"Είπε: ψηφίζω το γαλάζιο.
Εγώ το κόκκινο. Κι εγώ.
Το σώμα σου ωραίο Το σώμα σου απέραντο.
Χάθηκα στο απέραντο.
Διαστολή της νύχτας. Διαστολή του σώματος.
Συστολή της ψυχής.
Όσο απομακρύνεσαι Σε πλησιάζω.
Ένα άστρο έκαψε το σπίτι μου.
Οι νύχτες με στενεύουν στην απουσία σου.
Σε αναπνέω.
Η γλώσσα μου στο στόμα σου
η γλώσσα σου στο στόμα μου- σκοτεινό δάσος.
Οι ξυλοκόποι χάθηκαν και τα πουλιά.
Όπου βρίσκεσαι υπάρχω.
Τα χείλη μου περιτρέχουν τ' αφτί σου.
Τόσο μικρό και τρυφερό πως χωράει όλη τη μουσική;
Ηδονή-πέρα απ' τη γέννηση, πέρα απ' το θάνατο.
Τελικό κι αιώνιο παρόν.
Αγγίζω τα δάχτυλα των ποδιών σου.
Τι αναρίθμητος ο κόσμος.
Μέσα σε λίγες νύχτες
πως πλάθεται και καταρρέει όλος ο κόσμος;
Η γλώσσα εγγίζει βαθύτερα απ' τα δάχτυλα.
Ενώνεται.
Τώρα με τη δική σου αναπνοή
ρυθμίζεται το βήμα μου κι ο σφυγμός μου.
Δυό μήνες που δε σμίξαμε.
Ένας αιώνας κι εννιά δευτερόλεπτα.
Τι να τα κάνω τ' άστρα αφού λείπεις;
Με το κόκκινο του αίματος είμαι.
Είμαι για σένα."
Το Γυμνό Σώμα, από την συλλογή «Ερωτικά» του Γιάννη Ρίτσου, 1981, εκδόσεις Κέδρος.
Γιάννης Ρίτσος.
Ένας δημιουργός, που συνδέθηκε ο ίδιος και το έργο του, με τις πιο ευγενικές, τις πιο ηρωϊκές και μαχητικές στιγμές αυτού του τόπου.
Με έργα μνημειώδη και εμβληματικά, χαραγμένα για πάντα στη συλλογική μνήμη αυτής της κοινωνίας.
Αυτός για τον οποίον, όταν εκδόθηκε «το τραγούδι της αδελφής μου» γράφει ο Παλαμάς «παραμερίζουμε, ποιητή, για να περάσεις»
Παθιασμένος κομμουνιστής μέχρι το θάνατό του και δοσμένος σε έναν αγώνα για έναν άλλον κόσμο, ελεύθερο και αταξικό, παρά την βαριά αρρώστια του, στρατευμένος πάντα, εκεί που θεωρούσε, ότι το χρέος και η συνείδησή του τον καλούσαν.
Φοιτητής της Νομικής, ποιητής, αλλά και χορευτής της Λυρικής!!!
Έφτιαξε τη ζωή του, όπως ονειρευόταν τον κόσμο…
Δημοσίευση σχολίου