Η αθλιότητα κάποιων "αριστερών" ιστοσελίδων και το νέο επεισόδιο τρομοϋστερίας

Του Γ. Γ.

Δεν ξέρω τι εξέλιξη θα έχει το καινούργιο σίριαλ της τρομολαγνείας που ξεκίνησε πριν μερικές μέρες. Μακριά από μένα κάθε σκέψη συνομοσιολογίας, αλλά όλο το σκηνικό που υπάρχει μέχρι σήμερα μου δημιουργεί πολλά ερωτηματικά.

Πέρα απ' αυτό, δεν μπορώ όμως να μην καυτηριάσω την στάση ορισμένων ιστοσελίδων και μπλοκ που θέλουν να χαρακτηρίζονται «αριστερά», που κρέμασαν στο μανταλάκια την φωτογραφία του ατόμου που έχει συλληφθεί προτρέποντας τους αναγνώστες τους να γίνουν χαφιέδες τηλεφωνώντας στους μπάτσους λέγοντας τους ότι «γνωρίζουν σχετικά με το παραπάνω πρόσωπο… με την διαβεβαίωση ότι εξασφαλίζεται η ανωνυμία και το απόρρητο της επικοινωνίας».

Όπως και να είναι πιστεύω ότι σε μια κοινωνία που έχει εξαθλιωθεί από τις βάρβαρες ταξικές πολιτικές τους όσο και να προσπαθούν δεν μπορούν να αναβιώσουν εποχές τρομολαγνείας και τρομοϋστερίας.

Πιθανόν να δημιουργούσε και αισθήματα χαράς στον κόσμο αν κάποιες οργανώσεις εκτελούσαν κάποια κοινωνικά παράσιτα. Οι μάζες αντιλαμβάνονται ότι τα προβλήματα τους δεν τα δημιουργούν κάποιοι θιασώτες του αντάρτικου πόλης. αλλά ότι οι πραγματικοί τρομοκράτες είναι αυτοί που καθορίζουν την πολιτική που τους οδηγεί στην εξαθλίωση.

Άλλη είναι η βία που απειλεί όλη την ελληνική κοινωνία και όχι τα επιλεγμένα χτυπήματα των οργανώσεων μειοψηφικής ένοπλης βίας. Και αυτή είναι η βία της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Μιας βίας που δεν έχει ενόχους, δεν δικάζεται από κανένα δικαστήριο και οι δράστες της είναι οι εγκληματίες του λευκού κολάρου που υπηρετούν και στηρίζουν το απάνθρωπο καπιταλιστικό σύστημα. 

Αξιοσημείωτο είναι επίσης αυτό που διαπιστώνει όποιος έχει επαφή με τον κόσμο της εργασίας και τα λαϊκά στρώματα: Για πρώτη φορά μετά την μεταπολίτευση η ένοπλη πάλη έχει απενοχοποιηθεί στην συνείδηση όχι μόνο κάποιων νεολαίων αλλά και σε άτομα που μέχρι πριν μερικά χρόνια αυτό ήταν αδιανόητο. 

Και για να μην υπάρξει καμιά παρανόηση πιστεύω ότι η απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τα δεσμά της αστικής δικτατορίας είναι καθήκον της ίδιας και είναι αδιέξοδη η μορφή αγώνα που έχουν επιλέξει όσοι έχουν επιλέξει την ένοπλη μειοψηφική πάλη.  

Ας θυμηθούμε και μια άποψη που διατύπωσε ο Δημήτρης Κουφοντίνας μετά από αρκετά χρόνια που βρίσκεται στην φυλακή: «Ο ριζικός κοινωνικός μετασχηματισμός δεν μπορεί παρά να είναι έργο της κινητοποιημένης και οργανωμένης κοινωνίας. Η δράση του αντάρτικου πόλης δεν μπορεί να νοηθεί σε αντίθεση με τη λαϊκή κινητοποίηση, ανεξάρτητα και αποκομμένα από αυτήν. Αν δεν υπάρχει λαϊκή στήριξη στο αντάρτικο σχέδιο, αναπόφευκτα αυτό οδηγείται στην αποτυχία. Ο αγώνας δεν μπορεί να είναι καθαρά στρατιωτικός. Χρειάζεται να είναι πολιτικοστρατιωτικός».

Απόσπασμα από περασμένη ανάρτηση που ταιριάζει γάντι στο σημερινό έργο που έχουμε ξαναδεί πολλές φορές:

Ηταν σαν να βλέπαμε μπάτσους να βγάζουν το πηλίκιο και να πιάνουν το ματσούκι του τηλεσχολιαστή. 

Η επιδίωξη τους ξεκάθαρη. Το μονοπώλιο της βίας πρέπει να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού. Να παραμείνει αποκλειστικό προνόμιο, περιουσιακό στοιχείο του αστικού κράτους.

Οι πολίτες του οφείλουν να παραμένουν υποταγμένοι και να υφίστανται αυτή τη βία κάθε φορά που διεκδικούν δικαιώματα.

Οι ΜΑΤάδες επιτρέπεται να σου ανοίγουν το κεφάλι με τα γκλομπ, εσύ απαγορεύεται να τους πετάξεις πέτρα. 

Οι ΜΑΤάδες επιτρέπεται να σε στέλνουν στο νοσοκομείο με τα χημικά, εσύ απαγορεύεται να πετάξεις μολότοφ (η χρήση της πλέον χαρακτηρίζεται πάντα ως ζεύγος κακουργημάτων: «κατοχή και χρήση εκρηκτικών»!).

Και αν τυχόν κάνεις κάποια ένοπλη ενέργεια –έστω και συμβολική- τότε είσαι τρομοκράτης, αντικοινωνικό στοιχείο κ.λ.π.

Κανένας απ’ τους τηλεσχολιαστές δεν μίλησε για την βία που νιώθει στο πετσί του κάθε μέρα, ο άνεργος, ο συνταξιούχος, ο υποαπασχολούμενος, η γενιά των 400 ευρώ.

Κανένας δεν μίλησε για τις τεράστιες ανισότητες που δημιουργεί ο καπιταλισμός. Κανένας δεν αναφέρθηκε στην βία που σκοτώνει κάθε όνειρο νεολαίου, στην βία ενός συστήματος που δολοφονεί το μέλλον της νεολαίας. 

Οποιος δεν θέλει να κλείνει τα μάτια του στα κοινωνικά φαινόμενα χωρίς μεγάλη προσπάθεια θα βρει την μήτρα που γεννάει τις οργανώσεις μειοψηφικής ένοπλης βίας.

Υπάρχει κοινωνικός πόλεμος. Η αστική τάξη διαθέτει τις δυνάμεις καταστολής, τους νόμους, τους μηχανισμούς που προσπαθούν να διαμορφώσουν πρότυπα, οπτικά πεδία, συνειδήσεις.

Η εργατική τάξη απ’ την άλλη, κατακερματισμένη, εγκλωβισμένη σε κόμματα που σαν θεό τους έχουν τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό.
Ανήμπορη να αντισταθεί συλλογικά στην βάρβαρη επέλαση της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας.

Σ’ αυτό τον κοινωνικό πόλεμο κάποιοι επέλεξαν να αντισταθούν ένοπλα στην αστική τάξη.

Και για να μην παρεξηγηθούμε θα επαναλάβουμε αυτό που είχαμε γράψει αρκετές φορές

Δεν μας εκφράζουν οι οργανώσεις ένοπλης μειοψηφικής βίας. 

Απ’ την άλλη όμως, όπως μας δείχνει η ντόπια και διεθνής εμπειρία οι οργανώσεις μειοψηφικής επαναστατικής βίας, οι οργανώσεις "ατομικής τρομοκρατίας", όπως τις αποκαλούσε ο Λένιν, είναι σάρκα απ' την σάρκα του αντικαπιταλιστικού κινήματος της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Από κει και πέρα μπαίνει ένα άλλο ουσιαστικό ζήτημα. Το πότε και πώς ασκείται η βία, αν είναι επαναστατικά σκόπιμη στη μια ή την άλλη ιστορική συγκυρία, στο ένα ή το άλλο επεισόδιο της αέναης πάλης των τάξεων. 
Και πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα τακτικής πρέπει να τοποθετηθούμε μέσα στο αντικαπιταλιστικό κίνημα, μακριά από προβοκατορολογίες και ανιστόρητες απόψεις όπως αυτές που εκφράζονται από το ΚΚΕ αλλά και οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.