Συχνά στις μέρες μας αναφέρεται ότι σαν λαός έχουμε την κυβέρνηση που μας αξίζει άποψη που υποστήριξε στο παρελθόν ο συντηρητικός Γαλλοϊταλός διπλωμάτης και φιλόσοφος Joseph De Maistre.
Τι σημαίνει όμως λαός; Με τον όρο αυτό συνήθως ορίζουμε το κυβερνώμενο τμήμα ενός κράτους Ετσι τσουβαλιάζουμε όλους τους πολίτες μαζί αποδίδοντας τους τα ίδια χαρακτηριστικά, γεγονός που βολεύει απίστευτα τους κυβερνώντες. Με ευκολία λοιπόν προβαίνουν σε δηλώσεις του τύπου «όλοι μαζί τα φάγαμε», «όλοι οι γιατροί παίρνουν φακελάκια», «όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τεμπέληδες και άχρηστοι», δημιουργώντας ενοχικούς πολίτες και πολίτες που πέφτουν στην παγίδα του διαίρει και βασίλευε που περίτεχνα μας στήνουν.
Είναι κι αυτός ένας τρόπος να μας αποδείξουν ότι μας αξίζει όλη αυτή η εξαθλίωση που βιώνουμε, η αθλιότητα με την οποία μας κυβερνούν.
Στην σημερινή όμως πραγματικότητα αν θέλαμε να κάνουμε κάποιες απλουστευμένες γενικεύσεις θα λέγαμε ότι ο λαός μας απαρτίζεται από τρία κομμάτια.
Ναι. Υπάρχουν αυτοί που τα «φάγανε». Αυτοί που σφετερίστηκαν τον πλούτο μας και είναι οι κρατικοί αξιωματούχοι, οι παρατρεχάμενοι τους και ένα τμήμα πολιτών στερούμενο ιδεολογικής βάσης, που βολεύτηκε απ αυτές τις πολιτικές.
Τα «παιδιά» των πολιτικάντηδων ήταν οι υπάλληλοι που λειτουργούσαν με πλήρη ασυδοσία και θράσος, απολαμβάνοντας ιδιαίτερα προνόμια και ατιμωρησία. Είναι αυτοί που πάντα την βόλευαν και ελπίζουν ακόμα να την βολέψουν επιλέγοντας Σαμαράδες, Βενιζέλους, Αδώνιδες, Στουρνάρια και κλείνοντας ενίοτε το μάτι με συμπάθια στα «λεβεντόπαιδα» του Μιχαλολιάκου.
Όμως στο λαό μας υπάρχουν και οι αγωνιστές. Αυτοί που λειτουργούσαν πάντα με συνέπεια αξιοπρέπεια, ήθος, αλληλεγγύη τόσο στο χώρο δουλειάς τους όσο και στις υπόλοιπες δραστηριότητες τους. Είναι εκείνοι που δεν συμβιβάζονται, δεν κάνουν εκπτώσεις στην ιδεολογία τους, που συνδέουν την προσωπική τους ευτυχία με την κοινωνική δικαιοσύνη. Είναι αυτοί που βρίσκονται πάντα στους δρόμους, διεκδικώντας τις πανανθρώπινες άξιες. Αυτοί που το σύστημα τους πολεμά με λύσσα γιατί τους χαλά τα άνομα σχέδια τους.
Στην σημερινή συγκυρία υπάρχει και ένα μεγάλο τμήμα του λαού που βρίσκεται μετέωρο μη έχοντας επιλέξει στρατόπεδο. Εχει όμως πλέον αντιληφτεί σε σημαντικό βαθμό το παιχνίδι που παίζεται στις πλάτες του. Εχει συσσωρεύσει μέσα του πολύ θυμό, αγανάκτηση, απελπισία, που όμως προσπαθεί να κατευνάσει. Μην γνωρίζοντας την δύναμη του, περιμένει τον από μηχανής θεό για να τον σώσει. Είναι το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας μας που η αριστερά όφειλε και οφείλει να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει.
Η ιστορία έχει αποδείξει, ότι δεν μπορεί να διαιωνίζονται καταστάσεις όπως αυτές που μας έχουν επιβάλλει σήμερα βίαια. Κάποια στιγμή τα πράγματα θα αλλάξουν. Δεν γνωρίζω πότε, από ποιους ή με ποιο τρόπο. Εκείνο όμως που ξέρω όμως είναι, ότι όταν αυτό θα γίνει δεν θα ήθελα να είμαι στην θέση των σημερινών δραγουμάνων.
Δημοσίευση σχολίου