Τη χαριστική βολή στην ούτως ή άλλως εκ των προτέρων καταδικασμένη σε αποτυχία «επιχείρηση» εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας από τη μνημονιακή συγκυβέρνηση έδωσε η καταγγελία της απόπειρας εξαγοράς της «προεδρικής ψήφου» από τους Ανεξάρτητους Έλληνες.
Όπως φαίνεται, ο πολιτικός κύκλος του Αντώνη Σαμαρά φτάνει στο τέλος του με τρόπο παρόμοιο με αυτόν που ξεκίνησε. Πράγματι, η «δυναμική είσοδος» του κ. Σαμαρά και της Πολιτικής Άνοιξης στην πρώτη γραμμή των πολιτικών εξελίξεων συνδέθηκε με την περίφημη «αποστασία» του ιδίου και ομάδας βουλευτών από τη ΝΔ, γεγονός που οδήγησε στην πτώση της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Σήμερα, είκοσι ένα χρόνια μετά, ο Αντώνης Σαμαράς φαίνεται ότι αποχωρεί από την πρωθυπουργία -πιθανόν, μετά τις επερχόμενες εκλογές, και από την ηγεσία της ΝΔ- μέσα σ' ένα σκηνικό πολιτικής σήψης και έκπτωσης που έχει πάλι ως κεντρικό «διακύβευμα» τον εκμαυλισμό συνειδήσεων και την εξαγορά βουλευτών. Συνήθως, σύμφωνα με τη μαρξιστική ρήση, η ιστορία επαναλαμβάνεται ως «φάρσα, όμως κάποιες φορές ο κυνισμός, ο αμοραλισμός, η εμπορευματοποίηση της πολιτικής αποτελούν για ορισμένους υπεριστορικές «αξίες» και διαχρονικές επιλογές...
Το ακροδεξιό επιτελείο της συγκυβέρνησης διαμόρφωσε ένα δυαδικό σχήμα προπαγάνδας: από τη μια πλευρά ενεργοποίησε στο έπακρο την επιχείρηση τρομοκράτησης και εκφοβισμού των πολιτών, διευρύνοντας παράλληλα την εκστρατεία εκβιασμών, συναλλαγής και εκμαυλισμού των «ευεπίφορων» σε πιέσεις βουλευτών αλλά και όποιων άλλων εξεδήλωναν αμέσως ή εμμέσως την «προθυμία» τους. Όλοι αυτοί αποτελούσαν εν δυνάμει τα περίφημα «μαξιλαράκια» του Α. Σαμαρά.
Από την άλλη πλευρά η «επιχείρηση» εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας επιδιώχθηκε να αποσυνδεθεί, να «ουδετεροποιηθεί» από το προφανές γεγονός ότι ο νέος μνημονιακός Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα αποτελούσε οργανική ακολουθία, άρρηκτη «πολιτική αλυσίδα» με την αναπαραγωγή και αναβάπτιση της μνημονιακής συγκυβέρνησης, με τη συνέχιση και επίταση των μνημονιακών επιλογών και με την υπογραφή νέου Μνημονίου, όπως αποκάλυψε ο ίδιος ο Β. Σόιμπλε, προκειμένου να μας παράσχει «μεγαλοθύμως» την περίφημη «γραμμή στήριξης».
Όμως, όπως εξελίσσονται τα γεγονότα, το δίπολο «εκφοβισμός - εξαγορά» φαίνεται να αποτυγχάνει συνολικά. Η διαδικασία εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας όχι μόνο δεν αφορούσε σε ένα διαδικαστικό - διαχειριστικό θέμα, αλλά, αντίθετα, αποτελούσε το «τελευταίο χαρτί» του μνημονιακού καθεστώτος, «την τελευταία ζαριά» ολόκληρου του πολιτικο-οικονομικού πλέγματος της διαπλοκής προκειμένου αυτό να διατηρήσει την εξουσία.
Γιατί όμως χάθηκε, πριν καλά καλά ξεκινήσει, αυτή η ιστορικής σημασίας αναμέτρηση για τη συγκυβέρνηση και για το σύστημα συμφερόντων που τη στηρίζει;
0 τρόμος της λαϊκής κρίσης
Γιατί απέναντι στο σύστημα των συμφερόντων αυτών διαμορφώνεται, έστω και υπόρρητα, μια ιστορική κοινωνική δυναμική, συγκροτείται -έστω και ατελώς, έστω και μέσα από αντιφάσεις- ένα ιστορικό κοινωνικοπολιτικό υποκείμενο, μια εν δυνάμει κοινωνικοπολιτική συμμαχία που εισέρχεται στο προσκήνιο των πολιτικών εξελίξεων και ζητά το δίκιο της, την επιβίωσή της, την αξιοπρέπειά της.
