Στο «θυσιαστήριο» του Γερμανικού ολοκληρωτισμού

Πηγή: Μενέλαος Γκίβαλος – «Επίκαιρα»

Ο σύγχρονος γερμανικός ολοκληρωτισμός και η χρηματοπιστωτική δικτατορία, που εκφράζεται αυθεντικά μέσα από τη γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ, ταλαντεύονται έντονα κατά την τελευταία περίοδο προκειμένου να θέσουν υπό καθεστώς πλήρους υποταγής ή και να ανατρέψουν τον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να ακυρώσουν το ταχύτερο την αμφισβήτηση της απόλυτης κυριαρχίας τους.

Η «οικονομική λύση» είναι ακριβή. Μια έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ, ακόμα και μια χρεοκοπία της εντός της Ευρωζώνης έχουν να αντιμετωπίσουν ένα τόσο σύνθετο πλέγμα συμφερόντων και πολιτικοοικονομικών αλληλεξαρτήσεων, που καθιστούν τέτοιου είδους εγχειρήματα απρόσφορα, επικίνδυνα, υψηλού πολιτικού κόστους -για την ίδια τη γερμανική ηγεσία- και κυρίως μη χειραγωγήσιμα ως προς τις επιπτώσεις τους.

Η «πολιτική λύση» μοιάζει στους σκοτεινούς εγκεφάλους του γερμανικού ολοκληρωτισμού η πλέον πρόσφορη: η επιχείρηση πλήρους ενσωμάτωσης του ΣΥΡΙΖΑ στη μνημονιακή στρατηγική, η απαξίωση και η πολιτική του υπονόμευση, η ακύρωση της φυσιογνωμίας, του προγράμματος του και τελικά της ίδιας της λαϊκής κυριαρχίας θα δώσουν τέλος σ' ένα «πείραμα», η επιβίωση και επικύρωση του οποίου μπορεί να οδηγήσουν στην αμφισβήτηση της γερμανικής ηγεμονίας.

Αφού το «πειραματόζωο» δεν υποτάχθηκε στο εργαστήριο της λιτότητας, θα πρέπει τώρα να εξοντωθεί με πολιτικά μέσα. Η 20ή Φεβρουάριου, κατά τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και τις θεσμικές μαριονέτες του, ήταν ένα «λάθος» που πρέπει να διορθωθεί. Γι' αυτό και έκτοτε έχει ενεργοποιηθεί ένα συνεχές πολιτικό πραξικόπημα κατά της ελληνικής κυβέρνησης. Η αήθης και χυδαία επίθεση κατά του Έλληνα υπουργού Οικονομικών που προγραμματίστηκε από τον «οικονομικό δικτάτορα» της Ευρώπης Σόιμπλε στο τελευταίο Eurogroup και υλοποιήθηκε από τους χειραγωγούμενους αχυρανθρώπους του πιστοποιεί τους στόχους αυτούς.

Δεν είναι, μάλιστα, τυχαίο ότι τις ίδιες ώρες στο εσωτερικό της χώρας ο γνωστός εντολοδόχος του Μνημονίου, ο Ανδρέας Λοβέρδος, αποκαλούσε τον Γιάνη Βαρουφάκη «κλόουν που παριστάνει τον υπουργό». Το μαύρο μνημονιακό μέτωπο του εσωτερικού, επιτελώντας τον ρόλο της πέμπτης φάλαγγας, είναι φυσικό να συντονίζεται αυτόματα με τα «αφεντικά» του. Κοινός στόχος η ανατροπή της κυβέρνησης και η «αντικατάστασή» της από μια ευρύτερη μνημονιακή συμμαχία από τους ήδη «πιστοποιημένους» πολιτικούς και κομματικούς υπηρέτες των Μνημονίων.

