Φαίνεται ότι πολύ σύντομα, η ιστορία θα κάνει λόγο για την επαχθή πενταετία του μνημονίου, με πολύ πιο σκοτεινά χρώματα από την επταετία της χούντας!
Οι δηλώσεις του προέδρου του Ευρωκοινοβουλίου και επικεφαλή της ευρωομάδας των σοσιαλιστών Μ. Σούλτς, ότι «τα μέτρα λιτότητας στην Ελλάδα (τα μνημόνια) ήταν αποκλειστική επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης», επισύρουν βαριές κατηγορίες για τις κυβερνήσεις των μνημονίων, τα στελέχη των οποίων-αν είναι έτσι- πρέπει να προσαχθούν σε ειδικό δικαστήριο για εξαπάτηση του ελληνικού λαού, κατάχρηση εξουσίας, παράβαση θεμελιωδών άρθρων του συντάγματος και κατάλυση του πολιτεύματος, ηθική αυτουργία για τα θύματα των μνημονιακών πολιτικών και δόλο για την εκποίηση δημόσιων και ιδιωτικών αγαθών κτλ. κτλ..
Και φυσικά, αν οι κατηγορίες επιβεβαιωθούν, κάθε έλληνας πολίτης, θύμα των κακόβουλων πολιτικών, οφείλει να προσφύγει στη Δικαιοσύνη κατά των πρωταγωνιστών του μνημονίου, διεκδικώντας αποζημιώσεις για ηθική και υλική βλάβη.
(Φυσικά οι δηλώσεις Σούλτς, ενδεχόμενα να σηματοδοτούν μια στρατηγική αποδέσμευσης της ΕΕ από τις ευθύνες της για την κοινωνική καταστροφή στην Ελλάδα, αν και είναι σύνηθες ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις χρησιμοποιούν την ΕΕ ως φόβητρο για την χειραγώγηση των κοινωνικών αντιδράσεων έναντι απεχθών μέτρων).
Εντούτοις, οι δηλώσεις Σούλτς-όπως και η παραδοχή Μοσκοβισί ότι "ο Χάρτης Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε. δεν είναι εφαρμοστέος στην Ελλάδα" εξαιτίας της ίδιας - δεν προσθέτουν κάτι καινούργιο, παρά, έρχονται να επιβεβαιώσουν τις τοποθετήσεις του πρώην υπουργού οικονομικών Γ. Στουρνάρα, τον Οκτώβριο του 2013, στην βουλή των ελλήνων.
Ο συμπαθής κατά τα άλλα τραπεζίτης, είχε επισημάνει δύο πράγματα: αφενός ότι κατά την μεταπολίτευση δεν υπήρξε κανένα σοβαρό σχέδιο για την οικονομία και το κράτος, και αφετέρου, ότι το Μνημόνιο, αποτελεί ουσιαστικά το μόνο εθνικό σχέδιο πολιτικής της μεταπολίτευσης.
Με τα δικά του λόγια : «Μια από τις πιο οδυνηρές πραγματικότητες τις μεταπολίτευσης είναι ότι δεν καταρτίστηκαν σοβαρά και μακρόπνοα σχέδια για την οικονομία και το κράτος. Δεν είναι τυχαίο ότι το Μνημόνιο, αυτό το Μνημόνιο που έχουμε, παρόλες τις αδυναμίες του, είναι ίσως το μοναδικό κείμενο πολιτικής - και πρέπει να είμαστε ειλικρινείς - που έθεσε συγκεκριμένους στόχους, δεσμευτικούς, για το σύνολο του ελληνικού κράτους, είτε μας αρέσει είτε όχι».
Παραφράζοντας τη ρήση του σοφού λαού, ότι «από τρελό κι από παιδί μαθαίνεις την αλήθεια», θα λέγαμε ότι από τραπεζίτες που μιλάν για πολιτική μαθαίνεις αυτά που κρύβουν οι πολιτικοί. Διότι ο πρώην υπουργός και νυν κυβερνητικός τοποτηρητής του εγχώριου τραπεζικού συστήματος, δεν εξέφρασε κάποια προσωπική γνώμη, αλλά έχοντας ταυτόχρονα τη διπλή ιδιότητα του πολιτικού και του τραπεζίτη, διατύπωσε την κοινή γραμμή πλεύσης της εγχώριας οικονομικής και πολιτικής ελίτ, της ντόπιας ολιγαρχίας.
Διότι θα ήταν ενάντια στη λογική και στη κοινή νοημοσύνη, το να υιοθετήσει κανείς την διαδεδομένη γνώμη ότι ένας πρωθυπουργός-εν προκειμένω ο ΓΑΠ-έλαβε μόνος την απόφαση ένταξης της χώρας υπό το καθεστώς της τρόικας, και ότι αυτή η απόφαση δεν πάρθηκε από το σύνολο της αστικής τάξης, σε συνεννόηση με τους ευρωπαίους.
Άλλωστε, τήδε κακείθεν, υπήρχαν πληροφορίες, αφενός, για τις συναντήσεις της τρόικας με οργανώσεις εργοδοτών, στην οποία υπέβαλλαν προτάσεις, και αφετέρου, ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις εμφάνιζαν ως «εθνική διαπραγμάτευση» την άνευ όρων αποδοχή των μέτρων που επέβαλλε η τρόικα-μέσω emails όπως αποδείχθηκε- και τα οποία είχαν ήδη εισηγηθεί σε αυτή οι εργοδότες.
Το πάρτι και η ανασυγκρότηση του Ελληνικού καπιταλισμού
Ο Στουρνάρας μίλησε για το μνημόνιο σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο: «το μνημόνιο που έχουμε», χωρίς να το αποδώσει σε τρίτους. Το χαρακτήρισε ως «το μοναδικό κείμενο πολιτικής» το οποίο είναι «δεσμευτικό για το σύνολο του ελληνικού κράτους» και το οποίο είναι το μόνο σοβαρό σχέδιο της μεταπολίτευσης-εδώ αποδεικνύεται ότι οι τραπεζίτες, ενίοτε, είναι πιο προσεκτικοί από τους λαλίστατους πολιτικούς, αφού δεν χαρακτήρισε το σχέδιο, ως «εθνικό σχέδιο σωτηρίας του έθνους», όπως εκείνοι.
Αυτό που υπονοείται είναι ότι εδώ, δεν πρόκειται για την εφαρμογή κάποιων διαρθρωτικών μέτρων με σκοπό την οικονομική ανάκαμψη, αλλά για ένα «σχέδιο» που αφορά το σύνολο του ελληνικού κράτους. Το «σύνολο του ελληνικού κράτους» δεν αναφέρεται μόνο στους πολιτικούς θεσμούς και στην απρόσωπη οικονομία, αλλά επίσης στο ιδιοκτησιακό καθεστώς, στην αγορά γης και εργασίας, στο κράτος πρόνοιας και στις ίδιες τις κοινωνικές σχέσεις. Πρόκειται για ένα σχέδιο ανάπλασης της χώρας με βάση τις (νεο)φιλελεύθερες πολιτικές αναδιανομής του πλούτου από τις χαμηλές στις ανώτερες τάξεις, αποδυνάμωσης του κόσμου της εργασίας και συγκέντρωσης της εξουσίας σε οικονομικά κέντρα.
Από τις γενικότερες δηλώσεις των τεχνοκρατών, φαίνεται ότι το σχέδιο προσανατολίζεται στην ανασυγκρότηση του οικονομικού μοντέλου της χώρας με γνώμονα τη μείωση του συντελεστή κόστους της εργασίας. Μόνο σε αυτή τη βάση ο ελληνικός κρατικοδίαιτος καπιταλισμός μπορεί να δεχτεί να αυτενεργήσει: όταν θα έχει εξασφαλισμένο κέρδος, τόσο από τη μείωση του εργατικού κόστους, όσο και από την πάμφθηνη εξαγορά κερδοφόρων κρατικών εταιριών, με εξασφαλισμένη πελατεία.
Πραγματικά, η μεταπολίτευση δεν είχε να επιδείξει κάποιο σχέδιο καπιταλιστικής ανασυγκρότησης της χώρας. Οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, όμηροι της πελατείας τους και κυρίως, λόγω της διαπλοκής με τα μεγάλα ελληνικά και ευρωπαϊκά συμφέροντα, μετέτρεψαν την οικονομία σε ένα συνεχές πάρτι, το οποίο χρηματοδοτούσαν οι αγορές και ενέκριναν οι ευρωπαίοι εταίροι, αφού όλοι κέρδιζαν από αυτό.
Η οικονομική κρίση του 2007 προκάλεσε το τέλος του πάρτι και καθώς ήρθε ο λογαριασμός από τους δανειστές-που δάνειζαν και κέρδιζαν αφειδώς-τέθηκε το ζήτημα του ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό. Και σύμφωνα με την πάγια τακτική, τον λογαριασμό έπρεπε να τον πληρώσουν εκείνοι που απουσίαζαν και δεν κλήθηκαν στο πάρτι. Έπρεπε να πληρώσουν την άγνοια και την ανικανότητά τους να παίρνουν μέρος σε πάρτι-φυσικά, το πάρτι συνεχίζεται, με τη μόνη διαφορά ότι οι καλεσμένοι είναι πια πολύ λίγοι.
