Πηγή: Του Διονύση Ελευθεράτου - "Unfollow"
Προτού επιδοθεί στην -επιδέξια, είναι αλήθεια- πολιτική και επικοινωνιακή διαχείριση της όψιμης ποινικής αντιμετώπισης της Χρυσής Αυγής, στον απόηχο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, ο πρωθυπουργός πρόλαβε να δώσει ορισμένα μαθήματα «προχωρημένης» διαχείρισης, αλλάζοντας τα φώτα της λογικής και των μαθηματικών.
Από το βήμα της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης ο Α. Σαμαράς μίλησε για κάποιο συντελούμενο «μικρό θαύμα». Μετριόφρων ήταν: η αντιπαραβολή της ομιλίας του προς την πραγματικότητα προδίδει ή και παράγει πολλά και μεγάλα θαύματα. Το «success story» απαιτεί θυσίες, άρα τα μαθηματικά και η λογική δεν πρέπει να δυσφορούν που τέθηκαν σε διαθεσιμότητα - αν δεν απολύθηκαν απευθείας. Τα θαύματα πολλά. Επιλέγουμε δέκα.
Πρώτο: Έπειτα από τέσσερα χρόνια ανηλεών περικοπών, το ελληνικό Δημόσιο χρέος αυξάνεται όχι μόνο ως ποσοστό επί του διαρκώς μειούμενου ΑΕΠ, αλλά και σε απόλυτα μεγέθη. Υπενθύμισε ο πρωθυπουργός ότι το 2009 το χρέος ήταν 299 δισ. ευρώ. Τώρα έχει ανέλθει στα 321, αλλά ο Α. Σαμαράς πανηγυρίζει! Γιατί; Διότι η χώρα «έφτασε στο χείλος της χρεοκοπίας, δανείστηκε, ξαναδανείστηκε και το καθαρό χρέος της αυξήθηκε ελάχιστα». Μάλλον θα θεωρούνταν... δολιοφθορά να αξιολογήσουμε το «μονόδρομο» των μνημονίων λαμβάνοντας υπόψη και τους δανειακούς φαύλους κύκλους, τους «σωτήρες» που αγοράζουν τα ελληνικά ομόλογα στο 60% της ονομαστικής τους αξίας αλλά πληρώνονται το 100% κτλ.
Έτσι, όλα αυτά τα συστατικά στοιχεία της δήθεν διάσωσης μας εξαφανίζονται κι από τις μαθηματικές εκφάνσεις του «success story». Μένει η πρωθυπουργική ευτυχία επειδή κουρέψαμε το χρέος «πάνω από 125 δισεκατομμύρια, ήδη». Μένει κι η αριθμητική σύξυλη: είχαμε χρέος 299, κόψαμε τα 125, μας έμειναν μόλις 321 δισεκατομμύρια.
Το «επίτευγμα» Σαμαρά θυμίζει ορισμένους προγενέστερους άθλους. Εχει κάτι από το «0+0=14%» της εισοδηματικής πολιτικής Μητσοτάκη. Κυρίως όμως, περιέχει μεγάλες δόσεις από Ευάγγελο Βενιζέλο, εποχής ΡSΙ: κορδωνόταν ο κ. Βενιζέλος ότι έσβησε χρέος 105 δισ. ευρώ. Εξοβέλιζε από το κάδρο της εικονικής του πραγματικότητας το τότε νέο δάνειο των 130 δισεκατομμυρίων, που είχε θεμελιωθεί σε δρακόντειες ρήτρες, καθώς και σε πρόσθετα αντικοινωνικά μέτρα. Το χρέος συνέχιζε να ψηλώνει κι ο κ. Βενιζέλος να καμαρώνει. Γιατί, δηλαδή, δεν θα τον αντέγραψε ο Α. Σαμαράς;
Δεύτερο: «Το ποσό που αποκλίνει για να θεωρηθεί το χρέος βιώσιμο είναι ελάχιστο». Ναι; Εμείς ξέρουμε ότι διεθνώς έχει σταθμιστεί στο 120% ΑΕΠ το όριο άνω του οποίου μια χώρα δεν μπορεί να διαχειριστεί επιτυχώς το δημόσιο χρέος της. Υπαχθήκαμε σε καθεστώς Μνημονίου όταν το εθνικό χρέος βρισκόταν στο 129% του ΑΕΠ. Τότε η χρεοκοπία βρισκόταν των πυλών, και τώρα, με 165% φέτος και προβλεπόμενο 175% για το 2014 το χρέος τιθασεύεται; Πώς συμβαίνει αυτό; Θα χοντρύνει το χρέος τόσο, ώστε κάποια στιγμή θα σκάσει μόνο του, όπως εκείνος ο παχύσαρκος καλοφαγάς στη σουρεαλιστική ταινία των Μonty Python Το Νόημα της Ζωής;
Για την ώρα, ξέρουμε ότι θα υποχρεωθεί να πληρώσει η Ελλάδα τα επόμενα χρόνια, εάν συνεχίσει να είναι «υπάκουο παιδί» προς τους τοκογλύφους και αδίστακτος Κρόνος για τους υπηκόους της. Το σύνολο των τοκοχρεολυσίων προς όλους -ΕΚΤ, ιδιωτικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, κράτη, κερδοσκοπικά funds- ανέρχεται σε 55,5 δισ. ευρώ μόνο για την τετραετία 2014-17. Αφήστε που, εάν συνεχίσουμε στο δρόμο της «σωτηρίας έχουμε και μια εγγυημένη κρίση χρέους για την τριετία 2037-39, καθώς τότε θα πρέπει να εξοφληθούν μαζεμένα 46,2 δισεκατομμύρια.
Τρίτο: «Τα σημάδια ότι η Ελλάδα άλλαξε πορεία τα τελευταία χρόνια τα βλέπουν όλοι, εκτός από κάποιους δικούς μας εδώ». Σωστά. Δεν φείδονται επαίνων όσοι αδημονούν να μετατραπεί η Ελλάδα σε τέλεια Ειδική Οικονομική Ζώνη, όσοι ανακουφίστηκαν επειδή οι ελληνικές οφειλές προς τράπεζες έγιναν χρέη προς κράτη κτλ., κτλ. Στο διά ταύτα όμως, τι μας είπαν εσχάτως οι ξένοι «θεσμικοί» παράγοντες; «Η πιθανή επέκταση του ελληνικού προγράμματος δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς πρόσθετους όρους» δήλωσε ο πρόεδρος της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι. Εν ολίγοις, νέο Μνημόνιο. Η δε Μέρκελ υπενθύμισε ότι, στην καλύτερη των περιπτώσεων, το ελληνικό δημόσιο χρέος θα πέσει κάτω από 120% το 2022. Το «succes» αντέχει στο χρόνο, ομοίως και η κασέτα Σαμαρά: «Σε λίγο θα μπορούμε να πούμε: τέλος και η εποχή των Μνημονίων». Εμ, δεν το βλέπουμε;
Τέταρτο: «Πρωτογενές πλεόνασμα σημαίνει ότι στέκεται η χώρα στα πόδια της». Αερολογίες. Κάθε άλλο παρά αυτό σημαίνει, εάν για την επίτευξη του κόβονται τα χέρια και τα πόδια της κοινωνίας και της οικονομίας. Ακόμη κι αν το «πλεόνασμα» δεν ήταν απόρροια φθηνών αλχημειών, κάθε πανηγυρισμός θα παρέμενε αδιανόητος: σε μια χώρα που βιώνει ύφεση για
Εκτη συνεχή χρονιά, βάζει λουκέτα σε σχολεία και νοσοκομεία και φορολογεί ανέργους, το «πλεόνασμα» νοείται μόνο ως βαρόμετρο πολιτικής και οικονομικής εκβαρβάρωσης, όχι ως προπομπός ανάκαμψης. Αλλά για ποιο «πλεόνασμα» μιλάμε; Έπεται η απάντηση.
