Μ’ έχει μαγέψει στην κυριολεξία το βιβλίο του Νέαρχου Γεωργιάδη «Ο Μάρκος όπως τον γνώρισα. Ο Βαμβακάρης από το Α ως το Ω» (Σύγχρονη Εποχή 2006).
Ο Ν. Γεωργιάδης ήταν –μας «άφησε» πριν 3 χρόνια- ο καλύτερος ερευνητής και μελετητής του ρεμπέτικου τραγουδιού και τα βιβλία του («Ρεμπέτικο και πολιτική» , «Ο Ακρίτας που έγινε ρεμπέτης», «Το φαινόμενο Τσιτσάνης», «Ο Θόδωρος Δερβενιώτης και το μετεμφυλιακό τραγούδι») «διαμάντια», όπως και ο καταπληκτικός τρόπος γραφείς του.
Σε όλα τα αναγνώσματα μου δεν έχω δει να «ξεπετάγονται» τόσο «ζωντανές εικόνες» όπως αυτές που συναντά κανείς μέσα από τις σελίδες του Ν.Γ.
Θα ‘θελα να μοιραστώ κάποιες απ’ αυτές μαζί σας. Απ’ το βιβλίο που ανέφερα αρχικά, παραθέτω ένα κεφάλαιο (αν βρω χρόνο –γιατί λόγω όγκου του βιβλίου δεν σκανάρεται οπότε είναι χρονοβόρα η δακτυλογράφηση- θα «ανεβάσω» και άλλη ενότητα απ’ το βιβλίο).
Γνώρισα κάποιον Βαμβακάρη...
Εκείνη την εποχή η οδός Αθηνάς προσέφερε μια μεγάλη ποικιλία από λαϊκά θεάματα του δρόμου. Παλαιστές, όπως ο Σαμψών και ο Τζίμης ο Τίγρης, σκίζανε τράπουλες, τρυπούσαν χοντρά σανίδια με τεράστιες βελόνες, λυγίζανε σίδερα, τραβούσαν αυτοκίνητα με τα δόντια τους. Γύφτοι, παίζοντας ντέφι, βάζανε μισή ντουζίνα σκυλιά να χορεύουν όρθια στα δυο τους πόδια. Αλλοι γύφτοι αναγκάζανε μια αρκούδα να χορεύει. Τσιγγάνες σε καλούσανε να σου πουν τη μοίρα σου, με μια ή δυο δραχμές ή να τους χαϊδέψεις τα βυζάκια τους με είκοσι δραχμές. Παπατζήδες, αβανταδόροι και τσιλιαδόροι σε βοηθούσανε να ξαλαφρώσεις από μερικά «περιττά» εκατοστάρικα.
Γυναίκες της «αμαρτίας» έξω από ξενοδοχεία σε καλούσανε να τις ακολουθήσεις στους χώρους της ηδονής. Πλανόδιοι μικροπωλητές, μικρής και μεγάλης ηλικίας, διαλαλούσανε τραγουδιστά το εμπόρευμά τους κι όταν έπεφτε σύρμα ότι έρχονται οι μπάτσοι, εξαφανίζονταν τρέχοντας πίσω απ’ τις γωνιές του δρόμου. Όσοι όμως δεν προλάβαιναν, ρίχνονταν στην κλούβα και ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου