Που θα τερματίσει η ξεφτίλα του Νίκου Κοτζιά; Ιστορικά μαθήματα για τον υπουργό Εξωτερικών

Που θα τερματίσει η ξεφτίλα του υπουργού Εξωτερικών, Νίκου Κοτζιάς; Πριν λίγο καιρό δεν έδωσε θεώρηση εισόδου στην Ελλάδα στη Λεϊλά Χάλεντ, στη θρυλική φιγούρα της Παλαιστινιακής Αντίστασης, που είναι προσκεκλημένη του Resistance Festiva, προφανώς υπακούοντας στα κελεύσματα της κυβέρνησης του Τελ Αβίβ.

Χτες το υπουργείο του σφύριξε αδιάφορα όταν είδαν την δημοσιότητα βίντεο στα οποία παρουσιάζονται στρατιώτες του σιωνιστικού καθεστώτος σε πειρατική επιχείρηση με στόχο τους ακτιβιστές του «Στόλου της Ελευθερίας».

Σήμερα μαθαίνουμε ότι ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς, είχε συνάντηση με τον πρόεδρο του Ισραήλ, Ρέουβεν Ρίβλιν και έκανε μια προκλητικά ανιστόρητη δήλωση: «Είμαστε δύο λαοί που ζουν μαζί σε αυτό το μέρος του κόσμου, εδώ και πολλά χιλιάδες χρόνια. Ολόκληρος ο δυτικός κόσμος βασίζεται στους δικούς μας πολιτισμούς, στη δική μας ιστορία και τις παραδόσεις μας, μόνο που πολλές φορές αυτό το ξεχνάμε» επισημαίνοντας ότι «δεν έχουμε μόνο ένα κοινό παρελθόν, αλλά και ένα κοινό μέλλον προς το συμφέρον των λαών μας».

Ας κάνουμε μερικά ιστορικά μαθήματα στον Έλληνα υπουργό εξωτερικών παραθέτοντας απόσπασμα από περασμένη ανάρτησή μας:

Αν πάμε μερικές δεκαετίες πριν οι Σιωνιστές (που πήραν το όνομά τους από το λόφο της Σιών στην Ιερουσαλήμ, όπου σύμφωνα με τη μυθολογία της Βίβλου ήταν η κατοικία του βασιλιά Δαυΐδ και ναός του Θεού) δεν είχαν καταλήξει καν το μέρος που ήθελαν να φτιάξουν το δικό τους κράτος. Ενώ αρχικά είχαν επιλέξει την Παλαιστίνη, το 1904 το τέταρτο σιωνιστικό συνέδριο άλλαξε χώρα και επέλεξε την Αργεντινή σαν μελλοντική «πατρίδα»!

Δυο χρόνια αργότερα, άλλαξαν γνώμη ξανά και επέλεξαν πάλι την Παλαιστίνη (που είχαν επιλέξει και στο πρώτο τους συνέδριο), προσδοκώντας στη βρετανική υποστήριξη. Και την πέτυχαν. Στις 2 Νοέμβρη του 1917, η βρετανική κυβέρνηση εξέδωσε τη διακήρυξη Μπάλφουρ. Η διακήρυξη εκδόθηκε με μορφή γράμματος από τον υπουργό Εξωτερικών της Βρετανίας προς ένα σιωνιστή ηγέτη. Σύμφωνα με το γράμμα αυτό, η βρετανική κυβέρνηση υιοθέτησε την πολιτική της δημιουργίας εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη.

Εκτοτε, ξεκίνησε ο σταδιακός εποικισμός της Παλαιστίνης από Εβραίους. Από τους 56.000 Εβραίους (μόλις 8% του πληθυσμού) που κατοικούσαν στην Παλαιστίνη το 1918, έφτασαν τους 174.610 (16.8% του πληθυσμού) το 1931, για να γίνουν 650.000 (31.5% του πληθυσμού) το 1948, όταν δημιουργήθηκε το κράτος του Ισραήλ. Ταυτόχρονα, η καλλιεργήσιμη γη που πέρασε στα χέρια των Εβραίων έφτασε το 5% το 1948. Γη που αγόρασαν οι πλούσιοι Εβραίοι από τους άραβες φεουδάρχες που αδιαφορού-σαν για τις αντιδράσεις του παλαιστινιακού λαού κοιτάζοντας μόνο την κονόμα από την πώληση της γης που πέρασε κυρίως στους σιωνιστικούς κύκλους.