Πέμπτο: «Αυτήν τη στιγμή δεν ξέρουμε πόσο θα είναι, ξέρουμε όμως ότι θα υπάρξει» είπε ο ρήτορας στη ΔΕΘ για το «πρωτογενές πλεόνασμα». Κάπως όμως θα έπρεπε να προσδιοριστεί το όλο πράγμα, κι έτσι το Μέγαρο Μαξίμου ανακοίνωσε 2,9 δισ. ευρώ. Έχουμε και λέμε: Το 1,5 από τα 2,9 είναι επιστροφές χρημάτων κεντρικών τραπεζών κρατών της ευρωζώνης. Το Μνημόνιο απαγορεύει να εγγράφονται τέτοιες επιστροφές ως επιτυχίες προϋπολογισμών, αλλά τι να σου κάνει το Μαξίμου που αναζητά απεγνωσμένα «τεκμήρια» του «succes story»;
Σήκωσε λοιπόν, κατ' εξαίρεση, ένα λογιστικό, «αντιμνημονιακό» μπαϊράκι (αυτό κι αν είναι θαύμα)... Από το 1,4 δισ. που απομένει, κάτι λιγότερο από 700 εκατομμύρια αντιστοιχούν σε φόρους, τους οποίους το κράτος -ήταν υποχρεωμένο -βάσει του προϋπολογισμού- να επιστρέψει έως το τέλος Αυγούστου. Πασχίζοντας να παρουσιάσουν τώρα ένα επίπλαστο «πλεόνασμα», οι κυβερνητικοί αλχημιστές άφησαν για αργότερα αυτές τις επιστροφές.
Τι άλλο σκαρφίστηκαν; «Περιποιήθηκαν» το πρόγραμμα δημοσίων ενδύσεων: τα κονδύλια που διέθεσαν για έργα ήταν κατά 1,3 δισ. λιγότερα, από όσα προβλέπονταν για το οκτάμηνο Ιανουαρίου-Αυγούστου. Ναι, αυτοί που κατά τα άλλα μοχθούν να αναθερμανθεί η οικονομία. Επίσης, περιέκοψαν τις πρωτογενείς δαπάνες του κράτους κατά 1,9 δισ. περισσότερο από όσο προβλεπόταν στον προϋπολογισμό. Μπρος στα κάλλη ενός ψευδοπλεονάσματος, τι είναι μερικά ακόμη πετσοκόμματα σε βασικές λειτουργίες του κράτους; Προβάλλουν υποτιθέμενο πλεόνασμα «προϋπολογισμού» κι όχι «γενικής κυβέρνησης». Τυχαίο; Καθόλου, διότι έτσι μένουν εκτός αναφοράς τα τρομακτικά ελλείμματα των ΟΤΑ και των ασφαλιστικών ταμείων. Για όλα υπάρχει λύση...
Έκτο: «Αν δεν υπήρχε η ύφεση, η Ελλάδα θα είχε σήμερα πρωτογενές πλεονασμα 6%. Το μεγαλύτερο στην Ευρώπη! Και από τα μεγαλύτερα στον κόσμο». Μνημειώδες επιχείρημα! Λες και την ύφεση δεν τη μονιμοποίησε ο οικονομικός στραγγαλισμός που ονομάζεται «διάσωση». Λες και η ύφεση είναι σεισμός ή τυφώνας, για να την επικαλείται ο Α. Σαμαράς ως εξωγενή παράγοντα, άσχετο με την πολιτική που εφαρμόζει. Τι έπεται; Θα καλέσει τους άνεργους να κλείσουν τα μάτια και να χαμογελάσουν, αναλογιζόμενοι πόσα χρήματα θα διέθεταν αν δεν είχαν χάσει τις δουλειές τους;
Έβδομο: «Η ΕΛΣΤΑΤ επισήμως ανακοίνωσε ότι το δεύτερο τρίμηνο η ύφεση ήταν 3,8% κι όχι 4,6% που προβλεπόταν». Πόσο απελπισμένος μπορεί να είναι ο πρωθυπουργός για να εκστομίζει κάτι τέτοιο, έπειτα από έξι χρόνια ύφεσης; Είναι σαν να ηττάται μια ποδοσφαιρική ομάδα κάθε φορά με τέσσερα ή πέντε γκολ διαφορά, να χάνει σε έναν αγώνα με 2-0, κι ο πρόεδρος της να μιλά για αφετηρία επικής αντεπίθεσης.
