Γράφει ο Νίκος
Ο Νίκος Ρωμανός έχει την ατυχία να είναι κοινωνικός αγωνιστής. Αν ήταν έμπορος ναρκωτικών, μαστρωπός ή μαφιόζος θα είχε ικανοποιηθεί το αίτημά του χωρίς να χρειαστεί να ξεκινήσει απεργία πείνας.
Είχε την ατυχία να επιχειρήσει να “ληστέψει” τράπεζα. Αν λήστευε τον ελληνικό λαό θα γινόταν υπουργός.
Είχε την ατυχία να έχει πολιτικά κίνητρα. Αν το κίνητρό του ήταν ο προσωπικός πλουτισμός, θα λάδωνε και θα ήταν σε κελί πολυτελείας.
Είχε την ατυχία να προτιμήσει να συλληφθεί απ' το να θέσει σε κίνδυνο τις ζωές αθώων ανθρώπων. Είχε την ατυχία να βασανιστεί και την ακόμη μεγαλύτερη ατυχία να ζει σε μια χώρα που οι βασανιστές παρασημοφορούνται και προάγονται.
Έχει την ατυχία να θέλει να σπουδάσει σε μια εποχή που το καθεστώς έχει κυρήξει τον πόλεμο στην παιδεία και η αγραμματοσύνη θεωρείται μαγκιά.
Έχει την ατυχία να είναι αναρχικός. Αν ήταν φασίστας θα τον καλούσαν σε τηλεοπτικά πάνελ, θα τον προσφωνούσαν κύριο και θα θεωρούσαν την άποψή του άξια σεβασμού.
Είχε την ατυχία να τρίψει στη μούρη του υπουργού τα πεντακόσια ευρώ για την επιτυχία του στις εξετάσεις, όταν υπουργοί, βουλευτές, δικαστές και όλο το παρασιτικό σκυλολόι που κάθεται στον σβέρκο μας, πουλάνε τη μάνα τους για μια ακόμα μίζα.
Έχει την ατυχία να ζει σε μια χώρα που ενημέρωση θεωρούνται οι διαρροές της (Αντι)τρομοκρατικής.
Σε μια χώρα που τα κτήνη που υποστηρίζουν τις δολοφονίες παιδιών στην Παλαιστίνη απ' το ισραηλινό κράτος, έχουν το θράσος να αποκαλούν τους αντάρτες πόλης τρομοκράτες.
Σε μια χώρα που οι επιθέσεις σε συγγενείς βασανισθέντων, η σκύλευση της μνήμης δολοφονημένων παιδιών και οι χυδαιότητες εναντίον των γονιών τους θεωρούνται πολιτική άποψη. Σε μια εποχή που το γλείψιμο θεωρείται κοινωνική δεξιότητα.
Σε μια εποχή που ο κωλοπαιδαρισμός των σφουγγοκωλάριων της εξουσίας και ο τραμπουκισμός θεωρούνται πολιτικό θάρρος.
Σε μια χώρα που κάποιοι δεν μπορούν να καταλάβουν ότι όταν ένας άνθρωπος κάνει απεργία πείνας, και μάλιστα κινδυνεύει να πεθάνει, αν δεν θέλουν ή δεν μπορούν να είναι αλληλέγγυοι οφείλουν τουλάχιστον να βγάλουν τον σκασμό από σεβασμό στον αγώνα αυτού του ανθρώπου, αν θέλουν να λέγονται άνθρωποι. Και ότι επιτέλους κάποια πράγματα, πέρα από πολιτικά, είναι θέμα ανθρωπιάς.
Έχει την ατυχία να ζει σε μια χώρα που κάτι δημοκράτες της συμφοράς πιστεύουν ότι ο σωφρονισμός πρέπει να γυρίσει σε εποχές πριν την άλωση της Βαστίλης, που οι κρατούμενοι αντιμετωπίζονταν σαν ζώα, χωρίς κανένα δικαίωμα.
