Το καθεστώς των πολιτικοοικονομικών μνημονιακών συμφερόντων παίζει κυριολεκτικώς «τα ρέστα του». Το Μνημόνιο παρατήθηκε και επισήμως, ενώ ο αγώνας για την επιβίωση του καθεστώτος αποκτά μείζονα, απόλυτη σπουδαιότητα.
Η «ταμπέλα» στο καταρρέον οικοδόμημα της συγκυβέρνησης γράφει: «Ζητείται επειγόντως μνημονιακός Πρόεδρος Δημοκρατίας και, εν εσχάτη ανάγκη, νέος μνημονιακός πρωθυπουργός»..
Οι «κυνηγοί κεφαλών» για τη διασφάλιση του περιπόθητου αριθμού των «180» έχουν ήδη εξαπολυθεί, αλλά τα αποτελέσματα της συλλογής «προθύμων» είναι πενιχρά.
Μπορεί να μην υπάρχει σχεδιασμός για την αντιμετώπιση της εθνικής κρίσης και την επιβίωση του ελληνικού λαού, όμως τα συστημικά συμφέροντα και οι κομματικοί εντολοδόχοι τους επεξεργάζονται το δικό τους «σχέδιο διάσωσης», το δικό τους «σενάριο διαφυγής» από τη λαϊκή ετυμηγορία.
Το «σενάριο διαφυγής» διαμορφώνεται ως ακολουθία τριών βημάτων και περιλαμβάνει τη -με κάθε μέσον- συγκέντρωση του αριθμού των «180» και την ανάδειξη ενός νέου μνημονιακού Προέδρου, την έγκριση, στη συνέχεια, του προσχεδίου ενός νέου -μνημονιακής δομής και λογικής- Συντάγματος και, τέλος, την προσφυγή στις κάλπες στο αόριστο μέλλον, «όταν η περίστασις το απαιτεί»...
Βήμα πρώτο: Το εγχείρημα της συλλογής των «180» δεν συναντά δυσχέρειες στο πρόσωπο του υποψήφιου Προέδρου Δημοκρατίας. Ο «ιδεότυπος» περιλαμβάνει κάποιους «αριστερούληδες» συναινετικούς ή κάποιους ήπιους κεντροδεξιούς, η συγκατάβαση στο πρόσωπο των οποίων μπορεί να αποτελέσει το πολιτικό άλλοθι για ένα μεγάλο τμήμα των ανεξάρτητων βουλευτών αλλά και για «προθύμους» που θα αντληθούν από τα ήδη στοχοποιημένα κόμματα της ΔΗΜΑΡ και των ΑΝΕΛ.
Όμως μείζον πρόβλημα για τη συγκέντρωση «προθύμων» αποτελεί η νομιμοποίηση - μέσω της προεδρικής εκλογής- της σημερινής συγκυβέρνησης και του ηγετικού της διδύμου. Το παρόν κυβερνητικό σχήμα είναι θνησιγενές• έχει ήδη «προγραφεί» από τους δανειστές, τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Στις καλύτερες εκδοχές, η επιβίωσή του προβλέπεται ολιγόμηνη. Επομένως ακόμα και οι πλέον ιδιοτελείς προσδοκίες των «προθύμων» βουλευτών είναι άνευ αντικρίσματος.
Εναλλακτική λύση: απομάκρυνση Σαμαρά και νέα, ευρύτερης αποδοχής κυβέρνηση, με ενσωμάτωση τμήματος των «προθύμων» βουλευτών και με ανοχή, έστω, του ΣΥΡΙΖΑ. Η «τύχη» του Ειώργου Παπανδρέου στοιχειώνει τώρα τον Αντώνη Σαμαρά, με τον Ευάγγελο Βενιζέλο να επιχειρεί να παίξει έναν ανάλογο ρόλο με εκείνον που είχε διαδραματίσει το 2011, όταν εκδιώχθηκε ο Γ. Παπανδρέου.
