Ένα απ’ τα πιο ενδιαφέροντας άρθρα του είναι αυτό που τιτλοφορείται: «Φυλακές υψίστης ασφαλείας – Τα κελιά της ντροπής είναι εδώ». Αφού ευχηθούμε καλή επιτυχία στην νέα προσπάθεια του «Μετρό» παραθέτουμε μια επιστολή που δημοσιεύει του φυλακισμένου Σπύρου Στρατούλη που περιλαμβάνεται στο αφιέρωμα που αναφέραμε.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΩ με αυτά που για κάποιους θεωρούνται αυτονόητα, αλλά ταυτόχρονα μερικές φορές τα ξεχνάμε. Η εξουσία καταπιέζει την κοινωνία και η κοινωνία αντιδρά για να πάρει πίσω όσα της ανήκουν. Έτσι και μέσα στη φυλακή, τίποτα δεν ήρθε ή χαρίστηκε ως φυσική συνέπεια των δικαιωμάτων μας. Η εξουσία φυλακίζει ανθρώπους και δε στερεί ελευθερία μόνο, όπως λέει στους νόμους της, στερεί τη ζωή μας όλη. Έχασα ανθρώπους που παλέψαμε μαζί για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης.
Το 1992 ήμουν στη φυλακή Ανηλίκων, ΣΚΑ Κορυδαλλού, τηλεόραση δεν επιτρεπόταν, μονάχα ένα ραδιοφωνάκι, Μας κόβανε το ρεύμα στις 10.00 τη νύχτα, το τηλέφωνο και η αλληλογραφία ήταν πλήρως ελεγχόμενη. Η τηλεφωνική επικοινωνία γινόταν δεκτή κατόπιν αίτησης και ακρόασης από τον κοινωνικό λειτουργό. Τα γράμματα διαβάζονταν. Μπορούσαμε να μιλάμε μόνο με τους γονείς μας, τα αδέρφια και σύζυγο εάν είχαμε. Φαγητό από έξω και ελεύθερα επισκεπτήρια δεν επιτρεπόταν (με ελάχιστες εξαιρέσεις). Άδειες ήταν ένα όνειρο που δεν το άγγιζε σχεδόν κανείς.
Το γεγονός πως ο ανθρωποφύλακας περνούσε και μας έκλεινε το φως στις 10.00 μας οδηγούσε στην τρέλα και όχι στον ύπνο. Παιδιά 18 ετών ήταν πολύ δύσκολο να το διαχειριστούμε .Όσο πλησίαζαν οι γιορτές το Δεκέμβριο και βλέπαμε από τα κελιά μας φωτισμένη την πόλη τόσο εξαγριωνόμασταν. Έτσι καταλήξαμε δυο φορές το Δεκέμβρη του 1992 να εξεγερθούμε. Τη δεύτερη φορά επειδή είχαμε προξενήσει πολλές ζημιές και είχαμε πιάσει ταράτσα είχε έρθει η υπουργός Δικαιοσύνης και καλά, Ψαρούδα-Μπενάκη και μας είχε υποσχεθεί πως εάν επιστρέφαμε στα κελιά μας θα βελτιώνονταν οι συνθήκες κράτησης, δεν θα μας έκλειναν το φως στις 10.00 και θα γινόταν πιο ανθρώπινο το επισκεπτήριο.
Είχε υποσχεθεί πως κανείς δεν θα υφίστατο τις συνέπειες από τη στάση της φυλακής. Περάσαμε οχτώ μέρες στα πειθαρχεία με ξύλο και παγωμένοι από το κρύο, δεν μας έδωσαν κουβέρτες και μας χαρίσανε κάμποσα ράμματα στα κεφάλια μας. Στις 3-1-ΐ993 εισέβαλαν ΜΑΤατζήδες και μας στείλανε στην κλούβα μέσω μίας φάλαγγας μπάτσων που μας κλοτσούσε και μας χτυπούσε όπου έβρισκε. Η Ψαρούδα-Μπενάκη είχε τηρήσει το λόγο της.
Στην Κασσαβέτεια μεταφερθήκαμε και εγκαινιάσαμε ένα καινούριο κτίριο φυλακής που κατασκευάστηκε μόνο για τα ανήλικα. Μας μετέτρεψαν από παιδιά σε ζώα και το παραδώσαμε σύντομα στις φλόγες.
To 1966 επίσης ήταν ορόσημο για εμάς τους φυλαγμένους. Σε μια συντονισμένη δράση έγινε μπαράζ εξεγέρσεων σε πολλές φυλακές, Κορυδαλλός, Λάρισα, Πάτρα και Κέρκυρα κυρίως. Έτσι μετά, διεκδικήσαμε τα καρτοτηλέφωνα, άρχισαν να δίνονται οι άδειες, αυξήθηκαν οι μέρες αδειών από 2 σε 5. μπήκανε μαζικά τηλεοράσεις, ηλεκτρικά μάτια, επιτράπηκαν και άλλα αντικείμενα όπως όργανα γυμναστικής και μπορούσαμε να αγοράζουμε προϊόντα διατροφής από εξωτερικό μπακάλη όπως λέμε.
Ωσπου φτάσαμε στο Μαλανδρίνο στις 10-8-2001. Τότε, λειτούργησε η πρώτη φυλακή Γ’ τύπου, με τον εγκαινιασμό του υπουργού Γιαννόπουλου. Ακολούθησε επίσης, μπαράζ κατασκευής νέων φυλακών, Τρικάλων, Δομοκού, Γρεβενών, Νιγρίτας, Χανίων ως δήθεν απάντηση στο εκσυγχρονισμό και στον πολιτισμό, ενώ η πολιτική και η εργολαβία έπαιρναν και έδιναν. Για αδιευκρίνιστους λόγους από διάφορες φυλακές μετέφεραν κάποιους από εμάς στο Μαλανδρίνο και χωρίς να μας εξηγήσουν έστω τυπικά τα κριτήρια επιλογής αυτών που μετήχθησαν. Μετά από μία εβδομάδα από τους πανηγυρισμούς τους για την προστασία από την παγκόσμια τρομοκρατία, μας μετέφεραν με πομπή πανηγυρικού τύπου που καλύφτηκε από τα μίντια, με συνοδεία ελικόπτερων, ΕΚΑΜ και όλης της κουστωδίας.
Τρεις κλούβες, περίπου 70 κρατούμενοι στο σύνολο. Η κατάσταση στη νέα φυλακή ήταν πολύ διαφορετική από τις υπόλοιπες. Σε πνίγει το περιβάλλον αυτό, όλα γκρι. Το κελί ήταν κάτι νέο, χωρίς έπιπλα, με τσιμεντένιες κατασκευές όλα, ενσωματωμένα όλα. Η μάντρα του προαυλίου σε ανάγκαζε να στρέφεις το βλέμμα μόνο προς τον ουρανό, δεν μπορούσες να κοιτάξεις τίποτε γύρω. Επίσης δεν είχε ζεστό νερό, το φαγητό ήταν ελάχιστο, ένας τσιμεντένιος κόσμος. Το μόνο που λειτουργούσε ήταν η κατανάλωση ψυχοφαρμάκων. Στα 13 χρόνια που λειτουργεί αυτή η φυλακή έχει, πιστεύω, περισσότερους θανάτους και από τον Κορυδαλλό. Το 2007, όπως ήταν αναμενόμενο, κάηκε αυτή η φυλακή και κάμποσοι από εμάς πήγαμε κατηγορούμενοι.
Αυτές μου οι εμπειρίες επανέρχονται πολύ έντονα τώρα που ετοιμάσανε πάλι φυλακές Γ’ τύπου. Αυτό πάνε να κάνουν και τώρα, πλήρης απομόνωση από το οικογενειακό, κοινωνικό και πολιτικό μας χώρο, λογοκρισία, στέρηση επισκεπτηρίων, έλεγχος της φυλακής από μπάτσους, πλήρης στέρηση αδειών, μεροκάματων.
Όσα κατακτήθηκαν με αίμα, πειθαρχικά και βασανιστήρια πάνε να εξαφανίσουνε. Όσα προηγήθηκαν έμειναν στιγματισμένα στο σώμα μας και στο μυαλό μας, αλλά δεν επιτρέψαμε να είναι πραγματικότητα.
Πρέπει να οργανωθούμε εντός και εκτός των φυλακών και να αντισταθούμε. Η φυλακή είναι το δυνατότερο όπλο του κράτους προκειμένου να εξαντλήσει όσους αντιδρούν αλλά και να εξαλείψει κάθε πιθανότητα αντίδρασης της κοινωνίας στο άδικο, να φοβίσει ακόμη περισσότερο το άτομο. Ας μην επιτρέψουμε στον εαυτό μας να ξεχάσουμε τη ζωή μας.
ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ
ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ
Σπύρος Στρατούλης, κρατούμενος στη φυλακή Λάρισας, συμμετέχων στο Δίκτυο Αγωνιστών Κρατουμένων.
Δημοσίευση σχολίου