Ο Στουρνάρας έχει απόλυτο δίκιο: η χώρα κατά τη μεταπολίτευση, ήταν κατά κάποιο τρόπο στον αυτόματο πιλότο, αφού η κοινωνική κινητικότητα, ο εκδημοκρατισμός και τα αιτήματα διεκδίκησης δικαιωμάτων, μετά από δεκαετίες πολιτικής και κοινωνικής βαναυσότητας, δεν επέτρεπαν την οποιαδήποτε καπιταλιστική ανασυγκρότηση-δηλαδή τη μείωση του μισθολογικού κόστους.
Η έλλειψη οποιουδήποτε σχεδίου για το κράτος και την οικονομία, επέτρεψε να συντελεστεί το μεταπολιτευτικό πάρτι, στο οποίο πρωτοστατούσε το πολιτικό προσωπικό, η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα και η παρασιτική μεσαία τάξη-ακόμη και ο πικρόχολος Σόιμπλε ισχυρίστηκε ότι για την χρεοκοπία της Ελλάδας φταίει η ελληνική ελίτ.
Γιατί, οι χαμηλές τάξεις που παρήγαγαν τον πλούτο αυτής της χώρας, για λόγους πολιτισμικούς, δεν προσέβλεπαν στο κέρδος από την ληστεία του δημόσιου χρήματος, αλλά σε μια ζωή μακριά από την αστική υποκρισία, έστω σε ένα σπίτι για ιδιοκατοίκηση.
Διότι, είναι ευνόητο ότι το μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού δεν είχε κομματική ταυτότητα ή παχυλούς λογαριασμούς και δεν συμμετείχε σε κανένα πάρτι, γεγονός που φαίνεται από την τωρινή φτώχεια και δυστυχία.
Το «σχέδιο», του οποίου το μνημόνιο αποτελεί κάποιες κατευθυντήριες γραμμές, αφορά λοιπόν την ανασυγκρότηση του κράτους και της οικονομίας στη βάση της (νεο)φιλελεύθερης αντίληψης: κράτος-όργανο της αγοράς, απεριόριστα δικαιώματα στους καπιταλιστές, περιορισμός των μισθών στα όρια της επιβίωσης, κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων και κράτους πρόνοιας, εξαφάνιση του συνδικαλισμού, ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών και ισχυρό νόμισμα.
Με βάση αυτό το «εθνικό σχέδιο» σωτηρίας-με τις «μεταρρυθμίσεις» και «διαρθρωτικές αλλαγές»-, ελπίζει η ελληνική ελίτ να συσσωρεύσει κέρδη και να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη των ευρωπαίων καπιταλιστών, χωρίς βεβαίως να πληρώσει κανένα τίμημα για την καταλήστευση του δημόσιου πλούτου και την υπερχρέωση της χώρας.
Η Εθνική διάπλασις δια του μνημονίου
Όμως, υπάρχει και μια αθέατη πλευρά του εθνοσωτήριου μνημονίου, η παιδαγωγική. Αφορά την διάπλαση των νεοελλήνων με βάση το μοντέλο της ελεύθερης αγοράς και της ευέλικτης συσσώρευσης.
Τούτο δηλώνεται κυρίως με τον όρο «Νέα Ελλάδα», που συμπεριλαμβάνει τα όσα ψυχοφελέστατα έχουν ακουσθεί από την έναρξη του μνημονίου και αφορούν στην διεφθαρμένη φύση του έλληνα, την οποία, κυρίως, το (νεο)φιλελεύθερο πολιτικό προσωπικό οφείλει να μεταλλάξει, να εξανθρωπίσει και να εκσυγχρονίσει. Αφορά την διακυβέρνηση των ανθρώπων, με βάση τις επιταγές του νέου μοντέλου ανάπτυξης, την βιοπολιτική.
Ξεκινώντας από τον πρόεδρο του ΔΝΤ, που πρώτος έκανε λόγο περί θεραπείας του «ασθενούς έλληνος», η αστική ρητορική της θεραπευτικής αγωγής της ελληνικής κοινωνίας, προσέλαβε ποίκιλλες εκφάνσεις σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πολιτικού φάσματος.
Με βάση αυτή την ανάγκη προσαρμογής του έλληνα στο μοντέλο της ελεύθερης αγοράς και διάπλασης του απείθαρχου και διεφθαρμένου χαρακτήρα του, ένα σύνολο από λεπτοφυείς μηχανισμοί προπαγάνδας, χειραγώγησης και διαμόρφωσης του ασυνειδήτου, έλαβαν χώρα από τους καθεστωτικούς διαμορφωτές της κοινής γνώμης.
