Σε όλη την ιστορική διαδρομή του εργατικού κινήματος, όταν οι εργαζόμενοι κάποιου κλάδου πετύχαιναν βελτίωση των συνθηκών εργασίας και ζωής τους, λειτουργούσαν πιλοτικά για ανάλογες διεκδικήσεις και από τους άλλους εργαζόμενους. Γι” αυτό και προπολεμικά στην Ελλάδα το σύνολο των εργαζομένων ήταν αλληλέγγυο στους καπνεργάτες και τους σιδηροδρομικούς (που χάρη στη συνδικαλιστική τους οργάνωση και τους αγώνες τους είχαν εξασφαλίσει καλύτερους όρους σε σχέση με την πλειονότητα των άλλων εργαζομένων), γι” αυτό αργότερα η αλληλεγγύη προς τους οικοδόμους, πολύ μετά προς τους εργαζόμενους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα κ.λπ.
Μέχρι που η νεοφιλελεύθερη επίθεση έφερε στο προσκήνιο τη λογική και πρακτική των «κοινωνικών αντανακλαστικών». Με τρόπο ώστε να στρέφονται οι άλλοι εργαζόμενοι ενάντια σ” εκείνους που διεκδικούν και επιβάλλουν αυτά που θα έπρεπε να διεκδικεί και να επιβάλλει το σύνολο της εργατικής τάξης.
Στο όνομα μιας δήθεν «αλληλεγγύης», λες και αυτά που θα στερούνταν ένας καλά οργανωμένος και αγωνιζόμενος κλάδος θα διοχετεύονταν στους υπόλοιπους εργαζόμενους…
Έτσι, αντί να χαιρετίσουμε ως νίκη της εργασίας έναντι του κεφαλαίου τις νέες κατακτήσεις των εργαζομένων στη ΔΕΗ, τους πετροβολάμε… Αντί να σκεφτούμε τους όρους και τις δυνατότητες αξιοποίησης της νίκης τους με την ανάπτυξη διεκδικητικών κινημάτων σε όσο το δυνατόν περισσότερους κλάδους, συναινούμε στην ιδεολογική εξαπάτηση που θέλει την καθήλωση των μισθών και τη συμπίεσή τους προς τα κάτω. Κι αντί να απαιτούμε από το κράτος να νοιαστεί και για τους άνεργους, εμφανίζουμε ως αιτία της ανεργίας τη διεκδίκηση αξιοπρεπών όρων εργασίας και διαβίωσης των εργαζομένων…
Δημοσίευση σχολίου