Με το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου, το 1914, η Βρετανία υποσχέθηκε να «απαλλάξει» τους αραβικούς λαούς από το ζυγό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, συμπεριλαμβανομένης της Παλαιστίνης. Αυτό θα γινόταν σε αντάλλαγμα για την αραβική υποστήριξη ενάντια στην Τουρκία που τότε πολεμού-σε στο πλευρό της Γερμανίας. Ομως, οι υποσχέσεις δεν άργησαν να αποδειχθούν απάτη, καθώς δύο χρόνια αργότερα, το 1916, η Βρετανία με τη Γαλλία υπέγραψαν συμφωνία, σύμφωνα με την οποία η περιοχή της Μέσης Ανατολής χωρίζονταν σε ζώνες επιρροής. Η Συρία με το Λίβανο (που σημειωτέον δημιουργήθηκε από τους Γάλλους με απόσπαση συριακών εδαφών) ανήκαν στη γαλλική και η Ιορδανία με το Ιράκ στη βρετανική επιρροή. Η Παλαιστίνη θα είχε ένα καθεστώς «διεθνούς εποπτείας», το οποίο έληξε τον Ιούλη του 1922, όταν με απόφαση του Συμβουλίου της «Κοινωνίας των Εθνών» (οργανισμός πρόδρομος του ΟΗΕ, πριν το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο) η Παλαιστίνη πέρασε από την παραπαίουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία στους βρετανούς αποικιοκράτες. Η βρετανική κυριαρχία δεν άντεξε για πολύ. Στις 15 Απρίλη του 1936 ξεσπά μεγάλη εξέγερση του παλαιστινιακού λαού που διαρκεί έξι μήνες. Εξέγερση που πνίγεται στο αίμα από τους Βρετανούς που σε συνεργασία με σιωνιστικές ομάδες σφάζουν τουλάχιστον 50.000 Παλαιστίνιους.

Φτάνουμε λοιπόν στο 1947, που η βρετανική κυριαρχία δεν αντέχει πλέον. Οχι μόνο οι Παλαιστίνιοι αλλά και πολλοί Εβραίοι ήταν ενάντιά της κι έτσι, κάτω από την πίεση του απελευθερωτικού κινήματος, οι Αγγλοι αναγκάζονται να προσφύγουν στον ΟΗΕ για τη λήξη της «εποπτείας». Η επιτροπή που συγκρότησε ο ΟΗΕ πρότεινε δύο σχέδια λύσεων: 1) Το σχέδιο της πλειοψηφίας, που προέβλεπε χωρισμό της χώρας, με οικονομική ένωση και 2) Το σχέδιο της μειοψηφίας που προέβλεπε ίδρυση ομοσπονδιακού κράτους. Σύμφωνα με την πρώτη λύση, η περιοχή της Παλαιστίνης θα χωριζόταν σε έξι κύρια μέρη (τρία για τους Εβραίους, έκτασης ίσης με το 56% του εδάφους και τρία για τους Παλαιστίνιους, έκτασης ίσης με το 43% του εδάφους). Η Ιερουσαλήμ και η περιοχή της θα διοικούνταν από τον ΟΗΕ, ενώ μια σειρά από αμιγείς αραβικές περιοχές θα περνούσαν στο εβραϊκό κράτος. Τη δεύτερη λύση υποστήριζε η Σοβιετική Ενωση.