Ας μην τρέφουμε ψευδαισθήσεις: εάν δεν υπήρχε η συνειδητοποίηση ότι αλλάζουν οι κοινωνικοί και πολιτικοί συσχετισμοί, εάν δεν υπήρχε ο φόβος της λαϊκής οργής, της λαϊκής τιμωρίας, τότε ίσως οι εξελίξεις και οι διαδικασίες για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας να έπαιρναν διαφορετική τροπή. Αυτός ακριβώς ο φόβος της λαϊκής ετυμηγορίας, της ψήφου των πολιτών, ακύρωσε σε μεγάλο βαθμό τους εκβιασμούς, τις συναλλαγές, τις άθλιες μεθοδεύσεις, που αποτελούν και το τελευταίο πολιτικό καταφύγιο των εν αποδρομή ευρισκομένων εταίρων της συγκυβέρνησης.
Μέχρι την τελευταία ψηφοφορία θα ζήσουμε μια περίοδο όπου «ο εξευτελισμός τους θα γίνει τέλειος»... Το σύστημα πιέζει τον Αντώνη Σαμαρά να αποτελέσει την «Ιφιγένεια» στον βωμό των μνημονιακών συμφερόντων -μέσω της αποδοχής μιας κυβέρνησης «εθνικού σκοπού»-, αλλά αυτός ανθίσταται ερρωμένως...
Ως και η υποψηφιότητα του Φώτη Κουβέλη ανεσύρθη από τα μνημονιακά «πολιτικά ερείπια», αποδεικνύοντας ότι η απόγνωση των μνημονιακών «προθύμων» είναι ο χειρότερος σύμβουλός τους.
Όλα αυτά εις μάτην, διότι alea jacta est, ο κύβος ερρίφθη...
+ σχόλια + 2 σχόλια
Δεν θέλω τους ψήφους της χρυσής αυγής. Βγήκε και δήλωσε ο υποψήφιος. Να υποθέσω λοιπόν ότι θα παραιτηθείς, αφού ήδη σε ψήφισαν δυο φιδάκια κολοβά; Ή μήπως αυτοί δεν πιάνονται;
Να σου πω ένα ανέκδοτο ν' ακούσεις τι λέει ο Δήμας: Συζητούν δυο φίλοι:
Λέει ο ένας. "Βλέπεις αυτή την πολυκατοικία;" "Ναι" απαντά ο άλλος. "
- Αν ήταν δική μου θα σου έδινα κι εσένα διαμερίσματα. Τέτοιο φίλο έχεις".
Λίγο μετά περνά από μπροστά τους μια λιμουζίνα. "Αν είχα αυτή τη λιμουζίνα θα στην έδινα κι εσένα να βγεις βόλτα". Συνεχίζει ο "κουβαρντάς".
"- Σ' ευχαριστώ πολύ φίλε μου" του λέει ο άλλος.
"Μήπως λοιπόν μπορείς να με δανείσεις ένα πενηντάρι;"
"-Τι λες ρε φίλε, ένα πενηντάρι έχω και θα στο δώσω εσένα;" Του απάντησε ο .. "γαλαντόμος".
Παλιά αυτά του Δήμα τα λέγαμε "κρεμαστάρια". Είδε ότι δε βγαίνει, είδε αδιέξοδο και το παίζει υπεράνω. ΑΝ ήθελε πχ μια ψήφο να βγει και του έδινε ο Αδόλφος θα έλεγε κι "ευχαριστώ τα SS".
Οπότε δυο τινά συμβαίνουν: Το πιθανότερο να μην βγαίνουν τα κουκιά και να μην θέλει να ξευτιλιστεί ακόμη περισσότερο. Το άλλο σενάριο το "πονηρό" και λιγότερο πιθανό να έχει βρει αλλού τους πρόθυμους γι αποστασία.
Ε δεν πάει πχ ο Ψαριανός που έλεγε πως ήταν "αριστερός!!!", να του πουν ότι ψήφισε τα ίδια με τη χρυσή αυγή. Του χαλάν τη "βιτρίνα". Λες και δεν τον ξέρουμε... Ψαριανέ, έφαγα φασόλια σήμερα, τα μύρισες;
Δήμα δεν πείθεις κανένα. Αν δεν ήταν η συγκυρία, θα ήσουν στον καναπέ και θα έβλεπες τη βουλή από κει μακαρίζοντας την τύχη σου, που τη γλύτωσες φθηνά, μια και στήριξες όλα τα μνημόνια και κάθε άδικο μέτρο. Ο φασίστας δε φαίνεται στη δήλωση αλλά στα έργα. Κι εκεί τον έχεις ξεπεράσει το Μιχαλολιάκο. Ως γνωστό τα φίδια κρύβονται στις τρύπες τους και περιμένουν. Αλλά τα φίδια γαλάζια, πράσινα, είτε καφέ τα ξεχωρίζουμε από μακριά, γιατί όλα σέρνονται... mitsos175.
Δημοσίευση σχολίου