Όγδοο: «Για πρώτη φορά οδηγούμαστε σε φορολογία απλή και δίκαιη με διεύρυνση της φορολογικής βάσης». Σύμφωνα με τα στοιχεία του ίδιου του υπουργείου Οικονομικών, πέρυσι μισθωτοί και συνταξιούχοι πλήρωσαν φόρους κατά 52% περισσότερους, αν και τα εισοδήματα τους υπέστησαν μείωση 58% κατά μέσο όρο. Αν αυτό λέγεται «δίκαιο», η εξολόθρευση ποια είναι;
Ένατο: «Η Ελλάδα θα επιστρέψει στα επίπεδα ευημερίας που ήταν πριν από την κρίση, γύρω στο 2020». Εδώ η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια. Η ανεργία φτάνει στο 30%. Στα τελευταία τρία χρόνια χάθηκαν θέσεις εργασίας και παραγωγικές δυνάμεις που είχαν δημιουργηθεί σε ολόκληρες δεκαετίες. Στο ίδιο χρονικό διάστημα οι εργαζόμενοι έχασαν το 37,2% της αγοραστικής τους δύναμης, η εγχώρια ζήτηση μειώθηκε κατά 31,3%, οι κοινωνικές δαπάνες κατά 27%. Ο κατώτατος μισθός μας -τα 586 ευρώ- είναι το 46% του αντίστοιχου μέσου της ΕΕ των «15». Η σύγκλιση με τα της Ευρώπης παραπέμπει στην Ελλάδα και την ΕΟΚ του... 1964, αλλά ο πρωθυπουργός προβλέπει ότι σε έξι χρόνια θα έχουμε επιστρέψει στα προ κρίσης επίπεδα διαβίωσης. Βρε μπας κι εννοεί την κρίση του 1932;
Δέκατο: Υπό άλλες συνθήκες, θα τιμούσαμε ξεχωριστά τις εξαγγελίες για το επερχόμενο επενδυτικό θαύμα, καθώς και για την ανακεφαλοποίηση χάρη στην οποία κατά τον Α. Σαμαρά «τώρα παίρνει τέλος» η έλλειψη ρευστότητας. Ενίοτε όμως, ένα όνομα υποκαθιστά δέκα αναλύσεις: Βιοχάλκο. Στις 16 Σεπτεμβρίου, δηλαδή στα εννιάμερα της ομιλίας Σαμαρά, η εταιρεία-κολοσσός ανακοίνωσε ότι μεταφέρεται στο Βέλγιο. Προτιμά μια χώρα με υψηλότερα μεροκάματα και υψηλότερη φορολογία, επιζητώντας «ένα βραχίονα χρηματοοικονομικής στήριξης».
Η Βιοχάλκο πάει στο Βέλγιο για να ανασάνει. Το «succes story» βιώνει εδώ το Βατερλό του.
Από το βήμα της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης ο Α. Σαμαράς μίλησε για κάποιο συντελούμενο «μικρό θαύμα». Μετριόφρων ήταν: η αντιπαραβολή της ομιλίας του προς την πραγματικότητα προδίδει ή και παράγει πολλά και μεγάλα θαύματα. Το «success story» απαιτεί θυσίες, άρα τα μαθηματικά και η λογική δεν πρέπει να δυσφορούν που τέθηκαν σε διαθεσιμότητα - αν δεν απολύθηκαν απευθείας. Τα θαύματα πολλά. Επιλέγουμε δέκα.
Πρώτο: Έπειτα από τέσσερα χρόνια ανηλεών περικοπών, το ελληνικό Δημόσιο χρέος αυξάνεται όχι μόνο ως ποσοστό επί του διαρκώς μειούμενου ΑΕΠ, αλλά και σε απόλυτα μεγέθη. Υπενθύμισε ο πρωθυπουργός ότι το 2009 το χρέος ήταν 299 δισ. ευρώ. Τώρα έχει ανέλθει στα 321, αλλά ο Α. Σαμαράς πανηγυρίζει! Γιατί; Διότι η χώρα «έφτασε στο χείλος της χρεοκοπίας, δανείστηκε, ξαναδανείστηκε και το καθαρό χρέος της αυξήθηκε ελάχιστα». Μάλλον θα θεωρούνταν... δολιοφθορά να αξιολογήσουμε το «μονόδρομο» των μνημονίων λαμβάνοντας υπόψη και τους δανειακούς φαύλους κύκλους, τους «σωτήρες» που αγοράζουν τα ελληνικά ομόλογα στο 60% της ονομαστικής τους αξίας αλλά πληρώνονται το 100% κτλ.