Η θέση της Σοβιετικής Ενωσης ήταν σαφής. Από τη στιγμή που η μαζική μετανάστευση των Εβραίων στην Παλαιστίνη ήταν ένα γεγονός και με δεδομένες τις εκτεταμένες σφαγές των Εβραίων από τους Ναζί, η δημιουργία ενός εβραϊκού κράτους μετά τη λήξη της βρετανικής εποπτείας της Παλαιστίνης ήταν αναπόφευκτη. Γι’ αυτό και η Σοβιετική Ενωση υποστήριξε τη δημιουργία ενός ομοσπονδιακού κράτους (Εβραίων με Παλαιστίνιους), με ταυτόχρονη αποχώρηση όλων των ξένων στρατευμάτων (δηλαδή των βρετανικών) από την περιοχή. Μόνο σε περίπτωση που κάτι τέτοιο απορριπτόταν (όπως και έγινε), η Σοβιετική Ενωση θα αναγνώριζε δύο κράτη με οικονομική ένωση μεταξύ τους. Μιλώντας το Νοέμβρη του 1947, ο σοβιετικός αντιπρόσωπος δήλωνε: «Η απαίτηση των Εβραίων να φτιάξουν δικό τους κράτος εξηγείται από το γεγονός ότι καμιά δυτικοευρωπαϊκή χώρα δεν ήταν σε θέση να εγγυηθεί την υπεράσπιση των στοιχειωδών δικαιωμάτων του εβραϊκού λαού ή να τον προφυλάξει από τις βιαιότητες των φασιστών δημίων... Τα συμφέροντα των Εβραίων και των Αράβων της Παλαιστίνης μπορούν να διαφυλαχθούν κατάλληλα μόνο με την ίδρυση ενός αραβο-εβραϊκού κράτους, ανεξάρτητου και δημοκρατικού».

Η απόρριψη αυτού του σχεδίου, το οποίο ήταν η μόνη λύση για την αποτροπή της δημιουργίας του «μεγάλου Ισραήλ», ήταν καθολική. Τόσο οι αντιδραστικοί άραβες ηγέτες (απόλυτα εξαρτημένοι από Βρετανούς και Γάλλους) όσο και οι Σιωνιστές αντιτάχθηκαν σε κάτι τέτοιο. Ετσι, φτάνουμε στις 15 Μάη του 1948 στην ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Το ισραηλινό κράτος αναγνωρίζεται από τους πρώην συμμάχους του Β' Παγκοσμίου πολέμου και από τη Σοβιετική Ενωση (τέσσερα χρόνια μετά, το 1952, η Σοβιετική Ενωση διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις μαζί του, βλέποντας ότι οποιαδήποτε προσπάθεια για ειρήνη και ισοτιμία των λαών της περιοχής είναι καταδικασμένη) και ένα χρόνο μετά γίνεται μέλος του ΟΗΕ. Στην ιδρυτική διακήρυξη του νέου κράτους αναφέρεται ότι «το κράτος του Ισραήλ θα είναι πρόθυμο να συνεργαστεί με τις οργανώσεις και τους εκπροσώπους του ΟΗΕ για την πραγματοποίηση της απόφασης της Ολομέλειας του ΟΗΕ που πάρθηκε στις 29/11/47 και να βοηθήσει για την επίτευξη της οικονομικής ενότητας».

Ομως, στην ίδια διακήρυξη, το νεοσύστατο κράτος δηλώνει ως επίσημη ιδεολογία το Σιωνισμό και εφαρμόζει πολιτική εθνικών εκκαθαρίσεων πριν τη σύστασή του ακόμα. Ενα μήνα πριν (στις 9 Απρίλη 1948), πραγματοποιείται η σφαγή του Ντέιρ Γιασίν. Ο ισραηλινός στρατός, με τη συμβολή δυο παραστρατιωτικών οργανώσεων, εισβάλλει στο παλαιστινιακό χωριό Ντέιρ Γιασίν, στα προάστια της Ιερουσαλήμ, και σκοτώνει 250 γυναικόπαιδα και γέρους (πάνω από το ένα τρίτο του πληθυσμού του χωριού). Μεταξύ των ηγετών των παραστρατιωτικών οργανώσεων ήταν και δύο μελλοντικοί πρωθυπουργοί του Ισραήλ, ο Μεναχέμ Μπέγκιν και ο Γιτζάκ Σαμίρ. Ηταν η απαρχή των εθνικών εκκαθαρίσεων που μέσα σε δύο χρόνια (1947-1949) προκάλεσαν την ισοπέδωση 419 χωριών από τους Σιωνιστές και την εκτόπιση πάνω από 900.000 Παλαιστίνιων.