοντα των πατριωτών».
Μπάρμπαρα Έρενράιχ
Στο ύστερο Βυζάντιο παρατηρείται μια σταδιακή μετακίνηση της εξουσίας από τον αυτοκράτορα προς τους μεγαλοφεουδάρχες, οι οποίοι συνδύαζαν την υποστήριξή τους προς τον αυτοκράτορα με αντάλλαγμα την παραχώρηση μεγάλων εκτάσεων κρατικής γης, πράγμα που άλλαξε ριζικά τις σχέσεις ιδιοκτησίας και εκμετάλλευσης της γης, οπότε και «ο οικονομικός δεσμός κράτους και χωρικών αντικαθίσταται από το δεσμό γαιοκτήμονα και χωρικών», με συνέπεια οι γαιοκτήμονες «να στερούν από τους φτωχούς ακόμα και τον Ήλιο»{3}.
Το Βυζάντιο, δομημένο όπως είναι πάνω στον σκοταδισμό της λεγόμενης ορθοδοξίας, της πιο σκληρής δουλοπαροικίας ασιατικού τύπου{4} και της απόλυτης πνευματικής στειρότητας, σπαράσσεται από «βυζαντινά πραξικοπήματα», θρησκευτικές συγκρούσεις μεταξύ «ορθόδοξων» και αιρετικών, μεταξύ «ησυχαστών» και «ζηλωτών», μεταξύ αυτοκρατορικών και αντιαυτοκρατορικών. Σε τελική ανάλυση, σπαράσσεται από ασταμάτητες συγκρούσεις μεταξύ των ευγενών μεγαλογαιοκτημόνων Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου