Ας κυριολεκτήσουμε: Για περίπου επτά δεκαετίες η τραγωδία του μικρασιατικού ελληνισμού ήταν ένα θέμα καλυμμένο με σιωπή. Ο πολιτικός κόσμος είχε επιλέξει να ξεχαστούν τα πάντα, η ιστορική επιστήμη το είχε θέσει στο περιθώριο, η τέχνη σχεδόν το αγνοούσε, για την εκπαίδευση ήταν ανύπαρκτο. Με τους κρατικούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς να επιδιώκουν τη λήθη, ο μικρασιατικός κόσμος και η καταστροφή του βρέθηκαν έξω από το οριοθετημένο πλαίσιο της εθνικής μνήμης.
Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή η ελληνική εξωτερική πολιτική προσανατολίστηκε στην ειρηνική συνύπαρξη με την Τουρκία (στο πλαίσιο αυτό υπογράφηκε το Ελληνοτουρκικό Σύμφωνο Φιλίας του 1930 και ο Βενιζέλος υπέβαλε πρόταση για βράβευση του Κεμάλ Ατατούρκ με το Νόμπελ Ειρήνης!). Κατά συνέπεια, ό,τι μπορούσε να διασαλεύσει την πολιτική της ελληνοτουρκικής προσέγγισης έπρεπε να αποσιωπηθεί: Ούτε λέξη για τις αποτρόπαιες ανθελληνικές διώξεις του 1914-1922, για τις τουρκικές μεθόδους εθνοκάθαρσης, για τις εκατόμβες των θυμάτων και για τις ευθύνες του νεοτουρκικού και κεμαλικού εθνικισμού. Οι πολιτικές επιλογές υπαγόρευαν την καταστολή της μνήμης.
Λίγα ενδεικτικά παραδείγματα αρκούν για να φανεί σ’ όλη της την έκταση η πολιτική εθνικής αμνησίας και σιωπής που κράτησε κάπου εβδομήντα χρόνια και ακολουθήθηκε με συνέπεια απ’ όλο το φάσμα του πολιτικού κόσμου: Το 1926 εκδόθηκε στην Αμερική ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Διαβάστε ακόμα
Στην προκυμαία της Σμύρνης, Έρνεστ Χέμινγουει
Δημοσίευση σχολίου