Σκέψεις για τις εκλογές, τον Σύριζα και τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό

Του Γ. Γ,

Λίγες μέρες πριν από τις βουλευτικές εκλογές να παραθέσω κάποιες απόψεις μου γι’ αυτό το θέμα. Διαχρονικά το καθεστώς της αστικής δικτατορίας χρησιμοποιούσε κάθε τρόπο για να χειραγωγήσει την λεγόμενη κοινή γνώμη για να εκφραστεί στις εκλογές όπως αυτή ήθελε.
Στο παρελθόν με κάτι τερατουργήματα εκλογικούς νόμους που σε συνδυασμό με όργιο βίας και νοθείας  –όπως το 1956 που η ΕΡΕ αν και ήρθε δεύτερο κόμμα στις εκλογές έφτιαξε κυβέρνηση ή το 1961 τότε που ψήφιζαν και τα ..δέντρα- μέχρι την μεταπολίτευση που επικράτησε το διαβόητο «Καραμανλής ή τανκς».

Από τότε, φυσικά, μέχρι σήμερα, έχει κυλίσει πολύ νερό στο αυλάκι. Ούτε γα ολοφάνερη εκλογική νοθεία τους παίρνει –το ότι με μεθοδεύσεις στερούν την δυνατότητα να ψηφίσουν 100.000 νέοι ψηφοφόροι είναι μια περίπτωση νόθευσης του εκλογικού αποτελέσματος- ούτε για καθοριστική αλλοίωση του αποτελέσματος των εκλογών έχουν δυνατότητα.
Από κει και πέρα παρακολουθούμε ένα σκηνικό μιας άκρατης κινδυνολογίας από την Ν.Δ. αν ρθει στην κυβέρνηση ο Σύριζα, ένα εμπόριο ελπίδας από το κόμμα της Κουμουνδούρου.

Πρόσφατα προέκυψε και η «ηθική» πλευρά του ζητήματος. Δεν θες να είναι υπουργός Ναυτιλίας ο Δραγασάκης π.χ που δεν θα τα παίρνει απ’ τους εφοπλιστές «για να προικίσει τα παιδιά του», όπως έκανε ο Παυλίδης;
Δεν σε ενδιαφέρει ότι δεν θα είναι στην κυβέρνηση ο Μιχαλάκης που χρηματίστηκε για να περάσει ευνοϊκούς νόμους για συμφέροντα καπιταλιστών;
Σε αφήνει αδιάφορο το ότι θα είναι υπουργός Δημόσιας τάξης ένας υπουργός που δεν θα επιτρέπει στις δυνάμεις καταστολής να ξυλοκοπούν απεργούς; Αυτά και αρκετά παρόμοια ερωτήματα μου έθεσε ένας Συριζαίος.

Αρχικά, του απάντησα, δεν έχω δεδομένο ότι όλα αυτά θα συμβούν. Αλλά κι έτσι να είναι τι σημαίνει αυτό ουσιαστικά; Όταν οι δομές του καπιταλιστικού συστήματος παραμένουν αμετάβλητες η διαφθορά αναπόσπαστο στοιχείο αυτού του συστήματος θα εξαλειφτεί; Τώρα αν θα τρώμε λιγότερο ξύλο και χημικά στις διαδηλώσεις μένει να το δουμε.

Μα γιατί να μην συμμετέχουμε στις εκλογές; Δεν μας δίνουν την δυνατότητα να απαλλαγούμε από αυτή την βάρβαρη αντιλαϊκή κυβέρνηση, ήρθε η ανταπάντηση.  Και στο φινάλε οι συλλογικότητες που έχουν αναφορά στην κομμουνιστική προοπτική όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.α γιατί συμμετέχουν στις εκλογές; συμπλήρωσε ο συνομιλητής μου.

Το γιατί συμμετέχουν στις εκλογικές διαδικασίες πολιτικές δυνάμεις που αυτοχαρκτηρίζονται επαναστατικές το αιτιολογούν οι ίδιες και απλώς έχουμε διαφορετικό οπτικό πεδίο.
Ναι, μπορούμε να απαλλαγούμε με τις εκλογές απ’ αυτή την κυβέρνηση. Ποιο όμως θα είναι το αποτέλεσμα;  Απλώς να αλλάξει ο ..διάολος που μας εποπτεύει στα καζάνια της καπιταλιστικής κόλασης που γράφει και ο Νίκος Μπογιόπουλος.

Πάμε παρακάτω, επαναλαμβάνοντας κάποιες παγιωμένες απόψεις μου που έχω διατυπώσει και σε περασμένες εκλογές.
Σίγουρα οι επαναστάτες και οι κομμουνιστές, θα μπουν ακόμα και στο στάβλο του αστικού κοινοβουλευτισμού, προκειμένου να βοηθήσουν την ανάπτυξη της ταξικής πάλης του προλεταριάτου όπως λένε οι θεωρητικοί του μαρξισμού-λενινισμού.
Οπότε δεν μπαίνει θέμα αν πρέπει οι επαναστάτες, οι κομμουνιστές να απορρίπτουν a priori την κοινοβουλευτική πάλη, ακόμα και τη συμμετοχή στο κοινοβούλιο.

Γιατί όμως, θα πρέπει υποχρεωτικά να επιλέγουν κάθε φορά αυτή τη μορφή πάλης και μάλιστα να την αναγορεύουν σε ύψιστη μορφή πολιτικού αγώνα;
Για να θυμηθούμε και λίγο τον Μαρξ θα πρέπει να κάνουμε «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης». Επανερχόμαστε, λοιπόν, στο ερώτημα: η συμμετοχή στις εκλογές στις συγκεκριμένες συνθήκες συντελεί στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης;

Οι οπαδοί του κοινοβουλευτικού κρετινισμού δεν τολμούν να ισχυριστούν κάτι τέτοιο -βλέποντας όσο έχουν απαξιωθεί στα μάτια της εργαζόμενης κοινωνίας αυτοί οι "αντιπροσωπευτικοί δεσμοί" και περούν αλλού την μπάλα:
Μα ο κόσμος θα πάει να ψηφίσει, γιατί να μη του δώσουμε μια εναλλακτική λύση στις κάλπες; είναι το έσχατο επιχείρημα των οπαδών του... έξυπνου κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Ας το συζητήσουμε κι αυτό.

Πώς θα πάει ο κόσμος να ψηφίσει; Θα πάει με το κεφάλι ψηλά, με όρους κινήματος (ρεφορμιστικού έστω), διεκδικώντας, απαιτώντας, ελέγχοντας (στρεβλά έστω); Ή θα πάει ηττημένος, σπρωγμένος από τη δύναμη της συνήθειας, χωρίς κουράγιο, χωρίς ελπίδα, χωρίς διεκδικήσεις και απαιτήσεις, χωρίς φιλοδοξίες ελέγχου αυτών που θα ψηφίσει;
Ακόμα και οι αστοί αναλυτές υποστηρίζουν το δεύτερο, το οποίο άλλωστε αποτυπώνεται ανάγλυφα και διαχρονικά τα τελευταία χρόνια σε όλες τις δημοσκοπήσεις.

Συμμετέχοντας, λοιπόν, στην εκλογική φάρσα, υπ' αυτές τις συνθήκες, το μόνο που κάνεις είναι να λαϊκίζεις με τον πιο χυδαίο τρόπο, να υποκλίνεσαι στην ήττα του κοινωνικού κινήματος, να προσφέρεις άλλοθι όχι μόνο στις δυνάμεις του συστήματος, αλλά και στον ηττημένο κόσμο της δουλειάς.
Άλλοθι για την αδράνεια του, άλλοθι για το χτύπημα της συλλογικής του συνείδησης και δράσης, άλλοθι για την εν γένει συμμετοχή του στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι. Οχι μόνο δεν αναπτύσσεις την ταξική πάλη, αλλά αντίθετα τη μπλοκάρεις.

Λειτουργείς ως το αριστερό άλλοθι ενός συστήματος που έχει ξεπεράσει σε αγριότητα κάθε προηγούμενο στα χρόνια μετά την πτώση της χούντας.