Το συμβόλαιο με τον λαό για άλλο ένα υπερήφανο ΟΧΙ

Γράφει ο Νικόλαος Τζαχρήστας

Από την πρώτη περίοδο των μνημονίων (2010) μέχρι σήμερα έχει συμβεί ένα και μόνο θετικό γεγονός. Η μάσκες του πολιτικού συστήματος σε συνεργασία με την ντόπια οικονομική ελίτ έπεσαν και συνεχίζουν να πέφτουν. Οι δανειστές-πιστωτές έδωσαν το μήνυμα ότι οι εκλογές έπρεπε να γίνουν και οι εκλογές γίνονται. Οι πολίτες βρήκαν διέξοδο από την μονόπλευρη συστημική ενημέρωση και το πολιτικό κατεστημένο ενεργεί στις περισσότερες των περιπτώσεων σαν να μην υπάρχει πολίτης-κριτής που θα τον κρίνει θέτοντας μονόδρομους προς τον δρόμο της ανάπτυξης. Ο μονόδρομος που θέτει το πολιτικό σύστημα είναι ο δρόμος της ενιαίας νομισματικής ένωσης και η «αναγκαστική» συνέχεια των μνημονίων.

Τα πολιτικά κόμματα του παλαιού δικομματισμού (τώρα μας επιβάλλουν καινούριο δικομματισμό) εκτός ότι άφησαν την χώρα πίσω σε παιδεία, υγεία και υποδομές φρόντισε να κατεδαφίσει τις παραγωγικές δομές της χώρας. Οργάνωσαν κομματικούς στρατούς μέσα από την πελατειακή πολιτική, μας έκαναν μια κοινωνία που παράγει σχεδόν μόνο υπηρεσίες, διέλυσαν την συνεταιριστική γεωργία-κτηνοτροφία, πήραν μέρος σε σκάνδαλα που τα οικονομικά τους μεγέθη ξεπερνούν κάθε φαντασία και γιγάντωσαν την ασυδοσία των τραπεζών με το να μην βάζουν κανόνες στον δανεισμό. Όλα αυτά τα παραπάνω τα πληρώνουμε τώρα με διάφορους τρόπους και οι πολίτες γνωρίζουν ποιοι ευθύνονται. Ο ευρωμονόδρομος που μας επιβάλλουν είναι ένας δρόμος προς την καταστροφή. Είναι κάτι που μπορεί δικαιολογημένα να μην μπορούσαμε να το καταλάβουμε εμείς οι απλοί πολίτες στην πρώτη περίοδο των μνημονίων αλλά τώρα είναι ευκρινέστατο.

Δεν μπορεί η χώρα πληρώνοντας προηγούμενα χρέη να παίρνει καινούρια δάνεια γιατί αυτός είναι ένας φαύλος κύκλος επειδή με αυτά τα προγράμματα των μνημονίων δεν μπορεί να εφαρμοστεί πραγματική αναπτυξιακή πολιτική. Η αγοραστική δύναμη των πολιτών μειώνεται με την αύξηση της φορολογίας έμμεσης και άμεσης με συνέπεια να μειώνεται η ζήτηση και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις να βλέπουν τα έσοδά τους να μειώνονται έναντι των εξόδων τους. Έτσι οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις βάζουν λουκέτα και οι εργαζόμενοί τους βγαίνουν στην ανεργία. Από την πλευρά της γεωργίας, η ήδη διαλυμένη γεωργία φορολογείται με συνέπεια να μην μπορεί να σηκώσει κεφάλι, να μην μπορεί να παράγει προϊόντα και πρώτες ύλες και να αναγκαζόμαστε να εισάγουμε.

Οι προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ τώρα πέφτουν στο κενό για όποιον διαθέτει κοινό νου. Μιλάνε για παράλληλα προγράμματα τα οποία θα ελαφρύνουν την λιτότητα που έφερε το τρίτο μνημόνιο αλλά η εποπτεία των δανειστών και το ίδιο το πρόγραμμα που ψηφίστηκε και έγινε νόμος του κράτους δεν αφήνει περιθώρια να σκεφτείς κάτι θετικό. Η ανάπτυξη που περιμένουν είναι οι ανάπτυξη όπου θα έρθουν επενδύσεις από εταιρείες κολοσσούς οι οποίες θα στήσουν εδώ εργοστάσια κλπ και σε συνάρτηση με τα κατεδαφισμένα εργασιακά δικαιώματα θα παίρνουν εργάτες-εργαζόμενους από την μεγάλη δεξαμενή της ανεργίας με πενιχρούς μισθούς και μηδαμινά εργασιακά δικαιώματα.

Από την άλλη πολλοί μικρομεσαίοι επιχειρηματίες νιώθουν ότι μπορούν να συνεχίσουν στον δρόμο της ευμάρειας δίχως να τους ακουμπήσει η λιτότητα. Αν γυρίσουν τον χρόνο πολύ λίγο πίσω και θυμηθούν τι είναι οι ΕΟΖ(ειδικές οικονομικές ζώνες) δεν θα είναι και τόσο σίγουροι για το μέλλον τους. Η γερμανική ηγεμονία έχει ως αυτοσκοπό να επιβάλλει στις οικονομίες τις παγκόσμιες ελίτ εάν υπογραφεί και η περιβόητη TTIP (διατλαντική εμπορική συμφωνία).

