Επιμένω πως δεν υπάρχει πιο υγιής έκφραση πολιτικής και λογικής από την απλή απορία. Ακόμη και στη δημοσιογραφία, τα πιο ισχυρά ερωτήματα είναι του μικρού παιδιού. Δηλαδή το «τι» και το «γιατί» και όχι οι περικοκλάδες, που δικαιολογούν και δικαιολογούνται δημιουργώντας ένα πλαίσιο ευγενούς υποκρισίας . Με αυτή λοιπόν την απλότητα του παιδιού, ή τον απλό κυνισμό του δημοσιογράφου, θα ρωτήσω:
Στη χώρα αυτή υπάρχουν γύρω στα 11 εκατομμύρια Έλληνες. Αλλοι τόσοι είναι διασκορπισμένοι στα πέρατα του κόσμου. Γιατί ανάμεσα σε τόσους 'Ελληνες, προφανώς και αρκετούς πολύ ικανούς, η κυβέρνηση επέλεξε να διατηρήσει στη διοίκηση, στη δίκιά της διοίκηση, την αριστερή ή τη διαφορετική ή την έντιμη ή όπως θέλετε πείτε την, ανθρώπους που υπηρέτησαν το παλιό καθεστώς; Αν η κυβέρνηση κάνει στο ξεκίνημα της θητείας της την παραδοχή πως ανάμεσα σε τόσους άξιους 'Ελληνες πιο άξιοι είναι όσους πολέμησε με μένος και δίκαια, τότε έχει χάσει. Αν πάλι κάνει την παραδοχή πως δεν υπάρχουν άξιοι, ή δεν έχουν σημασία οι άξιοι, τότε η ήττα της είναι εσωτερική, πολιτική και δεν αφορά εκλογικά αποτελέσματα.
Μετά το θόρυβο με την τοποθέτηση Ταγματάρχη, γιγαντώθηκε η αντίδραση για την κυρία Παναρίτη. Αν κοιτάξεις πιο δίπλα θα δεις Τσοτσορούς, Στρατινάκηδες, Σαββαΐδηδες, Σπυρόπουλους, ανθρώπους που πίστεψαν άλλα από αυτά που θέλει να εφαρμόσει η κυβέρνηση.
Το επιχείρημα για την επιλογή των ανθρώπων της παλιάς κοπής, που υπερασπίστηκαν το φονταμενταλισμό των αγορών, της ευλυγισίας των ιδεών, του life style της πολιτικής και της παρέας, για όλους αυτούς τους «αδιάβροχους», που λέει και ο Θανάσης Καρτεράς, είναι πως πρόκειται για τεχνοκράτες.
Ο μύθος των τεχνοκρατών, πέρα από εφεύρεση του συστήματος, είναι και το αποτέλεσμα τραγικού πειράματος στην Ελλάδα. Οι τεχνοκράτες του Παπαδήμου άλωσαν την κοινωνία, έπεσαν με αλεξίπτωτα από τις τράπεζες στον κοινωνικό βίο και ανατίναξαν, σε ομοθυμία με τους μουτζαχεντίν τύπου Αδωνη, οτιδήποτε κοινωνικό, για να το πετάξουν τελικώς στο Ποτάμι με τα κάθε είδους λύματα της απολιτικής χαριτωμενιάς. Οι τεχνοκράτες υπηρετούν ιδέες, ή τράπεζες, ή το χρήμα, ή τον αμοραλισμό τους, που είναι το μίγμα από όλα αυτά. Αυτό το ξέρει καλά η Αριστερά και το γνωρίζει πια η κοινωνία. Χόρτασε σωτήρες και τεχνοκράτες μισθών χιλιάδων ευρώ, που κατάντησαν τον μέσο μισθό ανίκανο να θρέψει μια οικογένεια.
Τι συμβαίνει, λοιπόν, για να συνεχίσω το απλό ερώτημα; Πώς άλωσαν τόσο γρήγορα όλοι τους τη διοίκηση, που θα ήταν μια άλλη διοίκηση; Είναι η απειρία όσων κυβερνούν, ο φόβος πως μπορεί να είναι χειρότεροι των προσδοκιών, που τους έθεσε σε ομηρία αυτών που αυτοδιαφημίζονται πως γνωρίζουν; Είναι το έλλειμμα του κόμματος, πίσω από την εξουσία, που δεν μπορεί και δεν θέλει να πλατύνει μέσα στην κοινωνία που το υποστηρίζει και έτσι προτιμά το στένεμα στα όρια που βρωμάνε διαφθορά, καμαρίλα και παρέες του Κολωνακίου; Ή μήπως είναι το μικρόβιο, που μεγαλώνει μαζί με την εξουσία τόσο γρήγορα που στο τέλος νομίζεις πως αυτό είναι η εξουσία;
Έχω την εντύπωση πως το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του νικητή δεν είναι η νίκη αλλά η κατανόησή της. Αυτή την αφομοίωση της νίκης αναρωτιέμαι αν έχουν κάνει στην κυβέρνηση . Γιατί δηλαδή νίκησαν; Όπως αναρωτιέμαι, ξανά και ξανά, γιατί, ανάμεσα σε τόσα εκατομμύρια Έλληνες, δεν βρέθηκαν πέντε άξιοι άνθρωποι να αναλάβουν τη διοίκηση;
Δημοσίευση σχολίου