Έτσι, όλα αυτά τα συστατικά στοιχεία της δήθεν διάσωσης μας εξαφανίζονται κι από τις μαθηματικές εκφάνσεις του «success story». Μένει η πρωθυπουργική ευτυχία επειδή κουρέψαμε το χρέος «πάνω από 125 δισεκατομμύρια, ήδη». Μένει κι η αριθμητική σύξυλη: είχαμε χρέος 299, κόψαμε τα 125, μας έμειναν μόλις 321 δισεκατομμύρια.
Το «επίτευγμα» Σαμαρά θυμίζει ορισμένους προγενέστερους άθλους. Εχει κάτι από το «0+0=14%» της εισοδηματικής πολιτικής Μητσοτάκη. Κυρίως όμως, περιέχει μεγάλες δόσεις από Ευάγγελο Βενιζέλο, εποχής ΡSΙ: κορδωνόταν ο κ. Βενιζέλος ότι έσβησε χρέος 105 δισ. ευρώ. Εξοβέλιζε από το κάδρο της εικονικής του πραγματικότητας το τότε νέο δάνειο των 130 δισεκατομμυρίων, που είχε θεμελιωθεί σε δρακόντειες ρήτρες, καθώς και σε πρόσθετα αντικοινωνικά μέτρα. Το χρέος συνέχιζε να ψηλώνει κι ο κ. Βενιζέλος να καμαρώνει. Γιατί, δηλαδή, δεν θα τον αντέγραψε ο Α. Σαμαράς;
Δεύτερο: «Το ποσό που αποκλίνει για να θεωρηθεί το χρέος βιώσιμο είναι ελάχιστο». Ναι; Εμείς ξέρουμε ότι διεθνώς έχει σταθμιστεί στο 120% ΑΕΠ το όριο άνω του οποίου μια χώρα δεν μπορεί να διαχειριστεί επιτυχώς το δημόσιο χρέος της. Υπαχθήκαμε σε καθεστώς Μνημονίου όταν το εθνικό χρέος βρισκόταν στο 129% του ΑΕΠ. Τότε η χρεοκοπία βρισκόταν των πυλών, και τώρα, με 165% φέτος και προβλεπόμενο 175% για το 2014 το χρέος τιθασεύεται; Πώς συμβαίνει αυτό; Θα χοντρύνει το χρέος τόσο, ώστε κάποια στιγμή θα σκάσει μόνο του, όπως εκείνος ο παχύσαρκος καλοφαγάς στη σουρεαλιστική ταινία των Μonty Python Το Νόημα της Ζωής;
Για την ώρα, ξέρουμε ότι θα υποχρεωθεί να πληρώσει η Ελλάδα τα επόμενα χρόνια, εάν συνεχίσει να είναι «υπάκουο παιδί» προς τους τοκογλύφους και αδίστακτος Κρόνος για τους υπηκόους της. Το σύνολο των τοκοχρεολυσίων προς όλους -ΕΚΤ, ιδιωτικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, κράτη, κερδοσκοπικά funds- ανέρχεται σε 55,5 δισ. ευρώ μόνο για την τετραετία 2014-17. Αφήστε που, εάν συνεχίσουμε στο δρόμο της «σωτηρίας έχουμε και μια εγγυημένη κρίση χρέους για την τριετία 2037-39, καθώς τότε θα πρέπει να εξοφληθούν μαζεμένα 46,2 δισεκατομμύρια.