Υπάρχει όμως ένας άλλος δρόμος που με μερικές δυσκολίες στην αρχή μπορεί να μας βγάλει έξω από τον φαύλο κύκλο. Ο άλλος δρόμος είναι αυτός της ρήξης και του απεγκλωβισμού από τα μνημόνια. Ένα από τα βασικά κεφάλαια της πολιτικής οικονομίας του λυκείου είναι η νομισματική πολιτική που μπορεί να ασκήσει μια κυβέρνηση ανάλογα με τις περιόδους ύφεσης και ανάπτυξης. Μέσα στο ευρωπαϊκό νόμισμα είναι αδύνατο μια κυβέρνηση να ελέγξει τις τράπεζες εφόσον αυτές ελέγχονται από την ΕΚΤ. Μπορεί μια κυβέρνηση να πάρει τον έλεγχο των τραπεζών και να στέψει τις δραστηριότητες των τραπεζών προς την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρα που αρχικά θα επιδιώξει την επάρκειά της σε προϊόντα και στην συνέχεια, στην ολοένα και μεγαλύτερη καλυτέρευση του εμπορικού ισοζυγίου της χώρας μας.

Ο μύθος περί ζημιογόνων δημόσιων οργανισμών και ΔΕΚΟ μπορεί να καταρρεύσει αν αναλογιστεί κανείς ότι η εκάστοτε κυβέρνηση φύτευε δικούς της διοικητές οργανισμών οι οποίοι εξυπηρετούσαν πελατειακές σχέσεις και εκτελούσαν κυβερνητικές εντολές. Το κράτος δεν μπορεί να είναι ένας φορομπηχτικός μηχανισμός που να μην μπορεί να προσφέρει στην ουσία κοινωνική παροχές. Οι οργανισμοί μπορούν να είναι κερδοφόροι εάν σε αυτούς εργαστούν άξιοι διοικητές εφαρμόζοντας επιστημονικό management προσαρμοσμένο στα πλαίσια του δημόσιου τομέα προσφέροντας στους πολίτες ποιοτικά προϊόντα και υπηρεσίες στην καλύτερη δυνατή τιμή για τους πολίτες.

Τα δημόσια αγαθά παιδεία-υγεία-ενέργεια-νερό πρέπει να βρουν πραγματικά τον δωρεάν δημόσιο χαρακτήρα τους. Μέσα στους οργανισμούς αυτούς θα πρέπει να γίνει «επανακατάληψη» λιμένων, αεροδρομίων, τηλεπικοινωνιών τα οποία με τις πιο πάνω προϋποθέσεις θα είναι στην υπηρεσία των πολιτών χωρίς να επιβαρύνουν το κράτος.Αεροδρόμια λιμάνια και επικοινωνίες για μια χώρα είναι στρατηγικής σημασίας και δεν μπορούν να κατέχονται από ντόπιους και ξένους ιδιώτες οι οποίοι δεν πρεσβεύουν το συμφέρον της πατρίδας μας.

Το μεγαλύτερο βάρος μιας πολιτικής ρήξης με τα μνημόνια θα πέσει επάνω στην παραγωγική ανασυγκρότηση όπου η γεωργία και η βιομηχανία θα έχουν τον πρώτο λόγο για να σταθεί η χώρα στα πόδια της. Επιπλέον στον τομέα της παιδεία ς θα πρέπει να εισαχθεί ως ένα μεγάλο κεφάλαιο ο επαγγελματικός προσανατολισμός ώστε παράλληλα με την παιδεία η οποία θα διαμορφώνει συγκροτημένους ανθρώπους η εκπαίδευση θα δίνει κατευθύνσεις επαγγελματικές ώστε κανείς μας να μην είναι περιττός στην προσπάθεια της πατρίδας μας να σταθεί στα πόδια της.

Τέλος η κυβερνητική πολιτική της ρήξης επιβάλλεται εκμεταλλευόμενη την γεωστρατιγική μας θέση να κάνει νέες συμμαχίες στις οποίες να έχουμε από κοινού οικονομικά και γεωστρατηγικά οφέλη. Οι πολίτες σαστισμένοι από άλλη μια προδοσία, από μια κυβέρνηση που πρόδωσε όνειρα και ελπίδες θα πρέπει να ανασυνταχθούν και να καταλάβουν ότι όλοι εμείς των μικρομεσαίων οικονομικών στρωμάτων δεν έχουμε καμιά ελπίδα μέσα σε αυτή την πολιτική που χαράσσεται μέχρι τώρα, Η πολιτική αυτή όσο και αν είναι δύσκολο να το καταλάβουμε λειτουργεί υπέρ κάποιας στενής οικονομικής κάστας και σε καμιά περίπτωση δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της πλατιάς μάζας των πολιτών.