Στα χρόνια της κρίσης στην Ελλάδα, οι τηλεοπτικοί σταθμοί δεν περιορίστηκαν στο ρόλο της ενημέρωσης. Πρωτοστάτησαν στη δημιουργία της ενοχικής αντίληψης πως μαζί τα φάγαμε. Για την κρίση δεν έφταιγαν πολιτικές, τράπεζες, η λειτουργία της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά απλώς πως «μαζί τα φάγαμε».
Ακριβοπληρωμένοι τηλεπαρουσιαστές, δηκτικοί τηλεοπτικοί αστέρες, προσπαθούσαν να πείσουν μια χώρα σε απόγνωση πως είχε φταίξει γιατί έζησε «πάνω από τις δυνατότητές της». Η απόφαση της κυβέρνησης και του υπουργού Επικράτειας, Νίκου Παππά, να εισπράξει ανείσπρακτα τέλη από τα κανάλια, ξεδίπλωσε μία πραγματικότητα παρανομίας και διαπλοκής, που λειτουργεί ως το χειρότερο κομμάτι της εξουσίας. Η αλήθεια είναι απλή, αλλά δεν θα ειπωθεί ποτέ από τα κανάλια: Τα μεγάλα συγκροτήματα Τύπου στη χώρα ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους. Με δανεικά χρήματα, χρέη και με λειτουργία «τζαμπατζήδων». Αυτά, δηλαδή, που οι ίδιοι συχνά, μέσα από τα τηλεοπτικά τους δελτία, κατηγορούν έναν ολόκληρο λαό και την αδυναμία του να ανταπεξέλθει στα οικονομικά βάρη που γεννά η κρίση.
Από το 2008 ως σήμερα, τα συγκροτήματα Τύπου και τα κανάλια έχουν πάρει δάνεια τα οποία ξεπερνούν το μισό δισεκατομμύριο. Ακόμη όμως και ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου