Καθώς μπαίνουμε στην Εβδομάδα των Παθών ξαναζωντανεύει το μεγάλο ανθρώπινο παραμύθι, όπου ο Θεός πήρε τη μορφή ανθρώπου και ήρθε να υποφέρει όσα και οι άνθρωποι, για να τον καταλάβουν και να τους καταλάβει.
Τι ωραία ιστορία, πόσο μαστορικά φτιαγμένη, πολύ ανώτερη από τις έως τότε θεϊκές ιστορίες των λαών!
Είτε συμφωνούμε είτε όχι, αυτό το παραμύθι έχει διαμορφώσει τη ζωή μας με πολλαπλούς και ουσιαστικούς τρόπους. Αλλά ας μην επεκταθούμε σ' αυτό κι ας μείνουμε λίγο στους συμβολισμούς του.
Οι ανθρώπινες εξουσίες παντοδύναμες και απόμακρες -η ιστορία μας γεννήθηκε στην Παλαιστίνη, πολύ μακριά από την έδρα της Αυτοκρατορίας- ήταν απρόσβλητες από τις προσπάθειες των υποτελών και απρόθυμες να ακούσουν κάτι από το κλάμα και την επιθυμία τους.
Η ιστορία καταγράφει εξεγέρσεις και πολέμους που κατέληγαν πάντα στην ήττα των υποτελών. Απελπισμένοι κι αυτοί έφτιαχναν τα παραμύθια τους, την παραμυθία τους, το καταφύγιο της λύτρωσης τους, μια ελπίδα για εδώ ή για μετά. Εκδικήθηκαν τους ισχυρούς, τους Ρωμαίους επικυρίαρχους και τους εγχώριους υποστηρικτές τους, τους πλούσιους που πάντα ταυτίζονταν με τους κατακτητές εξορίζοντάς τους από τον παράδεισο της μετά θάνατο ζωής. Τόση παρηγοριά βρήκαν σ' αυτό ώστε όταν χρειάστηκε το υπερασπίστηκαν θυσιάζοντας και τη ζωή τους σ' αυτά,
Έχει σημασία πώς μετά οι κυρίαρχοι εγκολπώθηκαν το παραμύθι και το έκαναν μέσο, για να εξακολουθήσουν να είναι υποτελείς οι υποτελείς, όπως έχει και σημασία να υπενθυμίσουμε ότι και οι κάτω διάβαζαν και τιμούσαν πάντα το παραμύθι με το δικό τους τρόπο - αλλά αυτά δεν είναι του παρόντος.
Εκεί λοιπόν οι δικαστές ήταν πάντα με το μέρος των ισχυρών, εξουσιαστές και δικαστές είναι αδέλφια Εκείνοι που θα μπορούσαν να σώσουν τον Ιησού, που έβλεπαν πόσο δίκιο είχε, δεν διακινδύνευαν την επίγεια ζωή τους για ένα δίκιο, κι ας ήσαν εντεταλμένοι να το αποδώσουν. Είτε γιατί η απόδοση της δικαιοσύνης σήμαινε πως οι ίδιοι θα χάσουν την εύνοια της εξουσίας και τα προνόμιά τους, είτε γιατί δεν κατανοούσαν πώς μπορεί να υπάρχει δικαιοσύνη έξω από τα συμφέροντα των Ρωμαίων και των ισχυρών. Κι έτσι ανάμεσα στον Άννα και τον Καϊάφα προτίμησαν να στείλουν τον Ιησού στο σταυρό.
Από τότε έχουν περάσει πολλοί αιώνες. Έχουν αλλάξει άνθρωποι, συστήματα, τεχνολογίες. Και το παραμύθι παραμένει ζωντανό, καθώς και οι συμβολισμοί του. Και κυρίως αυτός ο εναγκαλισμός της εξουσίας και των πλουσίων - που δεν σκάνε καθόλου για τη χριστιανική διδασκαλία, την οποία, παρεμπιπτόντως υποστηρίζουν πως πιστεύουν ως θρησκεία και απόλυτη αλήθεια. Για την ακρίβεια, της εξουσίας των πλουσίων, με ή χωρίς προσχήματα, που συνδέεται με τους στρατούς, τις αστυνομίες, τη Δικαιοσύνη και όλο το μηχανισμό, τον έτσι τακτοποιημένο ώστε να λύνει κάθε διαφορά προς όφελος των κυρίαρχων της κοντινής ή της μακρινής Ρώμης, δεν έχει σημασία.
Δεν διδάσκονται από το μεγάλο παραμύθι του Ιησού, δεν διδάσκονται κι από τους ποιητές: «Βλέπω τους στρατοδίκες να καίνε σαν κεριά στο μεγάλο τραπέζι της Αναστάσεως», κατά τον Οδ. Ελύτη.
Πώς έγιναν έτσι οι συνειρμοί και πως μας έφεραν στα πρόσφατα;
Δημοσίευση σχολίου