Δεν ξέρω αν θα ρθει κοινωνική έκρηξη συνέπεια των βάρβαρων αντιλαϊκών πολιτικών. Αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι ότι η συσσωρευμένη οργή και αγανάκτηση ψάχνει απεγνωσμένα τρόπους για να εκφραστεί. Τα πολιτικά κόμματα που υπάρχουν δεν την εκφράζουν, οι όποιες συλλογικές δράσεις δεν είναι ικανές να την αφομοιώσουν.
Περασμένες 4 τα χαράματα, έχω κάνει μια εκπομπή με ρεμπέτικα στον διαδικτυακό μας ρ/σ και πάω να ανανεώσω το ρεπερτόριο του σταθμού μας με νέες μουσικές συλλογές. (Τα τραγούδια που διαθέτουμε, σε ψηφιακή μορφή –ελληνικά και ξένα- ξεπερνούν το μισό εκατομμύριο, χωρίς καμιά υπερβολή).
Κάποια στιγμή, λοιπόν, αφού τέλειωσα αυτό που έφτιαχνα, βλέπω απ’ τον σέρβερ του σταθμού μας ότι είχαμε 6 ακροατές. Σφυράω στο μικρόφωνο του ρ/σ μας όποιος/α γουστάρει να ρθει στο τσατ του σταθμού μας.
Ηρθε μια γυναίκα. Ανοίξαμε συζήτηση. Δεν έχει νόημα να αναφερθώ σ’ αυτήν. Η κεντρική της πρόταση είναι ότι σήμερα είναι αναγκαίο περισσότερο από κάθε άλλη φορά να υπάρξει «επαναστατικό ταμείο» για να βοηθήσει τα παιδιά της τάξης μας που συντρίβονται από την επέλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Δεν σχολιάζω την πρόταση της. Αφήνω τον Μπρεχτ να το κάνει στην εξαιρετική «Οπερα της πεντάρας». «Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας, μπροστά στην ίδρυση της τράπεζας;»
Δημοσίευση σχολίου