Ο «ΤΑΤΣΟ» ΤΑ ΒΛΕΠΕΙ ΟΛΑ... ΦΙΦΤΙ ΦΙΦΤΙ
Ξαναγινόμαστε Σοβιετία! Με Τσίπρα-Στάλιν και Τατσόπουλο-Ζινόβιεφ
Λοιπόν, έχουμε και λέμε: στην προ μνημονίων εποχή από οικονομικής πλευράς η Ελλάδα ενσάρκωνε «την τελευταία σοβιετική πολιτεία της Ευρώπης». Οι ρίζες του κακού ίσως παραπέμπουν στη μεταπολιτευτική «σοσιαλμανία» του Κωνσταντίνου Λένιν-Καραμανλή• ίσως σε μακρινότερο παρελθόν.
Ούτως ή άλλως τώρα η χώρα «κοιτάζει εμπρός» και βιώνει -πανευτυχής- τη διόρθωση της κατάστασης. Κι εκεί που -προς μεγάλη, έκδηλη χαρά των αυτοχθόνων- τελειώνει το οικονομικό δράμα, ο εφιάλτης επιστρέφει με πολιτική μορφή. Τον αναγγέλλει ο Εκόνομιστ: στην Ελλάδα σημειώνουν άνοδο οι νεοναζιστές και οι «νεοσταλινικοί» του ΣΥΡΙΖΑ...
Διάβολε, ξαναγινόμαστε Σοβιετία! Έχουμε Τσίπρα-Στάλιν και Τατσόπουλο-Ζινόβιεφ. Θύμα των απηνών σταλινικών διώξεων, ο ηρωικός «Τατσό». Ο ίδιος, αντιθέτως, ουδέποτε φάνηκε «ακραίος» - αν εξαιρεθούν μεμονωμένες «καλτ» στιγμές του σε τηλεοπτικές, προεκλογικές κυρίως, συζητήσεις. Ούτε καν ανελαστικός και ισχυρογνώμων στην εκφορά των απόψεων του.
Τρανή απόδειξη, η αντιδιαστολή ανάμεσα στην πρόσφατη απόφαση του να κρατήσει τη βουλευτική έδρα και την περσινή διακήρυξη του. Έλεγε σε συνέντευξη του στο tvxs, στις 4 Μαΐου 2012: «Θεωρώ απαράδεκτο να μπαίνεις στη Βουλή και, για οποιοδήποτε λόγο, συνειδησιακό για παράδειγμα, να έρχεσαι σε αντιπαράθεση με το κόμμα σου, να ανεξαρτητοποιείσαι και να παίρνεις και την έδρα σου μαζί (...) Και το θεωρώ απαράδεκτο, διότι χωρίς το κόμμα δεν θα έμπαινες στη Βουλή». Αυτός τα έλεγε, όχι εμείς...
Μολονότι ο «Τατσό» βρίσκεται τώρα «in touch» με τους 58, δικαιούσαι να τον φανταστείς συνεργαζόμενο τουλάχιστον με ένα στέλεχος των ΑΝΕΛ, τον γνωστό ηθοποιό Παύλο Χαϊκάλη. Συνεργαζόμενο σε τι; Σε τηλεοπτική παραγωγή. Γάντι θα του ταίριαζε του Πέτρου η συμμετοχή σε τηλεοπτικό σίριαλ με τίτλο Πενήντα Πενήντα. Όλα «φίφτι φίφτι», «μισό μισό» τα βλέπει αυτό το παιδί. Τη μισή Αθήνα πήδηξε.
Στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν με το ένα πόδι εντός και το άλλο εκτός. Διχασμένες -μεταξύ φράσεων και πράξεων- αποδεικνύονται και οι αρχές του για τις έδρες των βουλευτών που αποχωρούν από τα κόμματα τους. Δισυπόστατη ήταν και η δήλωση του για τους συριζαίους που «μπορεί να βλέπουν με συμπάθεια τις ιδέες» της 17Ν: παρουσιάστηκε σαν πολιτική «βόμβα», μολονότι επί της ουσίας ήταν «φούσκα».
