Ας μην μας σερβίρουν ο Θεοδωράκης και οι συν αυτό φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Παιδί του «μιντιακού σωλήνα» και εννοούμενος του Κώστα Σημίτη –ξεκίνησε την δημοσιογραφική του πορεία με την εκπομπή «Πρωταγωνιστές» το 2000 στην τότε ΝΕΤ, με παρέμβαση, όπως φημολογείται,  του τότε πρωθυπουργού- ο Σταύρος Θεοδωράκης, μας παρουσιάζεται με συνέντευξη του σε βδομαδιάτικο έντυπο σαν να προέρχεται από παρθενογέννηση.

Δεν θα αναφερθούμε στις παπαριές που λέει ότι δημιούργησε το «Ποτάμι» για να ανταποκριθεί στα αδιέξοδα των ανθρώπων που συναντούσε στα τηλεοπτικά του ρεπορτάζ  και οι οποίοι του έθεταν το αγωνιώδης ερώτημα «έχουμε άλλη λύση;» σχετικά με το τι θα ψηφίσουν στις εκλογές. Σιγά μην πιστέψει κανένας ότι «αυθόρμητα και με ενθουσιασμό», οργανώθηκε ένα κόμμα, στήθηκε μηχανισμός, πλησίασαν τον καινούργιο «εθνοσωτήρα» μας, προσωπικότητες απ’ όλη την Ελλάδα και συστρατεύτηκαν μαζί του, στο πολιτικό εγχείρημα του.

Αραγε αυθόρμητα υπήρξαν και ξένοι παράγοντες και στήριξαν το «Ποτάμι», όπως και «Πολυεθνικές που έχουν επενδύσει ήδη στο κόμμα μας» όπως είπε σε τηλεοπτική εκπομπή το πρώην στέλεχος του πολιτικού μορφώματος του Σ. Θεοδωράκη, Νίκος Δήμου;

Δεν είμαστε όλοι λωτοφάγοι και στοιχειώδη μνήμη έχουμε. Ο Σ. Θεοδωράκης είχε έντονη πολιτική δραστηριότητα και πριν ακόμα αποφασίσει - ή πιθανόν πριν κάποια κέντρα του αναθέσουν τον ρόλο του αχυράνθρωπου- να μας παρουσιαστεί πολιτικός αρχηγός. Τόσο σαν δημοσιογράφος ο ίδιος –πέρα από τηλεοπτικός παρουσιαστής χρημάτισε για ένα φεγγάρι και διευθυντής του περιοδικού ΚΛΙΚ-  όσο και μέσα από την ιστοσελίδα του  protagon.

 Ηταν ο ίδιος που επέλεξε σαν εξώφυλλο του ΚΛΙΚ την αμερικανική σημαία, και στις σελίδες του περιοδικού ανάμεσα σε ημίγυμνες «μανταμίτσες» έγραψε αναλύσεις δικαιολογώντας τους Νατοϊκούς βομβαρδισμούς το 1999 στην Γιουγκοσλαβία κάνοντας λόγο για «ανθρωπιστική βοήθεια» ενώ είχε μιλήσει για τον «ύποπτο ρόλο των Ελλήνων ανταποκριτών», σ’ αυτή την νατοϊκή επέμβαση κάτι που προκάλεσε την πειθαρχική του δίωξη από την ΕΣΗΕΑ. Αλλά και πολύ πιο πρόσφατα δεν είχε στηρίξει την ταξική –μνημονική πολιτική της κοινωνικής καταστροφής υποστηρίζοντας ότι «η Ελλάδα είχε ένα πρόβλημα που δεν μπορούσε να το λύσει μόνη της και έπρεπε να βοηθηθεί από τους εταίρους της και το ΔΝΤ;».

Επίσης και μέσα από την ιστοσελίδα που διευθύνει δεν έχει δώσει χώρο να προβάλλονται οι πιο αντιδραστικές πολλές φορές και αποκρουστικές συντηρητικές απόψεις;  Ξεχάσαμε την εθνικιστική αρθρογραφία του Τάκη Μίχα; Τα εμέσματα της Λένας Διβάνη για τον θάνατο –την δολοφονία μάλλον- ενός παιδιού που δεν είχε να πληρώσει εισιτήριο σε λεωφορείο; Τα κείμενα της Αφροδίτης Αλ Σάλεχ με ύμνους στην μνημονική πολιτική και τόσα άλλα;

Ας μην μας σερβίρουν ο Θεοδωράκης και οι συν αυτό φύκια για μεταξωτές κορδέλες.