BREXIT και ευρω-λάγνοι «αριστεροί»

Του Διονύση Ελευθεράτου (από το «Πριν»)

 Α, τώρα θυμήθηκαν τη Θάτσερ όσοι το 2014 αντιμάχονταν τις θέσεις της αριστεράς στην Σκοτία

Τρέμει το φυλλοκάρδι κάμποσων ευρω-λάγνων «αριστερών», εδώ στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, μην τυχόν συμβεί κανένα… ατύχημα και οι Βρετανοί ψηφίσουν υπέρ του Brexit στο επικείμενο δημο-ψήφισμα. Κόκαλα τσακίζει η «εμβρίθεια» του βασικού επιχειρήματός τους: Ο ευρωσκεπτικισμός «καπελώνεται» διεθνώς από την εθνικιστική δεξιά και ειδικά στη Βρετανία παραπέμπει – εκ παραδόσεως- στη Θάτσερ…

Τους κυρίευσε τους ευρω–λάτρεις «αριστερούς» το «αντι-δεξιό» πνεύμα σε τέτοιο βαθμό, ώστε ο αιφνίδιος πόνος τους για την παράδοση του θατσερισμού αποδεικνύεται ισχυρότερος από το ενδιαφέρον τους για το πού παραδίδει κοινωνίες ολόκληρες στις ημέρες μας η ΕΕ του μονεταρισμού, της κραυγαλέας αντιδημοκρατικότητας, των κλειστών συνόρων και των «ανοιχτών λογαριασμών» ανάμεσα σε εθνικισμούς, επαρκέστατα αναζωπυρωμένους – ω του θαύματος- στο «κοινό μας σπίτι»…

Αλλά ακόμη κι αν παρακάμπταμε την… πολιτική «σοφία» των ευρω-πετροβολημένων «αριστερών», θα δυσκολευόμασταν να προσπεράσουμε και τη «συνέπειά» τους. Τώρα υποτίθεται ότι....
πρυτανεύει στο μυαλό και την ψυχή τους κάποιο αντι- δεξιό κριτήριο. Για σταθείτε, όμως… Οι ίδιοι άνθρωποι τον Σεπτέμβριο του 2014, όταν έτρεμαν μην τυχόν οι Σκοτσέζοι ψήφιζαν υπέρ της ανεξαρτητοποίησης, δεν έγραφαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τη θέση της σκοτσέζικης Αριστεράς; Ναι, την έγραφαν.

Με σκεπτικό αρκούντως συγκροτημένο είχαν ταχθεί τότε υπέρ της απόσχισης οι δυνάμεις που συγκρότησαν την Εκστρατεία της Ριζοσπαστικής Ανεξαρτησίας (RIC), δηλαδή οι αριστερές πτέρυγες του SNP, των Σοσιαλιστών, των Πράσινων, αλλά και η αντικαπιταλιστική Αριστερά της Σκοτίας. Η δε «ακτινογράφηση» της ψήφου των Σκοτσέζων κατέδειξε ότι ο κόσμος του μόχθου και τα πλέον ριζοσπαστικά τμήματα της νεολαίας είχαν τιμήσει δεόντως το «ναι» στην ανεξαρτησία. Και προφανώς όχι για λόγους που παρέπεμπαν σε κάποιο στείρο «αντι- βρετανικό» μένος, όπως με περισσή ευκολία διατείνονταν αδαείς ή υποκριτές.

Το 2014, λοιπόν, οι ευρω – πετροβολημένοι «αριστεροί» αντιτάσσονταν στις θέσεις της σκοτσέζικης πολιτικής και κοινωνικής Αριστεράς (το’ πε αργότερα και η Αντιγόνη Λυμπεράκη, τα λαϊκά στρώματα δεν ψηφίζουν σωστά), κουνώντας πέρα – δώθε το σκιάχτρο του «αντι- βρετανικού εθνικισμού». Τώρα θυμούνται τη Θάτσερ για να αφορίσουν τον… βρετανικό εθνικισμό, στον οποίον αποδίδουν – σχεδόν καθ’ ολοκληρία- την ανθεκτικότητα που επιδεικνύει το ρεύμα υπέρ της εξόδου από την ΕΕ. Ανθεκτικότητα εντυπωσιακότατη, υπό συνθήκες στράτευσης ολόκληρου του πολιτικού (κι όχι μόνο) συστήματος κάτω από τη σημαία του «Remain».