Εξηγούμαστε: η δήλωση του «Τατσό» άντλησε την υποτιθέμενη βαρύτητα της από την ιδιότητα του ίδιου ως βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ. Από την ιδέα ότι ξέρει εκ των ένδον «πρόσωπα και πράγματα». Μόνο που ο «Τατσό» δεν είπε τίποτε σχετικό με «ειδικές γνώσεις» ή «ανακαλύψεις». Είπε επί λέξει: «Υπάρχουν άνθρωποι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ που μπορεί να βλέπουν με συμπάθεια τις ιδέες αυτών των ανθρώπων. Φαντάζομαι ότι υπάρχουν από τις δηλώσεις τους ότι θεωρούσαν τον Ξηρό πολιτικό κρατούμενο».
Σοβαρά; Σε αυτό βασίζεται το «φαντάζομαι ότι»; Κι ως προς τι γίναμε σοφότεροι; Η διαμάχη για την έννοια του πολιτικού εγκλήματος είναι γνωστή εδώ και πολλά χρόνια. Αφήστε που με την προσέγγιση ΝΔ και Τατσόπουλου -είναι προφανής εν προκειμένω η ταύτιση τους- θα μπορούσαμε άνετα να «φανταστούμε» ότι «συμπαθούσαν τις ιδέες» κάποιων τρομοκρατών δεκάδες νομικοί, ο συντάκτης του Συντάγματος (άρθρο 97), κ.λπ.
Να καλέσουμε μήπως σε μεταθανάτια απολογία τον I. Μανωλεδάκη ή και τον διάσημο αστό ποινικολόγο της δεκαετίας του 1920 Κ. Τσουκαλά ως ύποπτους για τέτοιες «συμπάθειες»; Τεχνικώς δύσκολο, αν και από τότε (Απρίλιος 2012) που ο Πάρης Κουκουλόπουλος «φιλοδόξησε» να μάθει πώς θα εξηγούσε την αύξηση της φαρμακευτικής δαπάνης ο αυτόχειρας συνταξιούχος Δημήτρης Χριστούλας τίποτε δεν είναι αδύνατο ή ανεπίτρεπτο για την «Κεντροαριστερά».
Υπάρχει φυσικά και άλλη εκδοχή: έστω και στερούμενη «αποκαλύψεων», η δήλωση Τατσόπουλου ήταν «βαρύνουσα» επειδή αφορούσε θεώρηση των πραγμάτων, άποψη, ενός συριζαίου. Έλα όμως που κάθε ανέκδοτο με τον Τοτό θα ωχριούσε στην ιδέα ενός πραγματικού συριζαίου «Τατσό»...
«Μα ήταν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ»... Ναι, ήταν - και γνώριζε ότι γι' αυτόν ακριβώς το λόγο η «φούσκα» του θα μετατρεπόταν σε «βόμβα μεγατόνων».
Ο «Τατσό» έγινε βουλευτής της Αριστεράς χωρίς ποτέ να έχει γειτνιάσει με βασικούς κώδικες της Αριστεράς (γι' αυτούς μιλάμε κι όχι την πλήρη ή μερική συμφωνία του με την όποια κομματική γραμμή). Γιατί; Διότι εκ παραδόσεως η Αριστερά συχνά παρέχει πολιτική στέγη σε διάσημα πρόσωπα που ελάχιστη ή ανύπαρκτη σχέση έχουν με την ίδια. Το κάνει μόνο και μόνο επειδή πιστεύει ότι τα πρόσωπα αυτά θα καταδείξουν πόσο θελκτικές ή διεισδυτικές γίνονται οι ιδέες και οι θέσεις της.
Είτε σαν τεκμήρια «γενικότερης αίγλης» είτε σαν φθηνά υποκατάστατα της, τέτοιου είδους «πυροτεχνηματάκια» είναι ανώφελα ή και ζημιογόνα: ενίοτε προκαλούν εγκαύματα. Η υπόθεση Τατσόπουλου μπορεί σε λίγο να έχει ξεχαστεί, αλλά δεν χρειάζεται να συμβεί το ίδιο με τα εξ αυτής απορρέοντα μαθήματα.
Διότι μπορούν να υπάρξουν και απείρως χειρότερα εγκαύματα...
Δημοσίευση σχολίου