Βήμα δεύτερο: Επιδίωξη μακροπρόθεσμου χαρακτήρα που αφορά στη νομιμοποίηση (έστω και με μορφή προσχεδίου) ενός μνημονιακού Συντάγματος με δύο κύριους άξονες: τη μετατόπιση της ισχύος από το δημόσιο στο ιδιωτικό (αγορά) και την αυταρχικοποίηση της εξουσίας («νόμος και τάξη»).
Παρατήρηση πρώτη: Για τη σημερινή απαξίωση του θεσμού του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν είναι υπεύθυνες οι «αδύναμες» εξουσίες του θεσμού, αλλά η μη άσκησή τους. Ο νυν Πρόεδρος Δημοκρατίας υπέγραψε νομοθετήματα που προδήλως εκινούντο στα συνταγματικά όρια ή και τα υπερέβαιναν, όπως στην περίπτωση της κατάργησης του «αναπαλλοτρίωτου» της εθνικής περιουσίας. Αντίθετα, ο ίδιος διακρινόταν από πλήρη μνημονιακή «νομιμοφροσύνη», φτάνοντας, μάλιστα, στο σημείο να συγχαρεί δημοσίως τον Κυριάκο Μητσοτάκη για την «προγραφή» των δημοσίων υπαλλήλων.
Παρατήρηση δεύτερη: Η πρόταση της ΝΔ περιλαμβάνει την άποψη ότι, εάν δεν εκλεγεί Πρόεδρος Δημοκρατίας από τη Βουλή, τότε προκηρύσσονται εκλογές με υποψήφια πρόσωπα τους προταθέντες από τα κόμματα. Θα μπορούν, συνεπώς, στην πράξη να εμφανιστούν δύο κατηγορίες Προέδρων Δημοκρατίας: εκείνοι που εκλέχθηκαν από τη Βουλή κι εκείνοι που ψηφίστηκαν από τον λαό. Θα έχουμε, δηλαδή, δύο τύπους Προέδρων με δύο διαφορετικές βάσεις νομιμοποίησης.
Παρατήρηση τρίτη: Στην περίπτωση όπου ο Πρόεδρος Δημοκρατίας εκλέγεται μέσα από γενικές εκλογές τότε διαμορφώνεται εν δυνάμει μια θεσμικού τύπου ευθεία σύγκρουση εξουσιών, μεταξύ του πρωθυπουργού και του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Παρά τη θεσμικώς κατοχυρωμένη διάκριση των εξουσιών τους, στην περίπτωση διαφωνίας ο καθένας από τους δύο θα επικαλείται τη λαϊκή βούληση, τη λαϊκή ψήφο, από την οποία αντλεί την εξουσία και τη νομιμοποίησή του, την κατά Ρουσώ «volonte generale»...
Ας φανταστούμε τις συνέπειες μιας αντιπαράθεσης όταν Πρόεδρος Δημοκρατίας και πρωθυπουργός ανήκουν σε αντίπαλα κόμματα με διαμετρικά αντίθετου χαρακτήρα ιδεολογικοπολιτικές κοσμοαντιλήψεις...
Βήμα τρίτο: Χάνει το νόημά του εφόσον το πολιτικοοικονομικό καθεστώς διασφαλίσει τώρα την επιβίωσή του. Οι επόμενοι έξι μήνες δεν μπορεί να «διαταραχτούν» με εκλογές μέχρι να «λήξει» η παράταση του Μνημονίου• μετά έλεγχοι, αξιολογήσεις, νέες μαύρες τρύπες, νέα μέτρα...
Γι’ αυτό και το «πρώτο βήμα», η εκλογή ή μη Προέδρου της Δημοκρατίας, αναδεικνύεται σε «λυδία λίθο» των εξελίξεων.
Ελπίζουμε, πάντως, ότι η συνείδηση της ιστορικής ευθύνης απέναντι στον λαό και
η πολιτική αξιοπρέπεια θα επικρατήσουν απέναντι στους εκβιασμούς, τις συναλλαγές, την ατομική ιδιοτέλεια. Το πολιτικό σύστημα -ή, μάλλον, ό,τι απέμεινε απ’ αυτό- έχει την τελευταία του ευκαιρία …
Δημοσίευση σχολίου