Η υποκειμενική μου άποψη είναι ότι την καλύτερη ιστορική αναφορά για την «μαύρη» περίοδο της δικτατορίας των Συνταγματαρχών την κάνει ο Βασίλης Ραφαηλίδης στο βιβλίο του «Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού κράτους 1830 -1974».
Με αυτό το σκεπτικό θεωρώ σκόπιμο να παραθέσουμε ολόκληρο το σχετικό κεφάλαιο από το βιβλίο του μεγάλου Έλληνα διανοητή που αναφέραμε.
1. Η 21η Απριλίου 1967
Παρασκευή, 21 Απριλίου 1967, ώρα 1.15' μετά τα μεσάνυχτα. Τα τανκς του ταξιάρχου Στυλιανού Παττακού, που λίγο νωρίτερα έχουν ξεκινήσει απ’ το Γουδί, εμφανίζονται στο σταυροδρόμι των Αμπελοκήπων. Όλοι καταλαβαίνουν πως δε βγήκαν για παρέλαση, αν και τελικά η «επανάσταση» αποδείχτηκε για τους πραξικοπηματίες ένας απλός νυχτερινός περίπατος, έτσι που όλοι πιάστηκαν στον ύπνο, ακόμα και το πεπειραμένο ΚΚΕ, το ενσωματωμένο στην ΕΔΑ εδώ και κάμποσα χρόνια.
Ήταν τανκς αμερικάνικα, απ’ αυτά που η Αμερική προμήθευε τις χώρες του ΝΑΤΟ. Αλλά και το σχέδιο Προμηθεύς ήταν κι αυτό του ΝΑΤΟ. Το μόνο ελληνικό σ’ αυτή την ιστορία ήταν ο ύπνος των πολιτικών, αλλά και του βασιλιά.
Σου λέει ο άνθρωπος ευλόγως, εφόσον υπάρχει μια δική μου χούντα, βασιλική και στρατηγική, έτοιμη να δράσει, αποκλείεται να δράσει αυτές τις μέρες μια άλλη χούντα παρακατιανή. Να όμως που οι συνταγματάρχες ήταν καλύτερα πληροφορημένοι για τον άμεσο κίνδυνο που διέτρεχε η πατρίδα. Αχ, αυτή η πατρίδα. Όλες οι πουστιές σ’ αυτόν τον τόπο στο όνομά της γίνονται.
«Ουδαμού συνήντησα εχθρόν», λέει ο προελαύνων στους δρόμους της Αθήνας ταξίαρχος Παττακός απευθυνόμενος με τον ασύρματο στον αρχηγό, αν και κατώτερό του στο βαθμό, συνταγματάρχη Γεώργιο Παπαδόπουλο. Ποιος ήταν ο εχθρός που φοβόταν πως θα συναντήσει ο Παττακός; Μήπως οι κομουνιστές; Α, μπα. Ίσως η άλλη χούντα ήταν ο εχθρός που φοβόταν πως θα συναντήσει ο Παττακός. Στο κλούβιο κεφάλι αυτού του γεννημένου ηλίθιου, εχθρός πρέπει να ήταν ο ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου