“ Στο τέλος ενός παιχνιδιού ντόμινο κανένα τουβλάκι δεν μένει όρθιο ....εκτός και αν”

Για ένα παλικάρι που αντίκρισε την μιζέρια κατάματα και της έδωσε ένα ηχηρό χαστούκι με την αντρίκια έξοδό του.

Τις τελευταίες ώρες νιώθω σαν το υποψήφιο τουβλάκι του ντόμινο υπό κατεδάφιση κάτω από την πίεση του αμέσως προηγούμενου, του Μανώλη.
Ο Μανώλης που δεν ήταν καλά καλά είκοσι χρονών από ευκατάστατη οικογένεια αποφάσισε να “δραπετεύσει” από τα όρια της πλασματικής πραγματικότητας μας για έναν λόγο που δεν διανοείται εν έτει 2013 και αυτός ο λόγος είναι η ερωτική απογοήτευση.

Ας μην γελιόμαστε όμως Ελληνική Κοινωνία το παγόβουνο είναι για πολλοστή φορά μπροστά μας και 'μεις τυρβάζουμε περί την ωραία του κορυφή όπως κάνουμε και για τόσα άλλα με αδιανόητη ουδετερότητα και μετριοπάθεια.Όπως σε αντίστοιχες περιπτώσεις έτσι και στην περίπτωση του “αυτόχειρα” Μανώλη οι ερμηνείες για τον “εξευμενισμό του κακού” δεν θα μπορούσαν να λείψουν από το πλάνο αυτής της τόσο άδικης ομολογουμένως φυγής. Ερμηνείες της κλειστής κοινωνίας και γειτονιάς ,αλλά και ερμηνείες ακαδημαϊκές περί “ναρκισσισμού και αυτοπροβολής των νέων” καθώς η δολοφονική γοητεία του παγόβουνου αποπροσανατολίζει την κρίση μας.

Ο Μανώλης από ευκατάστατη και ανωτέρου μορφωτικού επιπέδου οικογένεια δεν τα “έπαιρνε τα γράμματα” και τέλειωνε μάγειρας στον ΟΑΕΔ. Δεν “έπαιρνε τα γράμματα” ενός σχολείου εχθρικού και εκδικητικού που σκοπό έχει να εκφυλίζει και να αποδιοργανώνει καλοκάγαθα και γεμάτα καλοσύνη παιδιά σαν τον Μανώλη.

Μια κοινωνία και ένα σχολείο που τρέφουν την νέα σάρκα των πολιτών τους με την φιγούρα του προβάτου και όταν έρθει η ώρα την ξεσκίζουν σαν λύκοι.
 Έτσι λοιπόν ήρθε η ώρα του Μανώλη να ρθει αντιμέτωπος με την πραγματικότητα που του έκρυβε η κοινωνία και το σχολείο αριστοτεχνικά τόσα χρόνια ,την πραγματικότητα ότι το σύστημα σου καθορίζει πως θα μορφωθείς, που και αν θα δουλέψεις, πως θα ερωτευτείς, αν θα κάνεις οικογένεια και τελικά πως θα ζήσεις. Το σχολείο με το να μην προσφέρει παιδαγωγική συμβουλευτική στήνει μια παγίδα στα μελλοντικά θύματα της κοινωνίας αλλά οι παγίδες συσσωρευμένες στους διάφορους κοινωνικούς τομείς όπως αναφέρθηκαν παραπάνω αποτελούν ένα δίχτυ καταστροφικό για πολλούς.

Στα πονεμένα λόγια του πατέρα ότι “όλους τους σκέφτηκε εκτός από εμάς” έχω να του πω ότι όλη του η αγάπη ήταν για τους γονείς του, ο καλοκάγαθος,γελαστός, ”αδύνατος μαθητής” Μανώλης αντιμετώπισε το τέρας κατάματα την ώρα που παλικαράδες και σοφοί δεν τολμούν να το τσιμπήσουν εδώ και τρία χρόνια.

Ενώθηκε η κραυγή της πράξης του με τις χιλιάδες άλλες που μας φωνάζουν εκκωφαντικά “Κάντε Κάτι Ρε”.

Γιατί στο τέλος ενός παιχνιδιού ντόμινο κανένα τουβλάκι δεν μένει όρθιο ....εκτός και αν στηριχθεί από το επόμενο.