Σε μια εποχή που η επίδειξη σκατοψυχίας και μισανθρωπισμού και η τζάμπα μαγκιά θεωρούνται ελευθερία έκφρασης.
Σε έναν κόσμο στον οποίο κάτι υποκριτές που ακόμα και η καλημέρα που σου λένε είναι ψεύτικη, δεν καταλαβαίνουν ότι οι αγωνιστές αναλαμβάνουν με υπερηφάνια την ευθύνη των πράξεών τους και οι αγώνες τους είναι πραγματικοί.
Έχει την ατυχία να ζει σε μια χώρα στην οποία δυστυχισμένοι άνθρωποι που μετράνε τα δίλεπτα για να πάρουν ψωμί, αισθάνονται ιερή αγανάκτηση όταν κάποιος απειλήσει τις τράπεζες. Κι ας τους παίρνουν οι τράπεζες το σπίτι κι ας τις έχουν χρηματοδοτήσει με δεκάδες δις ευρώ, όλα κλεμμένα, όλα απ' το αίμα των εργαζομένων.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά δεν καταλαβαίνουν αυτό που θα καταλάβαινε και διανοητικά καθυστερημένος μπαμπουΐνος: όταν ένα παιδί βλέπει τον καλύτερο του φίλο να δολοφονείται αναίτια από έναν πραιτωριανό της εξουσίας, είναι παραπάνω από αναμενόμενο να μισήσει την εξουσία.
Σε μια χώρα που τα παιδιά των ταγματασφαλιτών παριστάνουν τους δημοκρατικούς πολιτικούς.
Σε μια χώρα που “κεντροαριστεροί” δήμαρχοι ξεπερνούν σε αθλιότητα, χυδαιότητα και γκεμπελισμό ακόμα και τους ναζί.
Έχει την ατυχία να είναι ιδεολόγος σε μια εποχή που ο κρετινισμός πλασάρεται σαν σύγχρονος τρόπος ζωής. Να παραμένει συνεπής στη δήλωσή του “Μέχρι τη νίκη ή μέχρι τον θάνατο” όταν το να αλλάζεις κάθε μέρα στάση θεωρείται πολιτικός ρεαλισμός. Έχει την ατυχία να ζει σε μια χώρα που οι δικαστές, όταν ένας άνθρωπος σακατεύεται στο ξύλο απ' τους ένστολους δολοφόνους, αντί να δικάσουν τους θύτες δικάζουν το θύμα. Και για να δείξουν πόσο πιστά σκυλιά είναι μοιράζουν σε εικοσάχρονα παιδιά τις καταδίκες και τις προφυλακίσεις σαν στραγάλια. Και ποιος νοιάζεται για τα στοιχεία; Μήπως λογοδοτούν σε κανέναν πέρα απ' τα αφεντικά τους;
Έχει την ατυχία να ζει σε μια χώρα που η εξουσία νιώθει ένα διεστραμμένο μίσους για τους νέους κι όταν βγαίνουν στον δρόμο, οι δυνάμεις καταστολής τους ψεκάζουν σαν κατσαρίδες, τους χτυπάνε με λύσσα και τους στοιβάζουν στα μπουντρούμια.
Σε μια χώρα που αυτοί που την κυβερνούν οδηγούν έναν νέο άνθρωπο στον θάνατο για να πάρουν τις ψήφους των φασιστών και των τηλεθεατών των Πρετεντέρηδων.
Έχει την ατυχία ζώντας σε έναν κόσμο που σαπίζει χωρίς καρδιά, να έχει στην καρδιά του έναν κόσμο όπου εξουσία έχουν μόνο τα όνειρα. Νικόλα κουράγιο!
Όσο για τους σκατόψυχους δικαιολόγησέ τους. Πώς να καταλάβουν ανθρωπάκια που ξεφτιλίζονται για το τίποτα, για να τους σβήσει μια κλήση ο τροχονόμος, για να περάσουν ένα μάθημα στη σχολή τους, την αίσθηση τιμής και αξιοπρέπειας που έχουν άνθρωποι σαν εσένα.
Είχε την ατυχία να επιχειρήσει να “ληστέψει” τράπεζα. Αν λήστευε τον ελληνικό λαό θα γινόταν υπουργός.
Είχε την ατυχία να έχει πολιτικά κίνητρα. Αν το κίνητρό του ήταν ο προσωπικός πλουτισμός, θα λάδωνε και θα ήταν σε κελί πολυτελείας.
Είχε την ατυχία να προτιμήσει να συλληφθεί απ' το να θέσει σε κίνδυνο τις ζωές αθώων ανθρώπων. Είχε την ατυχία να βασανιστεί και την ακόμη μεγαλύτερη ατυχία να ζει σε μια χώρα που οι βασανιστές παρασημοφορούνται και προάγονται.
Έχει την ατυχία να θέλει να σπουδάσει σε μια εποχή που το καθεστώς έχει κυρήξει τον πόλεμο στην παιδεία και η αγραμματοσύνη θεωρείται μαγκιά.
Έχει την ατυχία να είναι αναρχικός. Αν ήταν φασίστας θα τον καλούσαν σε τηλεοπτικά πάνελ, θα τον προσφωνούσαν κύριο και θα θεωρούσαν την άποψή του άξια σεβασμού.
Είχε την ατυχία να τρίψει στη μούρη του υπουργού τα πεντακόσια ευρώ για την επιτυχία του στις εξετάσεις, όταν υπουργοί, βουλευτές, δικαστές και όλο το παρασιτικό σκυλολόι που κάθεται στον σβέρκο μας, πουλάνε τη μάνα τους για μια ακόμα μίζα.
Έχει την ατυχία να ζει σε μια χώρα που ενημέρωση θεωρούνται οι διαρροές της (Αντι)τρομοκρατικής.
Σε μια χώρα που τα κτήνη που υποστηρίζουν τις δολοφονίες παιδιών στην Παλαιστίνη απ' το ισραηλινό κράτος, έχουν το θράσος να αποκαλούν τους αντάρτες πόλης τρομοκράτες.
Σε μια χώρα που οι επιθέσεις σε συγγενείς βασανισθέντων, η σκύλευση της μνήμης δολοφονημένων παιδιών και οι χυδαιότητες εναντίον των γονιών τους θεωρούνται πολιτική άποψη. Σε μια εποχή που το γλείψιμο θεωρείται κοινωνική δεξιότητα.
Σε μια εποχή που ο κωλοπαιδαρισμός των σφουγγοκωλάριων της εξουσίας και ο τραμπουκισμός θεωρούνται πολιτικό θάρρος.
Σε μια χώρα που κάποιοι δεν μπορούν να καταλάβουν ότι όταν ένας άνθρωπος κάνει απεργία πείνας, και μάλιστα κινδυνεύει να πεθάνει, αν δεν θέλουν ή δεν μπορούν να είναι αλληλέγγυοι οφείλουν τουλάχιστον να βγάλουν τον σκασμό από σεβασμό στον αγώνα αυτού του ανθρώπου, αν θέλουν να λέγονται άνθρωποι. Και ότι επιτέλους κάποια πράγματα, πέρα από πολιτικά, είναι θέμα ανθρωπιάς.
Έχει την ατυχία να ζει σε μια χώρα που κάτι δημοκράτες της συμφοράς πιστεύουν ότι ο σωφρονισμός πρέπει να γυρίσει σε εποχές πριν την άλωση της Βαστίλης, που οι κρατούμενοι αντιμετωπίζονταν σαν ζώα, χωρίς κανένα δικαίωμα.
Σε μια εποχή που η επίδειξη σκατοψυχίας και μισανθρωπισμού και η τζάμπα μαγκιά θεωρούνται ελευθερία έκφρασης.
Σε έναν κόσμο στον οποίο κάτι υποκριτές που ακόμα και η καλημέρα που σου λένε είναι ψεύτικη, δεν καταλαβαίνουν ότι οι αγωνιστές αναλαμβάνουν με υπερηφάνια την ευθύνη των πράξεών τους και οι αγώνες τους είναι πραγματικοί.
Έχει την ατυχία να ζει σε μια χώρα στην οποία δυστυχισμένοι άνθρωποι που μετράνε τα δίλεπτα για να πάρουν ψωμί, αισθάνονται ιερή αγανάκτηση όταν κάποιος απειλήσει τις τράπεζες. Κι ας τους παίρνουν οι τράπεζες το σπίτι κι ας τις έχουν χρηματοδοτήσει με δεκάδες δις ευρώ, όλα κλεμμένα, όλα απ' το αίμα των εργαζομένων.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά δεν καταλαβαίνουν αυτό που θα καταλάβαινε και διανοητικά καθυστερημένος μπαμπουΐνος: όταν ένα παιδί βλέπει τον καλύτερο του φίλο να δολοφονείται αναίτια από έναν πραιτωριανό της εξουσίας, είναι παραπάνω από αναμενόμενο να μισήσει την εξουσία.
Σε μια χώρα που τα παιδιά των ταγματασφαλιτών παριστάνουν τους δημοκρατικούς πολιτικούς.
Σε μια χώρα που “κεντροαριστεροί” δήμαρχοι ξεπερνούν σε αθλιότητα, χυδαιότητα και γκεμπελισμό ακόμα και τους ναζί.
Έχει την ατυχία να είναι ιδεολόγος σε μια εποχή που ο κρετινισμός πλασάρεται σαν σύγχρονος τρόπος ζωής. Να παραμένει συνεπής στη δήλωσή του “Μέχρι τη νίκη ή μέχρι τον θάνατο” όταν το να αλλάζεις κάθε μέρα στάση θεωρείται πολιτικός ρεαλισμός. Έχει την ατυχία να ζει σε μια χώρα που οι δικαστές, όταν ένας άνθρωπος σακατεύεται στο ξύλο απ' τους ένστολους δολοφόνους, αντί να δικάσουν τους θύτες δικάζουν το θύμα. Και για να δείξουν πόσο πιστά σκυλιά είναι μοιράζουν σε εικοσάχρονα παιδιά τις καταδίκες και τις προφυλακίσεις σαν στραγάλια. Και ποιος νοιάζεται για τα στοιχεία; Μήπως λογοδοτούν σε κανέναν πέρα απ' τα αφεντικά τους;
Έχει την ατυχία να ζει σε μια χώρα που η εξουσία νιώθει ένα διεστραμμένο μίσους για τους νέους κι όταν βγαίνουν στον δρόμο, οι δυνάμεις καταστολής τους ψεκάζουν σαν κατσαρίδες, τους χτυπάνε με λύσσα και τους στοιβάζουν στα μπουντρούμια.
Σε μια χώρα που αυτοί που την κυβερνούν οδηγούν έναν νέο άνθρωπο στον θάνατο για να πάρουν τις ψήφους των φασιστών και των τηλεθεατών των Πρετεντέρηδων.
Έχει την ατυχία ζώντας σε έναν κόσμο που σαπίζει χωρίς καρδιά, να έχει στην καρδιά του έναν κόσμο όπου εξουσία έχουν μόνο τα όνειρα. Νικόλα κουράγιο!
Όσο για τους σκατόψυχους δικαιολόγησέ τους. Πώς να καταλάβουν ανθρωπάκια που ξεφτιλίζονται για το τίποτα, για να τους σβήσει μια κλήση ο τροχονόμος, για να περάσουν ένα μάθημα στη σχολή τους, την αίσθηση τιμής και αξιοπρέπειας που έχουν άνθρωποι σαν εσένα.
Δημοσίευση σχολίου