Τι μένει; Ίσως να δοξάσουμε τον Κάμερον που κηρύττει κάποιου είδους… διεθνιστική επανάσταση, ξορκίζοντας την θατσερική παράδοση του ευρωσκεπτικισμού. Α, να δοξάσουμε και τον… σύντροφο Ομπάμα για τη συγκινητική παρέμβασή του, υπέρ του «Remain». Μπορεί η Ουάσινγκτον να έχει χίλιους λόγους να απεύχεται την έξοδο της στενής συμμάχου της Βρετανίας από την ΕΕ, μπορεί οι ΗΠΑ να προσβλέπουν – ειδικότερα- στην αρωγή του Λονδίνου για την επιβολή των περιβόητων συμφωνιών TTIP και CETA (εγχείρημα όχι τόσο εύκολο, όπως έδειξαν και οι αντιρρήσεις Γαλλίας, Αυστρίας), αλλά σιγά μην αφήσουμε τέτοιες μικρότητες να αμαυρώσουν το μεγαλείο της κίνησης του… ευρωπαϊστή Ομπάμα.

Ίσως δεν θα είχε καν νόημα να πεις στους ευρω- πετροβολημένους «αριστερούς» πως αν η Αριστερά δεν αμφισβητήσει, με δικό της τρόπο και δική της στρατηγική, το – τόσο απωθητικό, πλέον- κατασκεύασμα της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» θα το κάνει ανεμπόδιστα η σκληρή δεξιά, φυσικά όπως εκείνη ξέρει. Και δεν θα είχε ίσως νόημα, διότι για τους ευρω- αποχαυνωμένους «αριστερούς» ακόμη και το τι είναι σήμερα Αριστερά και αριστερό αποτελεί μεγάλη και πονεμένη ιστορία…

Δεν παύει ωστόσο να είναι εντυπωσιακός, ίσως και διασκεδαστικός, ένας δυϊσμός των ευρω- ναρκωμένων «αριστερών», ειδικά όπου ασκούν κυβερνητικά καθήκοντα. Με ρυθμούς περισσότερο ή λιγότερο ταχείς, με καρδιές περισσότερο ή λιγότερο βαριές, αποδέχονται «μεταρρυθμιστικές» ατζέντες που προτάσσουν ως «καινοτομίες» μέτρα, ορισμένα εκ των οποίων ακόμη και ο μακαρίτης Γέλτσιν θα δίσταζε να λάβει, χωρίς τη συνδρομή τεσσάρων μπουκαλιών βότκας. Μεταμορφώνονται σε «πρωτοπόρους» κάποιας υποτιθέμενης γενικής, μετα-μοντέρνας «αλλαγής», αλλά εμμένουν σε ένα θεμελιώδες «μη μου τους κύκλους τάραττε»: Προς θεού, μην διαταραχτεί το status quo του ευρωπαϊκού «οικοδομήματος», μην τραυματιστούν Ευρωζώνη και ΕΕ, μην ξηλωθεί η κάλτσα σε κανένα της σημείο, μην αμφισβητηθούν τα… θέλγητρα του «μαντριού». Γιατί, άραγε; Βάσει ποιας ανάλυσης; Τίποτε… Διότι έτσι τους αρέσει…

Παραμένει φυσικά σε «κυκλοφορία» ένας ηθικοπλαστικός ισχυρισμός, που επιστρατεύεται όταν αμφισβητείται το ενδεδειγμένο της παραμονής στην ΕΕ (περίπτωση βρετανικού δημοψηφίσματος) ή προτάσσεται η επιλογή της αυτοδιάθεσης (περίπτωση σκοτσέζικου δημοψηφίσματος): «Καλύτερα όλοι μαζί, οι εργαζόμενοι είναι ισχυρότεροι όταν οι χώρες τους απαρτίζουν κοινές θεσμικές, πολιτικές και οικονομικές ενότητες…».