Ειδικά εκπαιδευμένοι καθεστωτικοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι ανέλαβαν την εφαρμογή ψυχοτεχνικών μεθόδων διέγερσης του υποσυνειδήτου με την καλλιέργεια ακραίου φόβου, ανασφάλειας και ενοχής, με την ταυτόχρονη στέρηση της ψυχολογικής ελπίδας και την εγγραφή στο Υπερεγώ των θυμάτων, των εντολών της εξουσίας.
Το μνημόνιο είναι ταυτόχρονα ένα σχέδιο ψυχολογικού πολέμου και κατασκευής της κοινωνίας στη βάση του μοντέλου της ελεύθερης αγοράς-του «σατανικού μύλου»- και πού σωστά, όπως λέει ο Στουρνάρας, ένα τέτοιο σχέδιο δεν διέθετε ποτέ το ελληνικό κράτος.
Με βάση την παιδαγωγική του μνημονίου, το κράτος οφείλει να επιβάλλει την τάξη και την πειθαρχία, να προκαλεί φόβο και τρόμο και να καταλύει οιοδήποτε θύλακα αντίστασης, τόσο στο χώρο όσο και στο νου·να παιδαγωγεί την κοινωνία στην πειθαρχία, στη συμμόρφωση, στην άκριτη αποδοχή των εντολών της εξουσίας και κυρίως, να καταστήσει το άτομο ως κύριο υπεύθυνο της μοίρας του, ανεξάρτητα από την κοινωνία στην οποία ζει, από τις κοινωνικές ανισότητες και από τις σχέσεις εξουσίας.
Η παιδαγωγική του μνημονίου έχει ως κύριο στόχο την ατομικοποίηση, τον κατακερματισμό των συλλογικοτήτων, την καλλιέργεια της ποσοτικής ωφελιμιστικής σκέψης που πηγάζει από τον κόσμο των επιχειρήσεων, την εκπαίδευση στην επιτηδειότητα και το κυνήγι του κέρδους.
Όσοι δεν συμμορφώνονται στα στάνταρντ που θέτει η (νεο)φιλελεύθερη παιδαγωγική, επιδεικνύοντας ποιητική, φιλοσοφική ή ρεμβώδη διάθεση, αποβάλλονται στον (νεο)φιλελεύθερο καιάδα.
Φυσικά, η παιδαγωγική του μνημονίου δεν σχετίζεται μόνο με την οικονομική κυριαρχία και την οικονομία της αγοράς, αλλά αφορά το συλλογικό φαντασιακό των φιλελεύθερων που επιδιώκει τόσο την πλήρη κυριαρχία του πλανήτη, όσο και την φαουστική αυτοθέωση.
Γι αυτό, το μνημόνιο δεν είναι μόνο ένα σχέδιο που αφορά τη χώρα, αλλά ένα μοντέλο που αν επιτύχει εδώ, θα αποτελεί τη βασική μέθοδο αγοραιοποίησης και φιλελεύθερης/καπιταλιστικής κυριαρχίας του πλανήτη.
Η ανατροπή του μνημονίου δεν θα αποτελεί ήττα μόνο του ελληνικού φιλελευθερισμού/καπιταλισμού αλλά και της υπερεθνικής νέας τάξης.
Για πέντε χρόνια, ο ελληνικός λαός βιώνει την απρόκλητη μονομερή επίθεση της εγχώριας ψευδοαστικής τάξης και του κρατικοδίαιτου καπιταλισμού (balkan capitalism), με κίνητρο την καπιταλιστική αναδιάρθρωση.
Η εγχώρια ελίτ, χάριν του κέρδους, ποδοπατεί ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα, θεσμούς και σύνταγμα, με τη χρήση της κρατικής βίας, επιβάλλοντας μονομερώς κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ώστε να αποδυναμώσει την αντίσταση στην επίθεση που η ίδια εξαπέλυσε. .
Ας μην ξεχνάμε, ότι πολιτικά υπεύθυνοι είναι οι ηγετικές ομάδες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, η ηγετική ομάδα της οποίας ανέλαβε και την ιδιοκτησία του «σχεδίου», εξαπολύοντας τον πιο ανηλεή ψυχολογικό και θεσμικό πόλεμο που έχει δεχτεί λαός σε κατάσταση ειρήνης.
Κείμενο που μας ήλθε στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο
Δημοσίευση σχολίου