- Η Λούκα του ΠΑΣΟΚ, που υπέγραφε τα μνημόνια, αλλά είχε μόνο ένα Σαββατοκύριακο να τα διαβάσει, τώρα αγαπά τον ΣΥΡΙΖΑ.
- Ο Χρυσοχοΐδης που υπέγραφε τα μνημόνια, αλλά δεν είχε χρόνο να τα διαβάσει, τώρα αγαπά και θαυμάζει τον Σαμαρά.
- Ο Λοβέρδος που κατεδάφιζε την Υγεία και το Ασφαλιστικό, αλλά μισούσε το ΠΑΣΟΚ γιατί δεν ήταν αρχηγός τώρα αγαπά την «Ελιά», το ΠΑΣΟΚ και τον Μόσιαλο.
- Ο Φώτης -με-ανθρώπινο-πρόσωπο, που μισούσε τον ΣΥΡΙΖΑ, λάτρεψε τις μνημονιακές «μεταρρυθμίσει» και τους «απέναντι». Τώρα αγαπά τον τρίτο πόλο και μισεί τους «απέναντι».
- Ο Γιαννίτσης, που μισούσε τον κρατισμό και ορκιζόταν στο όνομα της λογικής, πέρασε από τα ΕΛ.ΠΕ. να δει πως ζουν οι κρατικοδίαιτοι. Και τώρα αγαπά να μισεί την «Ελιά».
- Ο δοκιμασμένος στ' άγρια κύματα της «ελεύθερης αγοράς» Γιάννης Παπαθανασίου που δανειζόταν για λογαριασμό μας χωρίς όριο, τώρα βρίσκει ακύμαντο λιμάνι στη σιγουριά των ΕΛ.ΠΕ. Και αγαπά τον κρατισμό.
- Η Ντόρα, που ήταν στη Ν.Δ., ήθελε να γίνει αρχηγός, αλλά τελικά κατέκτησε την πρώτη θέση στη μονοπρόσωπη «Δημοκρατική Συμμαχία Α.Ε». Και ύστερα ξανα-γάπησε τη Ν,Δ.
- Οι εκατοντόσοι Σημιτοφύλακες της «ισχυρής Ελλάδας» κατέληξαν στους «58»
κατασκευαστές πολιτικών κομμάτων που όλοι συνιστούν «μεταρρυθμίσει». Και μισούν τους «λαϊκιστές».
- Οι ελληναράδες βεριτάμπλ Βορίδης και Γεωργιάδης έλεγαν τη Ν.Δ. «Δεξιά-λάιτ» και καμάρωναν τον Αρχηγό Καρατζαφέρη. Τώρα αγαπούν τη Ν.Δ. που έγινε με πολλά λιπαρά και βλάπτει την υγεία.
- Ο Δ. Τσουκαλάς του πράσινου κομματικο-κρατικού συνδικαλισμού και των χρυσών προνομίων ατενίζει ολύμπια πλέον τα εγκόσμια από τον κόκκινο θώκο στη βουλή. Και, φυσικά, αγαπά τον ΣΥΡΙΖΑ.
- Οι γαλάζιοι πρώην υπουργοί Τατούλης - Ιωαννίδης, για αμεσότερη επαφή με τη λαϊκή τους βάση, μετακόμισαν έναν όροφο παρακάτω και τώρα αγαπούν την Αυτοδιοίκηση.
- Ο Nίκος Μπίστης, θύμα ενός πολιτικού αλτσχάιμερ, αναζητά κάθε μήνα και αλλού τον εκσυγχρονισμό, την Κεντροαριστερά και τις μεταρρυθμίσει. Και αγαπά την κινητικότητα.
- Ο Σταύρος Θεοδωράκη ζήλεψε τους Πρωταγωνιστές, έφτιαξε κόμμα και θέλει να τους πάρει τη θέση. Και, φυσικά, αγαπά τον εαυτό του.
Απ' ό,τι θα καταλάβατε, η πολιτική είναι ο χώρος όπου στην Ελλάδα εφαρμόζεται με τον καλύτερο τρόπο η ανακύκλωση, αφού «τίποτα δεν πετιέται». Υπουργοί που γίνονται νομάρχες, στελέχη που γίνονται γενικοί γραμματείς υπουργείων και τούμπαλιν, αρχηγοί κομμάτων πολλαπλών χρήσεων. Μια τάξη ανθρώπων που εναλλάσσονται επί δεκαετίες σε όλες τις θέσεις-κλειδιά των κυβερνήσεων και της διοίκησης, προγραμματισμένων σε έναν αταβιστικό σκοπό: την αέναη και απρόσκοπτη αναπαραγωγή τους.
Λίγες χιλιάδες μετριότητες που κυριαρχούν σε έναν τόπο με διπλό, βιβλικό και μυθολογικό, πρόσημο: σε μια κολυμβήθρα του Σιλωάμ και μια Χώρα των Λωτοφάγων. Οπου καθείς ανακηρύσσεται αυτοβούλως «σωτήρας» επειδή ξέρει εκ των προτέρων ότι το πόπολο δεν τον θυμάται. Μήηωε αντί για τους μπλε κάδους της ανακύκλωσης, εμείς πρέπει να αγαπήσουμε τους πράσινους κάδους των απορριμμάτων;
Πηγή: Του Τάσου Τσακίρογλου - Εφημερίδα των Συντακτών
Δημοσίευση σχολίου