Τρίτο: «Τα σημάδια ότι η Ελλάδα άλλαξε πορεία τα τελευταία χρόνια τα βλέπουν όλοι, εκτός από κάποιους δικούς μας εδώ». Σωστά. Δεν φείδονται επαίνων όσοι αδημονούν να μετατραπεί η Ελλάδα σε τέλεια Ειδική Οικονομική Ζώνη, όσοι ανακουφίστηκαν επειδή οι ελληνικές οφειλές προς τράπεζες έγιναν χρέη προς κράτη κτλ., κτλ. Στο διά ταύτα όμως, τι μας είπαν εσχάτως οι ξένοι «θεσμικοί» παράγοντες; «Η πιθανή επέκταση του ελληνικού προγράμματος δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς πρόσθετους όρους» δήλωσε ο πρόεδρος της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι. Εν ολίγοις, νέο Μνημόνιο. Η δε Μέρκελ υπενθύμισε ότι, στην καλύτερη των περιπτώσεων, το ελληνικό δημόσιο χρέος θα πέσει κάτω από 120% το 2022. Το «succes» αντέχει στο χρόνο, ομοίως και η κασέτα Σαμαρά: «Σε λίγο θα μπορούμε να πούμε: τέλος και η εποχή των Μνημονίων». Εμ, δεν το βλέπουμε;
Τέταρτο: «Πρωτογενές πλεόνασμα σημαίνει ότι στέκεται η χώρα στα πόδια της». Αερολογίες. Κάθε άλλο παρά αυτό σημαίνει, εάν για την επίτευξη του κόβονται τα χέρια και τα πόδια της κοινωνίας και της οικονομίας. Ακόμη κι αν το «πλεόνασμα» δεν ήταν απόρροια φθηνών αλχημειών, κάθε πανηγυρισμός θα παρέμενε αδιανόητος: σε μια χώρα που βιώνει ύφεση για
Εκτη συνεχή χρονιά, βάζει λουκέτα σε σχολεία και νοσοκομεία και φορολογεί ανέργους, το «πλεόνασμα» νοείται μόνο ως βαρόμετρο πολιτικής και οικονομικής εκβαρβάρωσης, όχι ως προπομπός ανάκαμψης. Αλλά για ποιο «πλεόνασμα» μιλάμε; Έπεται η απάντηση.
Πέμπτο: «Αυτήν τη στιγμή δεν ξέρουμε πόσο θα είναι, ξέρουμε όμως ότι θα υπάρξει» είπε ο ρήτορας στη ΔΕΘ για το «πρωτογενές πλεόνασμα». Κάπως όμως θα έπρεπε να προσδιοριστεί το όλο πράγμα, κι έτσι το Μέγαρο Μαξίμου ανακοίνωσε 2,9 δισ. ευρώ. Έχουμε και λέμε: Το 1,5 από τα 2,9 είναι επιστροφές χρημάτων κεντρικών τραπεζών κρατών της ευρωζώνης. Το Μνημόνιο απαγορεύει να εγγράφονται τέτοιες επιστροφές ως επιτυχίες προϋπολογισμών, αλλά τι να σου κάνει το Μαξίμου που αναζητά απεγνωσμένα «τεκμήρια» του «succes story»;
Σήκωσε λοιπόν, κατ' εξαίρεση, ένα λογιστικό, «αντιμνημονιακό» μπαϊράκι (αυτό κι αν είναι θαύμα)... Από το 1,4 δισ. που απομένει, κάτι λιγότερο από 700 εκατομμύρια αντιστοιχούν σε φόρους, τους οποίους το κράτος -ήταν υποχρεωμένο -βάσει του προϋπολογισμού- να επιστρέψει έως το τέλος Αυγούστου. Πασχίζοντας να παρουσιάσουν τώρα ένα επίπλαστο «πλεόνασμα», οι κυβερνητικοί αλχημιστές άφησαν για αργότερα αυτές τις επιστροφές.
Τι άλλο σκαρφίστηκαν; «Περιποιήθηκαν» το πρόγραμμα δημοσίων ενδύσεων: τα κονδύλια που διέθεσαν για έργα ήταν κατά 1,3 δισ. λιγότερα, από όσα προβλέπονταν για το οκτάμηνο Ιανουαρίου-Αυγούστου. Ναι, αυτοί που κατά τα άλλα μοχθούν να αναθερμανθεί η οικονομία. Επίσης, περιέκοψαν τις πρωτογενείς δαπάνες του κράτους κατά 1,9 δισ. περισσότερο από όσο προβλεπόταν στον προϋπολογισμό. Μπρος στα κάλλη ενός ψευδοπλεονάσματος, τι είναι μερικά ακόμη πετσοκόμματα σε βασικές λειτουργίες του κράτους; Προβάλλουν υποτιθέμενο πλεόνασμα «προϋπολογισμού» κι όχι «γενικής κυβέρνησης». Τυχαίο; Καθόλου, διότι έτσι μένουν εκτός αναφοράς τα τρομακτικά ελλείμματα των ΟΤΑ και των ασφαλιστικών ταμείων. Για όλα υπάρχει λύση...
