Κατερίνα Γώγου
_____
Σαν σήμερα στις 3 Οκτώβρη του 1993 έδωσε τέλος στην ζωή της με χάπια και αλκοόλ η Κατερίνα Γώγου. Στο ηχητικό που παραθέτουμε είναι το αφιέρωμα που παρουσιάστηκε στον διαδικτυακό μας σταθμό αφιερωμένο στην προσωπική διαδρομή και το καλλιτεχνικό έργο της Κατερίνας Γώγου. Το επιμελήθηκε και το παρουσιάζει ο σύντροφος Φώτης Γ.
Επίσης φτιάξαμε ένα cd που περιλαμβάνει τον δίσκο της Κ.Γ "Στο δρόμο" (περιλαμβάνει τα κομμάτια: Η Ζωή είναι Σουγιαδιές, Θέλω να κουβεντιάσω, Μοναξιά, Κανείς δεν θα γλιτώσει, Πάει αυτό ήταν, Κοίτα πως χάνονται οι δρόμοι, Καμιά φορά, Πόσο νωρίς φεύγει το φως, Θάρθει καιρός), στο οποίο προσθέσαμε κάποια μελωποιημένα ποιήματα της Κατερίνας.
Α, ρε σύντροφε-Μάρθα Φριτζήλα, Δεν μένει κανείς σ' αυτή την πόλη-Β. Κοντόπουλος, Εμένα οι φίλοι μου-Magic De Spell, Σ. Μάλαμας, Ο συγκεκριμένος άνθρωπος-Π. Θεοχαρίδης, Οι εποχές θα με σκεπάσουν- Κ. Χαριτάτος, Πώς με κοιτάζει έτσι - Τ. Γραμμένος
"Κατεβάστε" δημιουργίες της Κατερίνας Γώγου
_______________
Στο σύντομο διάστημα της ζωής της εκδίδει τις ποιητικές συλλογές "Tρία κλίκ αριστερά "1978, "Ιδιώνυμο"1980, "Το Ξύλινο Πάλτο"1982, "Απόντες" 1986, "Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών" 1988, "Νόστος"1990.
Η οργή, το πάθος και παράλληλα η απέραντη ευαισθησία που εκπέμπει η φωνή της τα λένε όλα για την προσωπικότητα της.
Έζησε τα τελευταία χρόνια της μέσα στην απομόνωση και στα ναρκωτικά. Γιατί κάποια ανοιχτά μυαλά δε βολεύονται με τις πλάνες των απλών ανθρώπων, χρειάζονται πιο δραστικές ουσίες για να νανουριστούν.
Η Κατερίνα βάδισε στα χνάρια του Άσιμου, ακολούθησε κι ο Παυλάκης.
Η Γώγου όπως κι ο Σιδηρόπουλος δεν ήταν "μπροστά" από την εποχή τους όπως λέγεται πολλές φορές για να τους ξορκίσουν... Ήταν η συνείδηση της εποχής τους στην πιο καθαρή κι ανθρώπινη μορφή της ίσως.Λιγότερο πολιτικοποιημένοι από τον Άσιμο αλλά και πιο "μοντερνοι" από τους άλλους ιδανικούς αυτόχειρες ποιητές όπως ο Λαπαθιώτης, ο Καρυωτάκης, η Πολυδούρη επέλεξαν μια αργή αυτοκτονία παιδί της εποχής τους, μιας εποχής που οι κρατούντες ακόμα και στην αυτοκτονία έχουν πετύχει έναν καταναλωτικό δημοκρατικό πλουραλισμό. Όχι θηλιές που κρέμονται από τα ταβάνια, πτώματα που τα ξερνάει η θάλασσα...
Μια αυτοκτονία, σήμερα, μπορεί να μοιάζει με ένα βεγγαλικό που σκάει μέσα στο σκοτάδι ή με ένα άστρο που σβήνει σιγά σιγά", ...
Αννα
______________
οι γυναίκες απ' το φύλο τους
ή δικαιοσύνη απ' τούς νόμους
οι οργανώσεις απ' τις φράξιες
οι γιατροί απ" τα ηλεκτροσόκ.
Ναι. Να πάμε στο «Ίλιον» το βράδυ.
Οι ήρωες εκεί έχουνε κόκκινα μάγουλα
και πάντα νικάνε στο τέλος.”
Δημοσίευση σχολίου