Το «πνεύμα» του imperium

Ο γερμανικός ολοκληρωτισμός όμως έχει βαθιές ιστορικές ρίζες. Συμβολοποιείται και εκφράζεται πολιτικά και ιδεολογικά την περίοδο αυτή από το επαχθές «προσωπείο» των Σόιμπλε και Μέρκελ, όμως στο ιστορικό του βάθος υπάρχει το «πνεύμα του γερμανικού λαού», η «άρρητη βούληση του γερμανικού λαού», μια κοσμοαντίληψη που έχει τις ρίζες της στον γερμανικό ιδεαλισμό του 18ου αιώνα. Πλευρές και ερμηνείες της χεγκελιανής φιλοσοφίας της ιστορίας και κυρίως το αποκαλούμενο «ιστοριστικό παράδειγμα» του W. Dilthey, στα τέλη του 19ου αιώνα, εμφανίζουν προκλητικές αναλογίες με το «πνεύμα της γερμανικής Ευρώπης» που επιχειρείται να επιβληθεί από τη σύγχρονη πολιτικοοικονομική γερμανική ελίτ στην Ευρώπη.

Αυτό το περίφημο «γερμανικό πνεύμα» δεν δεσμεύεται από απόλυτες ιστορικές αξίες και αρχές, αλλά αποτελεί το ίδιο μια μη ορθολογικά ανακατασκευάσιμη ιστορικοκοινωνική οντότητα, που εκφράζει την ιστορική «αλήθεια» («το πραγματικό είναι το αληθινό»). Γι' αυτό και το άτομο θεωρείται απλό εργαλείο αυτού του «πνεύματος», που συντρίβεται και θυσιάζεται για την επιτυχία των σκοπών του «γερμανικού πνεύματος», της «ιστορικής βούλησης του γερμανικού λαού».

Αυτή η αντίληψη του «γερμανικού πνεύματος» αναδύθηκε στους δύο παγκόσμιους πολέμους του 20ού αιώνα, ενώ σήμερα ζούμε την «εκσυγχρονισμένη», τη μετα-νεοτερική της εκδοχή, όπου το «γερμανικό πνεύμα» επιβάλλει την κυριαρχία του μέσω της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και του προγράμματος λιτότητας, με ιδεολογική προμετωπίδα το «προτεσταντικό πνεύμα» της εσωτερικής συντριβής, της αυτοενοχοποίησης, της πλήρους πειθάρχησης και υποταγής των ατόμων στην ανώτερη και απρόσβλητη από κάθε αμφισβήτηση δομή της εξουσίας.

Η σύγχρονη γερμανική ελίτ πιστεύει κατά βάθος ότι η ιστορία της οφείλει μια «επανόρθωση» μετά τις δύο συντριπτικές ήττες που υπέστη το γερμανικό imperium κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Γι’ αυτό και η εξαθλίωση λαών και ατόμων, η κατάργηση των ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, η χειραγώγηση των πολιτικών συστημάτων, ο ευτελισμός των δημοκρατικών θεσμών αποτελούν «αναγκαίους ιστορικούς όρους» για την επιβολή του γερμανικού imperium.

Όσο οι πολίτες υπομένουν μοιρολατρικά και υποτάσσονται, όσο οι Ευρωπαίοι διανοούμενοι και πνευματικοί άνθρωποι αρκούνται στη σιωπή ή στην περιθωριακή κριτική, όσο οι πολιτικοί εξαγοράζουν την παρουσία τους στην κυβέρνηση, θυσιάζοντας τη δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία στο σύγχρονο «γερμανικό πνεύμα», τόσο περισσότερο θα αποθρασύνεται η γερμανική ελίτ. Όμως η «ρωγμή» που άνοιξαν το ελληνικό αντιπαράδειγμα αλλά και οι πολύμορφες αντιστάσεις -κοινωνικές, πολιτικές, ιδεολογικές- που εκδηλώνονται σ' ολόκληρο τον ευρωπαϊκό χώρο μάς πείθουν ότι δεν υπάρχουν «νομοτέλειες», αλλά ότι η ίδια η βούληση και η εξέγερση των λαών είναι εκείνες που διαμορφώνουν την ιστορία.