Έκτο: «Αν δεν υπήρχε η ύφεση, η Ελλάδα θα είχε σήμερα πρωτογενές πλεονασμα 6%. Το μεγαλύτερο στην Ευρώπη! Και από τα μεγαλύτερα στον κόσμο». Μνημειώδες επιχείρημα! Λες και την ύφεση δεν τη μονιμοποίησε ο οικονομικός στραγγαλισμός που ονομάζεται «διάσωση». Λες και η ύφεση είναι σεισμός ή τυφώνας, για να την επικαλείται ο Α. Σαμαράς ως εξωγενή παράγοντα, άσχετο με την πολιτική που εφαρμόζει. Τι έπεται; Θα καλέσει τους άνεργους να κλείσουν τα μάτια και να χαμογελάσουν, αναλογιζόμενοι πόσα χρήματα θα διέθεταν αν δεν είχαν χάσει τις δουλειές τους;
Έβδομο: «Η ΕΛΣΤΑΤ επισήμως ανακοίνωσε ότι το δεύτερο τρίμηνο η ύφεση ήταν 3,8% κι όχι 4,6% που προβλεπόταν». Πόσο απελπισμένος μπορεί να είναι ο πρωθυπουργός για να εκστομίζει κάτι τέτοιο, έπειτα από έξι χρόνια ύφεσης; Είναι σαν να ηττάται μια ποδοσφαιρική ομάδα κάθε φορά με τέσσερα ή πέντε γκολ διαφορά, να χάνει σε έναν αγώνα με 2-0, κι ο πρόεδρος της να μιλά για αφετηρία επικής αντεπίθεσης.
Όγδοο: «Για πρώτη φορά οδηγούμαστε σε φορολογία απλή και δίκαιη με διεύρυνση της φορολογικής βάσης». Σύμφωνα με τα στοιχεία του ίδιου του υπουργείου Οικονομικών, πέρυσι μισθωτοί και συνταξιούχοι πλήρωσαν φόρους κατά 52% περισσότερους, αν και τα εισοδήματα τους υπέστησαν μείωση 58% κατά μέσο όρο. Αν αυτό λέγεται «δίκαιο», η εξολόθρευση ποια είναι;
Ένατο: «Η Ελλάδα θα επιστρέψει στα επίπεδα ευημερίας που ήταν πριν από την κρίση, γύρω στο 2020». Εδώ η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια. Η ανεργία φτάνει στο 30%. Στα τελευταία τρία χρόνια χάθηκαν θέσεις εργασίας και παραγωγικές δυνάμεις που είχαν δημιουργηθεί σε ολόκληρες δεκαετίες. Στο ίδιο χρονικό διάστημα οι εργαζόμενοι έχασαν το 37,2% της αγοραστικής τους δύναμης, η εγχώρια ζήτηση μειώθηκε κατά 31,3%, οι κοινωνικές δαπάνες κατά 27%. Ο κατώτατος μισθός μας -τα 586 ευρώ- είναι το 46% του αντίστοιχου μέσου της ΕΕ των «15». Η σύγκλιση με τα της Ευρώπης παραπέμπει στην Ελλάδα και την ΕΟΚ του... 1964, αλλά ο πρωθυπουργός προβλέπει ότι σε έξι χρόνια θα έχουμε επιστρέψει στα προ κρίσης επίπεδα διαβίωσης. Βρε μπας κι εννοεί την κρίση του 1932;
Δέκατο: Υπό άλλες συνθήκες, θα τιμούσαμε ξεχωριστά τις εξαγγελίες για το επερχόμενο επενδυτικό θαύμα, καθώς και για την ανακεφαλοποίηση χάρη στην οποία κατά τον Α. Σαμαρά «τώρα παίρνει τέλος» η έλλειψη ρευστότητας. Ενίοτε όμως, ένα όνομα υποκαθιστά δέκα αναλύσεις: Βιοχάλκο. Στις 16 Σεπτεμβρίου, δηλαδή στα εννιάμερα της ομιλίας Σαμαρά, η εταιρεία-κολοσσός ανακοίνωσε ότι μεταφέρεται στο Βέλγιο. Προτιμά μια χώρα με υψηλότερα μεροκάματα και υψηλότερη φορολογία, επιζητώντας «ένα βραχίονα χρηματοοικονομικής στήριξης».
Η Βιοχάλκο πάει στο Βέλγιο για να ανασάνει. Το «succes story» βιώνει εδώ το Βατερλό του.
Δημοσίευση σχολίου