Δεν είμαι ειδικός στα τεχνικά, οργανωτικά και καλλιτεχνικά πλαίσια του θεσμού του Διαγωνισμού Τραγουδιού Eurovision, του αδιάβλητου και του αμερόληπτου των κρίσεών του συμπεριλαμβανομένων. Οσο έτυχε να τον παρακολουθήσω, διαπίστωσα ότι πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, από αισθητικής πλευράς, εκείνο που κυριαρχεί (στατιστικά ως προς τις συμμετοχές και τους εκάστοτε νικητές) είναι ένα προϊόν που κινείται στο πλαίσιο της εύπεπτης pop μαζικής κουλτούρας, της βιομηχανίας θεάματος-ακροάματος.
Τα τελευταία χρόνια παρατηρούνται κάποια φαινόμενα που ενισχύουν την άποψη ότι παρόμοιοι θεσμοί δεν είναι και τόσο ιδεολογικά, αξιολογικά και πολιτικά ουδέτεροι και αμερόληπτοι. Εκτός από την έμμεση ιδεολογική χειραγώγηση (της «διασκέδασης» με το πρότυπο του καταναλωτισμού και της συνακόλουθης αγοραίας ιδεολογίας), επιχειρείται και μια άμεση, όλο και πιο απροκάλυπτη και χονδροειδούς μορφής χειραγώγηση.
Είδαμε, π.χ„ ότι κατά την προετοιμασία της «Πορτοκαλί Επανάστασης»-πραξικοπήματος στην Ουκρανία για την ανάδειξη (με αντισυνταγματική επιβολή από το Ανώτατο Δικαστήριο δύο επαναληπτικών προεδρικών εκλογών!) του τότε εκλεκτού της Δύσης Β. Γιούσενκο, νικήτρια αναδεικνύεται η Ρουσλάνα (με ένα «άσμα»-χορευτικό-γαργαλιστικό θέαμα), που τιμάται τον Μάιο του 2014 από την ΥΠΕΞ ΗΠΑ X. Κλίντον με το βραβείο International Women of Courage Award και διαδραματίζει ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου