Ισπανία 1938: Αποχώρηση των Διεθνών Ταξιαρχιών

Εβδομήντα πέντε χρόνια μετά την  αποχώρηση των Διεθνών Ταξιαρχιών από την Ισπανία τίποτα δεν είναι ίδιο στην Ευρώπη και την ίδια την Ισπανία ταυτόχρονα όμως η φασιστική απειλή  και ο νέου τύπου ολοκληρωτισμός στην ΕΕ δείχνει, όπως θα έλεγε και το τραγούδι, πως τίποτα δεν έχει αλλάξει…

Του Μάκη Γεωργιάδη

Το Έπος των Διεθνών Ταξιαρχιών -Ανάχωμα στην επέλαση του Φράνκο.

Ένα δάκρυ κύλησε στην ισπανική γη. Ένα ποτάμι δάκρυα που διέσχισαν  το έδαφος της  χώρας της Ιβηρικής για να χυθούν στη Μεσόγειο. Δάκρυα του αποχαιρετισμού, του πόνου, του θανάτου και του αποχωρισμού. Είναι κάπως παράδοξο  η απόσυρση ενός στρατιώτη από τα μέτωπα του πολέμου αντί για δάκρυα χαράς  και λύτρωσης να  προκαλεί  προβληματισμό και απόγνωση. Όπως συνέβη την 1η του Νοέμβρη του 1938 στη Βαρκελώνη.

Αυτήν την «ματωμένη» Τρίτη που στην πρωτεύουσα της Καταλονίας κυματίζουν οι σημαίες  της δημοκρατικής Ισπανίας, κατεβαίνουν τα λάβαρα των Διεθνών Ταξιαρχιών.

Δεκάδες χιλιάδες αγκαλιές που σφίγγουν ακατάπαυστα αυτούς που δεν  πρόκειται να αντικρύσουν ίσως ποτέ ξανά όσο ζουν. Αυτούς, τους γίγαντες του αλτρουισμού και της αυτοθυσίας. Τους ξεχωριστούς διεθνιστές. Τους επαναστάτες χωρίς πατρίδα. Αυτούς που θυσίασαν  χρόνια απ΄ τη ζωή τους ή και την ίδια τους τη ζωή εγκαταλείποντας  εστίες και οικογένειες. Έκαναν πατρίδα τους την Ισπανία ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