Ε, ναι καημένε, φως - φανάρι! Για αυτό, όταν ξεμπερδέψουμε με τα «ωσαννά» στον Κάμερον και τον Ομπάμα, ας τραβήξουμε μερικές ξεγυρισμένες κατάρες στους Ισλανδούς εργαζόμενους που σώθηκαν, επειδή αρνήθηκαν να πληρώσουν τα χρέη των τραπεζιτών τους. Ακούς εκεί, να ανακάμψει η οικονομία – όπως και η κοινωνία τους - μονομερώς, ετσιθελικά, αντί να έχουν λάβει θέση στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, για να υποστούν τα δέοντα… Ακούς εκεί να διασώζονται αυθαιρέτως, δίχως να αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να βρεθούμε όλοι μαζί στο στόμα του λευκού καρχαρία, για να «σφυρηλατήσουμε την αλληλεγγύη μας»…

Ναι, το σκοροφαγωμένο «καλύτερα όλοι μαζί στην δομημένη ευρωπαϊκή οικογένεια»… Θα πρέπει να ανατρέξει κανείς σε παμπάλαια χρόνια «κανονικότητας» του κεϋνσιανισμού και των ισχυρών «κοινωνικών συμβολαίων», για να βρει ψήγματα αληθοφάνειας στο συγκεκριμένο δόγμα, το πάλαι ποτέ στηριγμένο σε μισές αλήθειες και νυν θεμελιωμένο σε θεολογικής υφής προσδοκίες.

Εδώ και πολλά χρόνια τα «κοινοτικά κεκτημένα» δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να ξεχερσώνουν κοινωνικά κεκτημένα και σταθερές. Και πάει πολύ να προσβάλλει κανείς τόσο βάναυσα τον κόσμο της εργασίας στην Ευρώπη, λέγοντάς του πως είναι απαραίτητο να βρισκόμαστε άπαντες «ενωμένοι» στη χύτρα που μας τσουρουφλίζει, για να ανακαλύψουμε την κοινή δράση, την αλληλεγγύη.

Αλήθεια, τα «this is a coup» του περασμένου Ιουλίου ήταν λιγότερο αγνά όταν προέρχονταν από πολίτες της Αγγλίας (που δεν ανήκει στην Ευρωζώνη) ή της Νορβηγίας (δεν ανήκει καν στην ΕΕ), από όσο εκείνα που γράφηκαν στη Ρώμη, το Παρίσι, ή τη Χάγη; Και το παράδειγμα της ευρω- υποταγής που εξέπεμψε η κυβέρνηση τη 12η Ιουλίου, πόσο «βοήθησε» τις αδελφικές εν θεσμική Ευρώπη δυνάμεις;

Κάποιοι ευρώπληκτοι «αριστεροί» παραδίδουν και… μαθήματα στους Βρετανούς, όχι μόνο για το πόσο «καταστροφική» θα ήταν η έξοδος της χώρας τους από την ΕΕ, αλλά και για το τι εστί σήμερα ΕΕ… Θα προτείναμε στην επετηρίδα των προφεσόρων να προταχθούν ορισμένοι ημέτεροι φωστήρες που έχουν καταλάβει τόσο καλά τη φύση της ΕΕ, ώστε επί επτά μήνες διατείνονταν ότι η Ελλάδα θα επετύγχανε έναν αξιοπρεπή συμβιβασμό, είτε επειδή η «Ευρώπη θα αντιλαμβανόταν το συμφέρον της» είτε διότι οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο θα «προτιμούσαν να συνομιλούν με τον Τσίπρα παρά με τη Λεπέν». 

Ω, ναι, με τέτοια πειστήρια ευρω- οξυδέρκειας, το «ναι» στο Brexit μπορεί να πέσει και στο 1%...